Mijn leven kon pas beginnen toen ik mijn angsten wist te overwinnen.
De angsten die ik had waren vooral gericht op wat anderen vonden en dachten van mij, of wat als ik iets niet kan, dat ik iedereen tot last ben en tot niets in staat ben.
Het falen, niet voldoende zijn voor iemand, of niet goed genoeg zijn ergens in.
Daarbij was falen iets wat bijna niet ontlopen kon worden, zo lastig, want mijn lat had ik hoog gelegd.
Het was zo moeilijk om daardoor te leven.
Continu was ik aan het meten, aan het analyseren.
Dat maakt moe, maar tegelijk ook moedeloos.
We zien namelijk niet wat er is, we zien enkel waar wij de focus op leggen.
Er is nog zoveel meer dan dat wat bij ons doordringt.
De angsten hebben mij echt erg belemmerd en ik heb het aangekaart toen ik bij mijn coach was.
Kwetsbaar zijn, daardoor liet ik volgens hem mijn kracht zien.
Dat ik durfde en kon verwoorden waar ik tegen aan liep.
En dat waren veel dingen...
Hij legde mij heel duidelijk uit waarom mijn angst zo de regie over mijn leven had.
Ik durfde dingen niet meer, zei bepaalde dingen af, had lichamelijke reacties waardoor ik dingen ook echt niet meer kon.
Dat was raar en vreemd voor mij.
Ik ging namelijk altijd door, dwars door mijn gevoel, maar nu riep mijn gevoel mij op te stoppen en mijn lichaam ging luisteren.
Hij liet mij een nieuw beeld zien, waardoor dingen logischer werden.
Zie je leven als een bus.
Je rijd, je bent onderweg naar je doel.
Soms met tussen stops, maar vaak ook weer recht op je doel af.
In die bus ben jij de chauffeur, jij mag uiteindelijk bepalen waar je naar toe gaat.
Jij bepaald het doel, soms hebben mensen waar je van houd inspraak.
Soms heb je onbewust iemand boven je gezet als baas, die mag (voor een tijd) de weg uitstippelen, maar jij rijd uiteindelijk.
In je bus zitten, in jou leven zitten een heleboel reisgenoten.
Ze reizen met je mee, delen dingen, maar altijd vanuit zichzelf, enkel dat wat zij kunnen zien.
Het uitzicht van je reisgenoten is erg verschillend, maar uiteindelijk heb je al die visies nodig.
Blijheid, orde, chaos, gehoorzaamheid, humor, angst, boosheid, verdriet, geluk.
Ze reizen allemaal mee, en als ze jou iets willen vertellen?
Dan lopen ze naar voren.
Normaal stuurt de buschauffeur na het aanhoren de mensen weer terug.
Ik heb je gehoord, je hebt gelijk, nu weer gaan zitten, ik rij, en ik zal er rekening mee houden en op mijn manier ermee omgaan.
Of ga zitten, ik zie het zelf allang.
Het kan ook nog zijn: ga zitten en klets niet zo stom, wat jij nu zegt, zo zie ik het echt niet.
En wat deed ik?
Angst kwam naar voren en vertelde mij, omdat hij dat heel vaak in mijn levensreis had gezien en gehoord, waarom denk je dat je dat kan?
Wie denk je nou dat je bent?
Je geloof toch niet dat iemand ook maar wil dat jij dat doe?
Hij gaf twijfel, en de angst in mezelf steeg, wat als het echt zo was?
Dat ik nu iets ging doen, wat mensen helemaal niet willen?
Ik keek angst niet aan, daar was ik te angstig voor, ik stond zelf op.
Nee ik zei niet ga weer terug zitten, ik zei wel:
Ga maar op mijn stoel, je hebt gelijk, je ziet het goed.....
Het is beter dat jij gaat rijden in mijn bus, want ook daar ben ik niet goed genoeg in.
En ik ging achterin zitten.
Nu zat ik dus daar achterin, dat voelde toch wel naar!
