Met ons alle drie!
Het zette onze toekomst op z'n kop.
Wat bracht het vragen, en een geregel.
Mijn hoofd zat vol met dingen die ik moest vergeten, tegelijk moest ik 2 maanden volledig alleen voor de kindjes zorgen.
En dat....
Werd een hele taak!
Zij hadden ook heel veel vragen.
Eigenlijk vanaf het moment, dat ik, met een brok in mijn keel aan mijn kindjes vertelde:
Papa en mama gaan scheiden.
We gaan allebei in een eigen huis leven.
Wij zijn dan niet meer getrouwd, en horen niet meer bij elkaar.
Hun leven veranderde totaal.
Papa was er niet, en ze zouden gaan merken dat papa heel lang niet kwam.
Voor een kind, dat normaal toch elke dag beide ouders ziet, heel moeilijk.
Ze werden onzeker over heel veel dingen.
Vragen buitelde door hun hoofd, sommige wisten ze knap te verwoorden.
Maar een heleboel was nog veel te ingewikkeld, ze begrepen er nog niks van, hadden daar nog geen woorden voor.
Toch hadden al die gevoelens waar nog geen woorden voor gevonden waren al gezorgd voor reactie verandering of gedrag verandering.
Mijn dochter moest ook die maand voor het eerst naar school.
Wat was ze bang.
Blijf jij nu ook voor altijd weg?
Als jij nu ergens anders gaat wonen, waar moeten wij dan wonen?
Kom je nog wel terug?
Mama als jij huilt, komt dat dan door papa?
Ik mis papa!!
Dat is pittig voor een meisje die nog maar net 4 jaar geworden was.
Die helemaal gek is van haar vader.
Mijn zoon die groter was, begreep iets meer, wilde weten waar hij aan toe was.
Hij was 6 jaar en stelde meer vragen als:
Wanneer kunnen we dan papa zien?
Als we bij papa zijn, komt papa dan wel in 'ons' huis? Of moeten wij naar zijn nieuwe huis?
Met een verjaardag komt papa dan wel op ons feestje?
Blijven we hier wonen?
Emotioneel deed dit heel veel, allebei hadden ze mij heel erg nodig in die tijd.
Maar daarnaast, had ik mezelf heel hard nodig.
Koste het mij enorm veel om zelf hier goed door te komen.
Hoe kon ik het voor mijn kindjes nou zo goed, soepel, en rustig mogelijk laten verlopen?
Scheiden?
Ik had het nog nooit gedaan, geen ervaring mee, het enige waardoor ik het kon leren was door zelf te ervaren.
Soms harde lessen, vaak ook wijze lessen.
Wat ik leerde was, wees eerlijk tegen je kind.
Ze zijn slimmer dan we soms denken, ik merkte dat als ik niet eerlijk was over iets, ze wel een heleboel hadden gesignaleerd, maar daar een heel eigen verhaal van gingen maken.
Of dat ze heus wel door hadden dat er iets was en daar uiteindelijk zelf over gingen beginnen.
Nu weet ik, ze kunnen beter een harde waarheid aan, dan een zachte leugen.
Niet dat ik ze (alles) vertelde, maar wel dat waar ze op hun leeftijd mee om konden gaan.
Met dat wat ik ze gaf, konden ze verder, gingen ze zelf ook dingen beter zien.
Werd hun leven rustiger in hun hoofd.
Ze vertrouwen mij!
Ik moest leren, heel veel leren.
De plek van papa?
Die kon ik niet opvullen, de dingen die papa deed of juist niet deed?
Ik kon ze niet veranderen.
De les: Ik moet voor mijn verantwoordelijkheid zorgen, alleen met hoe ik met mijn kindjes omga als mama.
Mijn deel mocht niet instorten.
En wat er ook gebeurd, papa blijft papa, en mama blijft mama.
Grapjes maken, mensen belachelijk maken, iemand zwart maken, mag niet.
Nooit.
Zelf vinden we dat ook niet fijn!
Ik zag hoeveel invloed omgeving kan hebben op de kindjes.
Zo dankbaar ben ik nog steeds met de mooie mensen in mijn leven, die mij steunde, die mijn kindjes opvingen.
Op welke wijze dan ook de situatie voor ons iets dragelijker wisten te maken.
Want zwaar was het echt.
Het was een tijd die mij veel kracht kost.
Mijn dochter die zo in en in verdrietig was, zoveel nog niet begreep, die mij claimde, heel erg ging op eisen, terwijl ik zelf ook mijn ruimte nodig had.
We moesten het samen leven opnieuw uitvinden toen we met z'n drietjes verder moesten.
Het heeft op zoveel dingen invloed!
We zijn 3 jaar verder en nu kan ik zeggen, we hebben onze draai gevonden.
Toch ontken ik niet dat dit nog steeds veel met hun doet.
Mijn kindjes hebben al dingen ervaren die ik ze zo graag had willen besparen.
Ze hebben dingen meegemaakt, die een kind niet hoort mee te maken!
Dit kan nog veel met hen gaan doen, maar wat er ook gaat komen, wat ze ook gaan voelen.
Ik wil er altijd voor hen zijn!
