Innerlijke groei

Het is ondertussen een bekende spreuk geworden:

Zaaien voor nieuw leven

Vele preken heb ik al gehoord, dus eigenlijk kan je zeggen, er is veel gezaaid in mijn leven.

Eerlijk zal ik zeggen dat bij mij veel zaad op de weg gevallen is, het viel wel, maar werd door de vogels opgegeten.
Ik kon er niets mee, vergat het, en dat ontnam de mogelijkheid om het te laten groeien.

Soms viel het in de grond van mijn hart, ik dacht er over na, en ik nam het mee om eens in mijn leven te bekijken hoe het bij mij gesteld was.
Maar voor ik het wist was het verdwenen.
Was ik toch drukker bezig om genoeg geld te verdienen, om mijn werk goed te doen, om een goede moeder te zijn.
Al die taken overgroeide mijn tijd die ik wil besteden aan Zijn Woorden.
En wat er staat klopt het heeft dan geen kans, het Woord kan dan geen vrucht brengen, het Licht kan niet meer bij het groeiende plantje komen en het zal niet veel verder komen.

Toch waren er ook Woorden die in goede aarde vielen.
Die jaren later nog steeds in mijn hart zitten, wat daar gegroeid is, er is in mijn hart door dat Woord wat nieuws tot stand gekomen.
Nieuwe levensinvullingen, nieuwe manieren om met iets of met een situatie of mensen om te gaan, nieuwe manier van denken.
Er kwamen hele nieuwe vruchten.

Die mij persoonlijk telkens weer verbaasde.

Zolang dat zaad in mijn hart mag verder leven zal het telkens weer vruchten opleveren.

Inzicht tot groei

Net zat ik een opdracht te maken en schreef ik over mijn roeping.
De blokkade tot in mijn roeping komen....

Dat ben ik meestal zelf!

Ik merk dat ik voordat ik in mijn roeping durf te gaan staan, dat ik eerst dingen moet leren (van mezelf), ervaringen op moet doen, want ik mag het niet fout doen. 

Voordat ik echt gaat uitvoeren moet ik zeker weten dat ik het ook kan.

En opeens kwam er iets omhoog in mijn hart, er groeide een nieuw plantje:

Als God mijn roept dan ben ik veiliger, dan dat een diploma mij ooit aan veiligheid kan geven, of wat de wereld mij ooit aan veiligheid kan bieden.

Heel voorzichtig sprak ik het uit.
Direct wilde ik dit nieuwe plantje maar weer onder de grond schoffelen.
Ik voelde mij er kwetsbaar door.
Dit plantje was nog maar teer!
Het moest nog beschermd worden dat zei mijn intuïtie.
Maar toch schreef ik het op.
En ik besef nu, dat is heel belangrijk!

Dit is niet iets wat ik voorzichtig voor mezelf moet houden.
Het groeide, het maakte zichzelf zichtbaar, het is klaar om niet meer verstopt te hoeven worden.
Het is belangrijk, niet alleen voor mij.
Het groeit zodat iedereen van de bloei kan meegenieten.
Als God iets van je vraagt, dan geeft Hij je daarvoor alles wat je nodig hebt.
Dat merk ik ook, toch blijf ik toetsen of het ook wel echt zo is.
Het is goed om dat op te merken.
Dat maakt de weg open naar verder groeien.

En dat is ook precies wat ik wil.

Soms vraagt God grote dingen van ons, vooral vertrouwen en geloof.
Durf ik daar in uit te stappen of laat het mij stil staan?

Aandacht geven maakt dat iets groeit.