We gingen een heleboel dingen voorbij, waar ik eigenlijk wilde stoppen en genieten, maar dat ging niet.
Angst bepaalde dat ik dat niet kon, niet mocht, of dat het te 'gevaarlijk' voor mij was.
Nou dat duurde niet lang, toen stond ik op, vechter als ik ben accepteerde ik mijn plekje daar achterin toch niet.
Ik ging naar voren en vertelde dat angst op moest staan en nu direct mijn bus moest verlaten.
Weg....
Helemaal verdwijnen!
Wat er toen gebeurde?
Angst greep het stuur steviger beet, bepaalde nog meer, hoe meer ik wilde dat het stopte, hoe heftiger het voelde.
Ik moest iets anders doen.
Leren omgaan met angst in mijn leven, hem op de juiste plek in mijn bus zetten en hem laten weten:
Jij mag er zijn, je hoeft niet weg, je mag mij blijven helpen.
Ja soms zie je het heel goed en heb je mij enorm beschermd.
Dank je wel dat je er bent.
Je mag met mij praten, maar ik bepaal wat ik ermee doe.
En....
Ik wil niet alleen jou meer horen praten, er zijn hier ook andere reisgenoten.
Weet je angst, ik wil ook van hun ervaringen in mijn leven genieten.
Dus ga maar zitten.
Het komt wel goed met deze bus!
De chauffeur?
Die moest in zichzelf gaan geloven.
Gaan zien wat ze kon.
En vooral:
Weer achter het stuur gaan zitten...
Drie jaar geleden hadden we dit gesprek en nu kan ik zeggen, het voelt fijn om te rijden.
Te genieten van de dingen die ik tegen kom onderweg.
Onderweg heb ik veel dingen overwonnen, heb ik veel mogen leren.
Ik ben nu zo dankbaar voor hoe ik de reis nu mag ervaren.
Hebben jullie dat ook weleens gehad?
Een beeld wat zo mooi past bij je ervaring of gevoel, waardoor je er echt iets mee kan en je het niet meer vergeet?
De angsten die ik had waren vooral gericht op wat anderen vonden en dachten van mij, of wat als ik iets niet kan, dat ik iedereen tot last ben en tot niets in staat ben.
Het falen, niet voldoende zijn voor iemand, of niet goed genoeg zijn ergens in.
Daarbij was falen iets wat bijna niet ontlopen kon worden, zo lastig, want mijn lat had ik hoog gelegd.
Het was zo moeilijk om daardoor te leven.
Continu was ik aan het meten, aan het analyseren.
Dat maakt moe, maar tegelijk ook moedeloos.
We zien namelijk niet wat er is, we zien enkel waar wij de focus op leggen.
Er is nog zoveel meer dan dat wat bij ons doordringt.
De angsten hebben mij echt erg belemmerd en ik heb het aangekaart toen ik bij mijn coach was.
Kwetsbaar zijn, daardoor liet ik volgens hem mijn kracht zien.
Dat ik durfde en kon verwoorden waar ik tegen aan liep.
En dat waren veel dingen...
Hij legde mij heel duidelijk uit waarom mijn angst zo de regie over mijn leven had.
Ik durfde dingen niet meer, zei bepaalde dingen af, had lichamelijke reacties waardoor ik dingen ook echt niet meer kon.
Dat was raar en vreemd voor mij.
Ik ging namelijk altijd door, dwars door mijn gevoel, maar nu riep mijn gevoel mij op te stoppen en mijn lichaam ging luisteren.
Hij liet mij een nieuw beeld zien, waardoor dingen logischer werden.
Zie je leven als een bus.
Je rijd, je bent onderweg naar je doel.
Soms met tussen stops, maar vaak ook weer recht op je doel af.
In die bus ben jij de chauffeur, jij mag uiteindelijk bepalen waar je naar toe gaat.
Jij bepaald het doel, soms hebben mensen waar je van houd inspraak.
