Doorgaan naar hoofdcontent

Geloven zonder gemeente

Ik ken mensen die erg teleurgesteld zijn in de kerk, in de mensen van de kerk, de voorganger of wat dan ook.Vaak geven deze mensen ook aan beter te geloven, beter te leven zonder een kerk. Ik luister ernaar, veroordeel deze mensen niet. Want wat gaat er veel fout in kerken. Hoe vaak ik al niet gedacht heb: Wat een voorbeeld geven wij als christenen? Al die verschillende stromingen, het zijn allemaal mini oorlogen geweest waardoor deze zijn ontstaan. Wat denken we onderling het toch allemaal beter te weten. En nog erger, wat kunnen we mensen in de kou laten staan of een naar gevoel geven! Het is goed voor te stellen dat mensen klaar raken met de kerk.

Relatie met God


Als ik met deze mensen door praat dan wil ik toch naar de belangrijkste essentie van geloven gaan. Hoe is dan de relatie met God? Ben je klaar met Hem? Mooi vind ik dat het heel vaak blijkt dat deze mensen niet door God teleurgesteld zijn. Dat ze wel willen geloven, maar zoeken naar het hoe... Hun vertrouwen zo beschadigd, zo'n muur om zichzelf heen gezet, zoveel angst om weer teleurgesteld te raken. Ze zoeken, ze hunkeren naar..... wat? Maar hun angst voor de (kerk) mensen is zo groot dat ze zichzelf ontzeggen wat ze nodig hebben.

In vuur en vlam


Mensen die in God geloven? Daar woont de Heilige Geest in, die helpt ons. De Heilige Geest laat ons hart branden om te doen wat de Vader wil. Ik zie dan voor mij een stapelhaard blokken, die liggen te branden in de haard. Het vuur dooft niet zolang er voldoende hout is, en zolang er zuurstof is. De houtblokken dat zijn de mensen die in God geloven, God zorgt voor het vuur en de zuurstof. Zolang de haardblokken bij elkaar blijven dan brand het vuur. Maar wat gebeurd er als een haardblok opzij gelegd word?

This wood fire scented soy candle blends smoked cedar wood, cut rosemary, fresh moss, amber & a whisper of patchouli. 9.5 oz aromatherapy candle for approx 50 hours of room filling home fragrance. Pro:

Gevaar


Geloven zonder eigen gemeente te hebben, dat is alsof je een haardblok bent die alleen probeert te blijven branden. Je zal merken dat het nog wel even goed gaat, even laait het vuur nog op. Maar al snel zal het doven. Zo snel  zullen andere dingen om je heen de overhand gaan krijgen in je leven. We hebben mensen nodig die ons steunen, die ons soms helpen om de juiste keuzes te blijven maken. Als gelovigen hebben we onderwijs nodig, hebben we voeding nodig. Door jezelf af te zonderen van Zijn gemeente, van Zijn kinderen, maak je het je geloofsleven erg moeilijk.

Vind een weg


Als je teleurgesteld word door mensen in de kerk, dan is dat heel moeilijk. Maar misschien kan het helpen, om te bedenken dat we allemaal mensen blijven die Jezus elke dag weer nodig hebben. Dat we mensen ruimte geven om te groeien naar Hem. God wil jou echt helpen met je verdriet, met de pijn die je aangedaan is. Probeer het maar over te geven aan Hem, om het los te laten aan Zijn voeten.
Nodig Hem uit in je pijn en je verdriet. Vraag maar of Hij je wilt leiden naar een gemeente die je op kan bouwen, die je kan bemoedigen, die je oprecht en met liefde de juiste weg kan wijzen, waar je in de andere Hem mag ontmoeten. We hebben, misschien wel juist als gelovigen, elkaar zo nodig!



Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo scherpt een mens zijn medemens.

Spreuken 27:17

Reacties

  1. Wat bijzonder dat je hier op dit moment over schrijft. Dit onderwerp kwam ter sprake hier afgelopen weekend en ik heb precies hetzelfde voorbeeld in gedachten gehad als jij nu noemt. Als je een kooltje of haardblok uit het vuur haalt, gaat het inderdaad heel langzaam uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat bijzonder dat we er allebei mee bezig waren en hetzelfde beeld hadden. En dan ook dat ik niet geloof in toeval ;)

    Dank je voor je reactie Wendy

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste