Ik ken mensen die erg teleurgesteld zijn in de kerk, in de mensen van de kerk, de voorganger of wat dan ook.Vaak geven deze mensen ook aan beter te geloven, beter te leven zonder een kerk. Ik luister ernaar, veroordeel deze mensen niet. Want wat gaat er veel fout in kerken. Hoe vaak ik al niet gedacht heb: Wat een voorbeeld geven wij als christenen? Al die verschillende stromingen, het zijn allemaal mini oorlogen geweest waardoor deze zijn ontstaan. Wat denken we onderling het toch allemaal beter te weten. En nog erger, wat kunnen we mensen in de kou laten staan of een naar gevoel geven! Het is goed voor te stellen dat mensen klaar raken met de kerk.
Als je teleurgesteld word door mensen in de kerk, dan is dat heel moeilijk. Maar misschien kan het helpen, om te bedenken dat we allemaal mensen blijven die Jezus elke dag weer nodig hebben. Dat we mensen ruimte geven om te groeien naar Hem. God wil jou echt helpen met je verdriet, met de pijn die je aangedaan is. Probeer het maar over te geven aan Hem, om het los te laten aan Zijn voeten.
Nodig Hem uit in je pijn en je verdriet. Vraag maar of Hij je wilt leiden naar een gemeente die je op kan bouwen, die je kan bemoedigen, die je oprecht en met liefde de juiste weg kan wijzen, waar je in de andere Hem mag ontmoeten. We hebben, misschien wel juist als gelovigen, elkaar zo nodig!
Relatie met God
Als ik met deze mensen door praat dan wil ik toch naar de belangrijkste essentie van geloven gaan. Hoe is dan de relatie met God? Ben je klaar met Hem? Mooi vind ik dat het heel vaak blijkt dat deze mensen niet door God teleurgesteld zijn. Dat ze wel willen geloven, maar zoeken naar het hoe... Hun vertrouwen zo beschadigd, zo'n muur om zichzelf heen gezet, zoveel angst om weer teleurgesteld te raken. Ze zoeken, ze hunkeren naar..... wat? Maar hun angst voor de (kerk) mensen is zo groot dat ze zichzelf ontzeggen wat ze nodig hebben.
In vuur en vlam
Mensen die in God geloven? Daar woont de Heilige Geest in, die helpt ons. De Heilige Geest laat ons hart branden om te doen wat de Vader wil. Ik zie dan voor mij een stapelhaard blokken, die liggen te branden in de haard. Het vuur dooft niet zolang er voldoende hout is, en zolang er zuurstof is. De houtblokken dat zijn de mensen die in God geloven, God zorgt voor het vuur en de zuurstof. Zolang de haardblokken bij elkaar blijven dan brand het vuur. Maar wat gebeurd er als een haardblok opzij gelegd word?
Gevaar
Geloven zonder eigen gemeente te hebben, dat is alsof je een haardblok bent die alleen probeert te blijven branden. Je zal merken dat het nog wel even goed gaat, even laait het vuur nog op. Maar al snel zal het doven. Zo snel zullen andere dingen om je heen de overhand gaan krijgen in je leven. We hebben mensen nodig die ons steunen, die ons soms helpen om de juiste keuzes te blijven maken. Als gelovigen hebben we onderwijs nodig, hebben we voeding nodig. Door jezelf af te zonderen van Zijn gemeente, van Zijn kinderen, maak je het je geloofsleven erg moeilijk.
Vind een weg
Nodig Hem uit in je pijn en je verdriet. Vraag maar of Hij je wilt leiden naar een gemeente die je op kan bouwen, die je kan bemoedigen, die je oprecht en met liefde de juiste weg kan wijzen, waar je in de andere Hem mag ontmoeten. We hebben, misschien wel juist als gelovigen, elkaar zo nodig!
Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo scherpt een mens zijn medemens.
Spreuken 27:17
Wat bijzonder dat je hier op dit moment over schrijft. Dit onderwerp kwam ter sprake hier afgelopen weekend en ik heb precies hetzelfde voorbeeld in gedachten gehad als jij nu noemt. Als je een kooltje of haardblok uit het vuur haalt, gaat het inderdaad heel langzaam uit.
BeantwoordenVerwijderenWat bijzonder dat we er allebei mee bezig waren en hetzelfde beeld hadden. En dan ook dat ik niet geloof in toeval ;)
BeantwoordenVerwijderenDank je voor je reactie Wendy