Soms heb je onbewust iemand boven je gezet als baas, die mag (voor een tijd) de weg uitstippelen, maar jij rijd uiteindelijk.
In je bus zitten, in jou leven zitten een heleboel reisgenoten.
Ze reizen met je mee, delen dingen, maar altijd vanuit zichzelf, enkel dat wat zij kunnen zien.
Het uitzicht van je reisgenoten is erg verschillend, maar uiteindelijk heb je al die visies nodig.
Blijheid, orde, chaos, gehoorzaamheid, humor, angst, boosheid, verdriet, geluk.
Ze reizen allemaal mee, en als ze jou iets willen vertellen?
Dan lopen ze naar voren.
Normaal stuurt de buschauffeur na het aanhoren de mensen weer terug.
Ik heb je gehoord, je hebt gelijk, nu weer gaan zitten, ik rij, en ik zal er rekening mee houden en op mijn manier ermee omgaan.
Of ga zitten, ik zie het zelf allang.
Het kan ook nog zijn: ga zitten en klets niet zo stom, wat jij nu zegt, zo zie ik het echt niet.
En wat deed ik?
Angst kwam naar voren en vertelde mij, omdat hij dat heel vaak in mijn levensreis had gezien en gehoord, waarom denk je dat je dat kan?
Wie denk je nou dat je bent?
Je geloof toch niet dat iemand ook maar wil dat jij dat doe?
Hij gaf twijfel, en de angst in mezelf steeg, wat als het echt zo was?
Dat ik nu iets ging doen, wat mensen helemaal niet willen?
Ik keek angst niet aan, daar was ik te angstig voor, ik stond zelf op.
Nee ik zei niet ga weer terug zitten, ik zei wel:
Ga maar op mijn stoel, je hebt gelijk, je ziet het goed.....
Het is beter dat jij gaat rijden in mijn bus, want ook daar ben ik niet goed genoeg in.
En ik ging achterin zitten.
Nu zat ik dus daar achterin, dat voelde toch wel naar!
We gingen een heleboel dingen voorbij, waar ik eigenlijk wilde stoppen en genieten, maar dat ging niet.
Angst bepaalde dat ik dat niet kon, niet mocht, of dat het te 'gevaarlijk' voor mij was.
Nou dat duurde niet lang, toen stond ik op, vechter als ik ben accepteerde ik mijn plekje daar achterin toch niet.
Ik ging naar voren en vertelde dat angst op moest staan en nu direct mijn bus moest verlaten.
Weg....
Helemaal verdwijnen!
Wat er toen gebeurde?
Angst greep het stuur steviger beet, bepaalde nog meer, hoe meer ik wilde dat het stopte, hoe heftiger het voelde.
Ik moest iets anders doen.
Leren omgaan met angst in mijn leven, hem op de juiste plek in mijn bus zetten en hem laten weten:
Jij mag er zijn, je hoeft niet weg, je mag mij blijven helpen.
Ja soms zie je het heel goed en heb je mij enorm beschermd.
Dank je wel dat je er bent.
Je mag met mij praten, maar ik bepaal wat ik ermee doe.
En....
Ik wil niet alleen jou meer horen praten, er zijn hier ook andere reisgenoten.
Weet je angst, ik wil ook van hun ervaringen in mijn leven genieten.
Dus ga maar zitten.
Het komt wel goed met deze bus!
De chauffeur?
Die moest in zichzelf gaan geloven.
Gaan zien wat ze kon.
En vooral:
Weer achter het stuur gaan zitten...
Drie jaar geleden hadden we dit gesprek en nu kan ik zeggen, het voelt fijn om te rijden.
Te genieten van de dingen die ik tegen kom onderweg.
Onderweg heb ik veel dingen overwonnen, heb ik veel mogen leren.
Ik ben nu zo dankbaar voor hoe ik de reis nu mag ervaren.
Hebben jullie dat ook weleens gehad?
Een beeld wat zo mooi past bij je ervaring of gevoel, waardoor je er echt iets mee kan en je het niet meer vergeet?
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com