Doorgaan naar hoofdcontent

Leren van mezelf

Vandaag voor het eerst eens over mijn studieboeken gebogen.
Wat is dat heerlijk!
De eerste twee lessen huiswerk gelijk maar ingeleverd.
Wat was het grappig om dingen te leren, te herkennen, te begrijpen van mezelf.

Ik ben altijd bang geweest van dieren.
Niet bang als ze gewoon lopen, en ik durf honden uit te laten, dieren eten te geven.
Zelfs durfde ik het aquarium schoon te maken, als ik de goudvis eruit haalde en die in een andere bak met water deed.
Allemaal totaal geen problemen mee.

Maar lekker met dieren knuffelen?
Of ze kammen, aaien of op schoot nemen?


Nee dat deed ik echt niet!
Deden anderen het, door bijvoorbeeld een hamster of cavia op schoot te zetten, ik sprong met een gil omhoog.
Ik kon deze reactie niet tegen houden.
Dit is een onvoorwaardelijke reactie, mijn geest had er geen invloed op.
Het idee om een dier aan te raken, vreselijk.
Kreeg er kippenvel van.
Vandaar maar een goudvis, die hoefde niet gekamd, of geaaid.
Het ideale huisdier voor mij!

Afgelopen zomer ben ik hierin wat veranderd.
En waarom ik het dan nu schrijf?
Omdat ik vandaag leerde, hoe ik dat veranderd heb.
Ik had het gedaan zonder dat ik wist hoe dat werkte, net heb ik geleerd hoe het heet en hoe dat kan.
Het resultaat heb ik al gemerkt!

Ik liep, samen met mijn vriend en kindjes, in de kinderboerderij, nog een beetje na zwalkend en met hoofdpijn omdat ik dacht dat ik jong genoeg was om samen met de kindjes van een hele hoge berg naar beneden te gaan rollen.
Zo wat was dat hard gegaan, wat had mijn hoofd en evenwichtsorgaan het daarna moeilijk.
In de kinderboerderij mochten we de geiten en de schapen borstelen.
Hmm dit was een uitdaging voor mij.
Ik keek even hoe mijn vriend en kindjes naar binnen gingen.
Even kijken hoe deze dieren reageerden.
Ze waren enorm rustig, sprongen niet tegen mensen aan, liepen wel naar je toe.
Oké nou daar ging ik, nee niet direct naar de grote geit, ik had een paar kleine geitjes zien staan.
Die durfde ik wel.

De borstel nam ik mee en ja hoor, ik had de eerste geit geborsteld, wat vonden deze beestjes dit lekker.
Echt heel leuk om te doen.
Ze deden niets, niets anders dan genieten.
Ik vond het fijn om te doen!
Een beestje zo'n lekker gevoel geven.
Het werd drukker.
Nee eigenlijk kon het niet dat ik  de borstel hield, terwijl er nu kindjes zonder borstel liepen.
Ik ging mijn borstel aan een meisje geven.

Daar stond ik, zonder borstel tussen de geiten.

Ik had keuzes, maar ik vond het eigenlijk wel leuk.
Langzaam liep ik toch weer terug naar de geiten.
En...

Ik ging ze aaien met de hand!


Wat waren ze zacht!
Niets engs aan.
Daarna liepen we door naar de schapen, ook die durfde ik gewoon te aaien.
Wat een overwinning, ik had zelfs geen angst meer in mij.
Het was weg.
Door middel van conditioneren was ik mijn angst om dieren aan te raken kwijt geraakt.

Mijn onvoorwaardelijke reactie, dat is een reactie van je lichaam zonder dat je geest er invloed op heeft (of heeft gehad) kon ik veranderen naar een voorwaardelijke reactie. 
Deze verandering is conditioneren.
Leren door associatie.

Ik had angst gekoppeld bij het idee dat ik dieren zou aanraken.
Door langzaam een ander gedachte te koppelen bij het idee dat ik dieren zou aanraken was mijn onvoorwaardelijke reactie (gillen/opspringen/wegrennen/etc) niet meer naar boven gekomen.
Mijn hersenen begrepen nu dat dieren zacht en lief waren.
We kunnen dingen leren, en afleren.
Ik was langzaam eraan gewend, door eerst met een borstel, een hulpmiddel dieren aan te raken.
Te zien wat het deed met de dieren, te voelen wat het met mezelf deed.
Daardoor kon ik het aan om ze gewoon met mijn handen aan te raken.

Zo gaaf om te ervaren!




Reacties

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij