Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe gaan we door de woestijn?

Heb je ook weleens het gevoel, waarom gaat het zo lastig in mijn leven?
Of dat je het idee hebt dat er telkens weer een ander probleem omhoog komt?
Maak je dan geen zorgen.
Juist dan, als het moeilijk is, mag je vertrouwen.
Ik zag opeens de Israëlieten, lopend door de woestijn.
God schonk hun manna, hun kleding versleet niet.
Hij zorgde voor hen.
Duidelijk, zichtbaar was Hij aanwezig in de vuur en de wolkkolom.
Maar was de reis makkelijk voor de Israëlieten?

Voor ons zorgt Hij ook.
Ook voor ons is Hij duidelijk en zichtbaar aanwezig.
Wat moesten de Israëlieten doen?

Doorgeven aan hun kinderen.


Hun eigen ervaringen delen, maar ook zichtbaar maken.
Hoe delen wij aan onze kinderen?
Aan de mensen om ons heen?
Maken wij het voor de mensen, die op reis zijn, dwars door de woestijn van het leven, makkelijker?
Door hen te wijzen op de dingen van God?
Al deze vragen zorgde ervoor dat ik vorig jaar begon met het hebben van gezinsmomenten.
Met elkaar praten, stilstaan en denken over een Bijbelgedeelte.
Wat denken de kinderen erbij?
Hoe denken ze dat God dingen bedoeld heeft, maar ook wat merken ze ervan bij mensen om hen heen.
Welke mensen kunnen onze kinderen gebruiken als voorbeeld?
Als de oudste, waar vroeger raad gehaald kon worden?
Ze zijn er!
Gelukkig wel.
Maar er kunnen er meer opstaan.
Deel en praat over de ervaringen die je hebt in je geloofsleven.
Het kan heel veel betekenen voor iemand die loopt in de woestijn.
Even de blik boven het zand verheffen, omhoog mogen kijken.
Of even een stop bij een oase.


Of kijken we net als de wereld, zien we een woestijn, zand, warmte, ellende.
Waarom leven wij eigenlijk?
Om te sterven in deze woestijn die de wereld nu geworden is?
Waarom?
De al bekende vraag, waar nog steeds zo weinig antwoorden door komen.

Ik hoor de Israëlieten in de woestijn.
Zovaak kwamen ze naar Mozes.
Telkens opnieuw, keerde Mozes zich voor het volk naar God.

Dat was de taak van Mozes!


De taak van degene die Zijn kind was.
Wat zijn wij?
Zijn er nu ook niet vele kinderen Gods?
Welke taak ligt er voor ons?
Is het niet onze taak om voor ons volk naar God te gaan.
Ga ik voor ons volk naar God?
Als mensen naar mij toekomen met gebedsverzoeken, dan neem ik dat serieus.
Voor deze mensen bid ik, en ik leg hen aan Zijn voeten.
Maar daarnaast?
Heel eerlijk, vaak heb ik een hele waslijst met verlangens die ik bij God wil leggen.
Ik wil heel graag mijn dank uitspreken voor de mooie dingen in mijn leven.
Neem ook echt nog wel stille tijd, omdat ik verlang om dichtbij Hem te zijn.
Hoeveel ruimte is er voor anderen?
Maar voorbede voor ons volk, ja mijn mede geloofsgenoten?
Ze hebben gebed nodig om te kunnen volhouden.
Maar ook voor de mensen die door dezelfde woestijn van dit leven lopen.
En daarbij denken dat ze het zelf wel kunnen.
Of dat God niet bestaat, of die geen interesse hebben in God.
Zij hebben het nodig dat iemand voor hen pleit bij God.
Ik merk dat dit veel lastiger is.


Het heeft echt invloed


Heel lang geleden keek ik samen met mijn vriendin de film de ontmoeting.
Ons gebed heeft kracht, God kan levens veranderen.
Het was niet Mozes die zijn volk keer op keer wist te redden.
De reden dat ze het gered hebben door de woestijn, dat was enkel:

Gods liefde!