Het zette onze toekomst op z'n kop.
Wat bracht het vragen, en een geregel.
Mijn hoofd zat vol met dingen die ik moest vergeten, tegelijk moest ik 2 maanden volledig alleen voor de kindjes zorgen.
En dat....
Werd een hele taak!
Zij hadden ook heel veel vragen.
Eigenlijk vanaf het moment, dat ik, met een brok in mijn keel aan mijn kindjes vertelde:
Papa en mama gaan scheiden.
We gaan allebei in een eigen huis leven.
Wij zijn dan niet meer getrouwd, en horen niet meer bij elkaar.
Hun leven veranderde totaal.
Papa was er niet, en ze zouden gaan merken dat papa heel lang niet kwam.
Voor een kind, dat normaal toch elke dag beide ouders ziet, heel moeilijk.
Ze werden onzeker over heel veel dingen.
Vragen buitelde door hun hoofd, sommige wisten ze knap te verwoorden.
Maar een heleboel was nog veel te ingewikkeld, ze begrepen er nog niks van, hadden daar nog geen woorden voor.
Toch hadden al die gevoelens waar nog geen woorden voor gevonden waren al gezorgd voor reactie verandering of gedrag verandering.
Mijn dochter moest ook die maand voor het eerst naar school.
Wat was ze bang.
Blijf jij nu ook voor altijd weg?
Als jij nu ergens anders gaat wonen, waar moeten wij dan wonen?
Kom je nog wel terug?
Mama als jij huilt, komt dat dan door papa?
Ik mis papa!!
Dat is pittig voor een meisje die nog maar net 4 jaar geworden was.
Die helemaal gek is van haar vader.
Mijn zoon die groter was, begreep iets meer, wilde weten waar hij aan toe was.
Hij was 6 jaar en stelde meer vragen als:
Wanneer kunnen we dan papa zien?
Als we bij papa zijn, komt papa dan wel in 'ons' huis? Of moeten wij naar zijn nieuwe huis?
Met een verjaardag komt papa dan wel op ons feestje?
Blijven we hier wonen?
Emotioneel deed dit heel veel, allebei hadden ze mij heel erg nodig in die tijd.
Maar daarnaast, had ik mezelf heel hard nodig.
Koste het mij enorm veel om zelf hier goed door te komen.
Hoe kon ik het voor mijn kindjes nou zo goed, soepel, en rustig mogelijk laten verlopen?
Scheiden?
Ik had het nog nooit gedaan, geen ervaring mee, het enige waardoor ik het kon leren was door zelf te ervaren.
Soms harde lessen, vaak ook wijze lessen.
Wat ik leerde was, wees eerlijk tegen je kind.
Ze zijn slimmer dan we soms denken, ik merkte dat als ik niet eerlijk was over iets, ze wel een heleboel hadden gesignaleerd, maar daar een heel eigen verhaal van gingen maken.
Of dat ze heus wel door hadden dat er iets was en daar uiteindelijk zelf over gingen beginnen.
Nu weet ik, ze kunnen beter een harde waarheid aan, dan een zachte leugen.
Niet dat ik ze (alles) vertelde, maar wel dat waar ze op hun leeftijd mee om konden gaan.
Met dat wat ik ze gaf, konden ze verder, gingen ze zelf ook dingen beter zien.
Werd hun leven rustiger in hun hoofd.
Ze vertrouwen mij!
Ik moest leren, heel veel leren.
De plek van papa?
Die kon ik niet opvullen, de dingen die papa deed of juist niet deed?
Ik kon ze niet veranderen.
De les: Ik moet voor mijn verantwoordelijkheid zorgen, alleen met hoe ik met mijn kindjes omga als mama.
Mijn deel mocht niet instorten.
En wat er ook gebeurd, papa blijft papa, en mama blijft mama.
Grapjes maken, mensen belachelijk maken, iemand zwart maken, mag niet.
Nooit.
Zelf vinden we dat ook niet fijn!
Ik zag hoeveel invloed omgeving kan hebben op de kindjes.
Zo dankbaar ben ik nog steeds met de mooie mensen in mijn leven, die mij steunde, die mijn kindjes opvingen.
Op welke wijze dan ook de situatie voor ons iets dragelijker wisten te maken.
Want zwaar was het echt.
Het was een tijd die mij veel kracht kost.
Mijn dochter die zo in en in verdrietig was, zoveel nog niet begreep, die mij claimde, heel erg ging op eisen, terwijl ik zelf ook mijn ruimte nodig had.
We moesten het samen leven opnieuw uitvinden toen we met z'n drietjes verder moesten.
Het heeft op zoveel dingen invloed!
We zijn 3 jaar verder en nu kan ik zeggen, we hebben onze draai gevonden.
Toch ontken ik niet dat dit nog steeds veel met hun doet.
Mijn kindjes hebben al dingen ervaren die ik ze zo graag had willen besparen.
Ze hebben dingen meegemaakt, die een kind niet hoort mee te maken!
Dit kan nog veel met hen gaan doen, maar wat er ook gaat komen, wat ze ook gaan voelen.
Ik wil er altijd voor hen zijn!
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com