Een innerlijke strijd zo bijzonder overwonnen

Gisteren voelde ik het weer, het rare is dat ik er pas achteraf bewust van was.
Dat heb ik zo vaak.
Ik werd wakker en was eigenlijk echt heel sjaggo opgestaan.
Hoorde hoe ik harder praatte dan dat ik wilde, dat ik kortaf reageerde en eigenlijk baalde ik daarvan.
Door het te erkennen bij mezelf maakte ik mij bewust dat ik zo niet wilde reageren en daardoor kon ik het stoppen.
Ik dacht aan de dag die voor mij lag, wat ik allemaal moest en had zoiets, heel erg, pfff vanavond ook nog werken.
Dat is een rare gedachte, want ik doe het juist enorm graag!
Mijn vader had een vrije avond en mijn hoofd ging zelfs een oplossing bedenken voor als ik af zou bellen......

Maar iets in mij was sterker, en zei: nee dat kan echt niet, je kan gewoon werken, je mankeert niks en je vader heeft wel vrij verdiend!

De kindjes had ik op school gebracht, ik ging leren.
Drie pittige lessen heb ik afgerond, heerlijk om weer te leren maar het kost tijd en vraagt energie en vooral ruimte in mijn hoofd.
Ik wil alles onthouden, alles ook weten, daar is mijn studie echt helemaal geschikt voor.
Er is altijd meer te leren!
Weer dacht ik, als ik nu vanavond niet ga werken dan kan ik vanavond in mijn huis wat doen....

Maar iets in mij was sterker en zei: doe niet zo raar Petrina, vanavond ga je echt niet in je huis werken, je gaat gewoon werken, doe niet zo raar!

Toen het zover was om de kindjes op te halen uit school had ik geen tijd meer om met mijn gedachten en gevoelens bezig te zijn.
Uit school de kindjes fruit gegeven en wat lekkers te drinken en dan spullen inpakken.
Ze mogen logeren bij mijn vriend, één groot feest want hij heeft ook zijn kindjes.
Zo geweldig dat ze het zo leuk vinden om samen te spelen.
Alle spullen snel in de auto geladen en naar zijn huis gereden.
Gelijk moest ik door rijden naar mijn werk, dus geen excuses, geen raar gedoe...

Die strijd in mij, het werd mij duidelijk waarom het was.
Vaak als dit zo in mij speelt en borrelt ligt er iets bijzonders te wachten.
Zijn er mensen die vragen hebben, die knel zitten, of is er iemand die mij iets bijzonders moet vertellen.
Zo ook gisteravond.

Vragen

Wat had ik een bijzonder gesprek met een puber, die onrustig was en geen vrede had met God, dat wel had als een verlangen maar niet wist of motieven wel goed waren.
Er was een angst, een diepe angst voor de hel.
Is dat genoeg om daarom bij God te willen horen?
Enkel en alleen om de hel te ontlopen?

Er was botsing tussen uiterlijke verwachtingen in de gezindte waar ouders bijhoren en waar nu nog aan voldaan moet worden.
Is dat nou nodig?
Hoe zag ik dat?

Daarna zelfs een gesprek over kinderdoop en/of volwassendoop.
Waarom zijn er twee kampen?
Staan ze zo tegenover elkaar?

Het antwoord

Omdat we God niet volgen, ook al willen we het oprecht, alle punten waarop het mis gaat is door menselijke opvatting van dingen.
God wil liefde, onderlinge liefde.
Dat wij naar anderen uitstralen wat Hij naar ons ook uitstraalt.

Hoe vaak zal God bij dingen die wij doen denken, Mijn lieve kind, ik wilde het zo anders voor je.
Wat je nu doet of denkt is niet wat ik bedoel.
Hoe reageert Hij dan naar ons?

Zo moeten wij ook naar anderen reageren.

Het gaat niet om wat je doet, het gaat er veel meer om, voor wie doe je dit?!
Heeft God dat gevraagd?
Of heb je dat zelf bedacht?
Die scheidslijn is heel dun.
Soms kan je denken iets echt, oprecht voor God te doen, terwijl het gevuld is met je eigen ideeën, je behoefte en inzicht.
Dat vermengt zo snel met elkaar.

Kinderdoop of volwassendoop, heeft Jezus er ooit ruzie om gemaakt?
Nee, wij mensen!
Het gaat niet erom wanneer je doopt, of gedoopt word, maar met welke motieven sta je als ouders als je je kind doopt, met welk motief sta je als je volwassen gedoopt word.

Heel eerlijk?

Het kan beide goed zijn!
Het kan beide fout zijn!

Voor ons mensen is namelijk de binnenkant van het hart niet te meten.
We oordelen op uiterlijke dingen.
De enige die het recht heeft om iemand te zeggen dat het fout is, is dat niet God zelf!

En stel iemand maakt een fout, mag God diegene zijn weg dan ombuigen naar Zijn weg, nemen wij in liefde die mensen op.
Of gaan dan al onze vingers wijzend omhoog.

Vergetend dat we allemaal enkel kunnen leven door Zijn genade, door het grote geschenk dat we niet verdienen kunnen, maar krijgen om niets, wat we krijgen alleen doordat God ervoor gekozen heeft ons lief te hebben!


Toon Zijn liefde,
aan een ander, dien de ander,
zo heb Ik ook jou liefgehad.
Heb elkaar lief,
wat er ook gebeurd,
dien de ander,
zo heb Ik ook jou liefgehad.

In de wereld word het stil.
Als wij doen wat Jezus wil.
En gaan dienen als een knecht.
Zoals Hij ons heeft gezegd, Hij zei:

Dit is wat Ik wil dat jullie doen
Dit is waarom Ik bij jullie neerkniel
Dit is hoe Mijn kerk behoort te zijn,
Dit wat de wereld ziet van mij


Wat geven wij een verdrietig beeld van hoe de kerk behoort te zijn......
We hebben meer van God nodig en minder van ons mensen, minder van mij zelf.
Laat Hem groter worden en mij kleiner, alleen dan zal het beeld naar de wereld steeds meer kunnen zijn zoals God het bedoeld heeft.

Het was een zo bijzonder gesprek!
Dankbaar dat er in mij gestreden werd, dat ik niet zelf hoefde te strijden.
Het goede was sterker.
Mooi dat er een eerlijk en kwetsbaar gesprek ontstond.
Ik bid voor de pubers die opgroeien, een tijd waarin ze veranderen, waar veel in hen gebeurd, in een wereld en maatschappij die daarin ook nog eens zorgt dat er vele vragen kunnen ontstaan.

Dankbaar, God werkt door!
Maakt harten onrustig, geeft woorden waar mensen zelf geen woorden voor hebben.
Heerlijk om te getuigen!