En de reden dat wij het mogen en kunnen redden door de woestijn?
Ach het antwoord staat er al.
Ook enkel door Gods liefde!
Dat is iets waarvan we mogen delen, zonder dat we er zelf iets door verliezen.
Deze woestijn, deze wereld, het kan veel liefde gebruiken.
Liefde kan zoveel veranderen.
Bidden jullie mee?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gezinsavond:Als de graan korrel niet sterft

Vandaag begonnen aan de voorbereiding naar Pasen met de kinderen. Eigenlijk wist ik niet zo goed waar te beginnen. Na wat rondlezen op het internet zag ik veel mooie dingen, voor nu gekozen voor Jezus die uitlegt dat een zaadje eerst moet sterven om vrucht te dragen. We lazen dit in Johannes 12:24 Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u:  Als de tarwekorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen, maar als hij sterft, draagt hij veel vrucht. De Heere Jezus legt hier uit, dat doodgaan niet een einde is. Als je een plantje wil laten groeien, dan moet je eerst iets zaaien. Dat wat je zaait zal eerst sterven, voordat er een plantje kan gaan groeien. Juist door dat sterven kan er iets nieuws komen. Iets goeds, iets moois. Jezus stierf Ze wisten hier direct dat Jezus gestorven was, dus Hij vertelde dit eigenlijk als voorbeeld over zichzelf. Dat klopt, want ik las even met hen het hele stukje. De Heere wilde Zijn volgelingen bekend maken dat Zijn tijd bijna gekomen ...

Mijn speciale meisje!

In 2014 deed ik mee aan de 10 dagen bidden en vasten. De eerste keer dat ik het meemaakte. Het was geweldig! Ik ging er heen gebukt onder veel zorgen. Financieel zat ik zwaar, vooral in mijn hoofd. Het viel mij heel hard om alles zelf te moeten doen. Daarbij zat ik niet lekker in mijn vel, er was zoveel wat ik verwerken moest. Helemaal naar werd het doordat ik ook medisch niet goed was toen ik weg ging. Ik had nierstenen. 10 Dagen daar genoten, met op de 3de dag hulp van het team omdat ik een koliek aanval kreeg. Maar daarnaast was er iets waardoor ik zichtbaar rijker naar huis ging. Heel veel dingen die gebeurd waren kon ik aan niemand laten zien. Op de 9de dag, ging Insalvation (de band die meespeelt bij deze 10 dagen) zoveel mogelijk kindjes van Compassion aan een sponsor helpen. Als je een kindje wilde sponsoren mocht je vinger in de lucht, en de bandleden gingen in vliegende vaart door de zaal om iedereen te voorzien. Ik ging weg met financiele zorg. En toch ging...

Davids strijd (Deel 4)

Houd dus moed daar stopte gisteren de blog mee. Nu gaan we daar verder. Blijf dichtbij God en gehoorzaam naar wat Hij van je vraagt. Dat is wat David deed. Overwinning  Wat verrassend, hoe David omging met zijn kudde, het had hem geleerd. En nu, nu voelt hij zich in staat om de strijd aan te gaan met een reus! Vol vertrouwen en vol moed gaat hij dat ook aan de koning uitleggen. Hoe wij omgaan met het ongeziene, met dat wat in onze ogen geen betekenis heeft. Het hoeden van de schapen, het eten geven aan de hongerige, het kleden van de naakten. Dat is wat bepalend is. Of dat we op durven te staan als iedereen wel kijkt, en als daar reuzen op het toneel verschenen zijn. Juist in de periode dat je het gevoel had niet mee te tellen, dan kan je God leren kennen. Hem ontmoeten en hem ervaren. Waardoor op het moment als het er toe doet, je weet, hoe je veilig bent in Zijn hand. Zodat je vol vertrouwen, nee niet alleen geloof, en niet alleen enthousiasme. Maar juist vo...