Gebrokenheid in mijn leven

Het thema van de bloghop van Oktober is bedacht door de schrijver/fotograaf van God in de stilte.
Zelf had hij er al een mooie inleiding over geschreven, en ik kan er wel wat mee.
In mijn leven heb ik, hoe jong ik ook ben, al heel wat van gebrokenheid ervaren.

Mijn jeugd

Ik groeide op in een klein dorpje, Nieuw-Beijerland, in de Hoeksche Waard, voor vele waarschijnlijk onbekend.
Daar had ik het altijd erg naar mijn zin met de buurkinderen, vriendjes en vriendinnetjes en de leuke speeltuin in de buurt.

Tot mijn moeder ziek werd, daardoor veranderde er veel in mijn leven.
Ik was 9 jaar toen mijn moeder de diagnose, Manisch Depressief kreeg.
We gingen eerst naar opa en oma, daar werden we opgevangen, maar al snel gingen we naar mijn oom en tante.
Toen we weer naar huis gingen had ik het idee, dan zal alles weer normaal zijn.
Maar helaas merkte ik in mijn leven dat het niet meer 'normaal' werd.
Dit was het nieuwe normaal voor ons gezin geworden.
Mama was ziek, daar had ze niet voor gekozen, maar daar had ze wel last van.
We merkte dat als één iemand in het gezin ziek is, het hele gezin 'ziek' word.
Ons gezin was anders, mama was anders, ik werd anders.

In 1998 zat ik in mijn examenjaar, ik moest voor koken een praktijkexamen doen.
Mijn ouders zouden komen eten, helaas kon dat niet doorgaan.
Mama had net ontdekt een week voor mijn examen dat ze borstkanker had, en de dag dat ik examen deed werd ze geopereerd.
Ik logeerde bij mijn allerbeste vriendin.
Het hakte er best in, mama nog een ziekte.

Volwassen worden

In 2005 trouwde ik met de jongen waarmee ik al vanaf mijn 15de een relatie had.
Ik was 18 en door alles wat ik thuis had meegemaakt, was ik eigenlijk volkomen kwijt wie ik was.
Daar was ik nog nooit mee bezig geweest.
Wat kan ik?
Wie ben ik?
Wat wil ik?
En wat voor invloed hebben mijn keuzes op mijn toekomst?

Ik had geen idee!

Echt puber ben ik nooit geweest.
Daarvoor was ik teveel bezig met anderen in mijn omgeving.
Ik wilde het mijn vader en moeder niet moeilijk maken.
Hierdoor was ik constant mijn best aan doen om het zo goed mogelijk te doen.
Als ik liever deed, dan was er thuis vast minder gedoe, zouden mijn vader en moeder vast blijer zijn.
Elke dag zat ik op school, dacht ik: ik moet het nou eindelijk eens goed doen thuis.
Tot de keer dat ik dacht, ik ben gewoon niet lief genoeg van mezelf, ik moet er zoveel moeite voor doen en nog is het te weinig.
Ik ging meer mijn best nog doen.
Niet opvallen, niet storen, niet uitdagen.
Continu hield ik rekening met anderen, paste ik mij aan naar wat mama aan kon of papa aan kon.
Hierdoor raakte ik kwijt wat ik nodig had, wat ik aan kon.

Op mijn 19de kreeg ik een geweldige zoon.
Wat keek ik daar naar uit.
Toch was het best een opschudding in mijn leven.
Nu was ik zelf moeder.
Hoe doe je dat?
Ik zocht hulp want ik had geen idee.
Had veel te verwerken, zat eigenlijk best met mezelf in de knoop!
Op mijn 22ste werd ik zwanger van mijn dochter.
In deze zwangerschap kwam de boodschap:

Mama heeft uitzaaiingen

Het zat op zoveel plaatsen, de boodschap was eigenlijk heel schokkend.
Er werd nog maar een korte tijd van leven voorspeld.
Dit zou heel hard gaan.
Eén week na de geboorte kreeg mama haar eerste chemo weer.
Dat was een moeilijke en zware tijd.
Elke keer was je bezig met, misschien haalt mama het niet.
Mama was heel ziek, we zagen het, maar stonden eigenlijk machteloos.
Waarom zoveel bij haar?

In Januari 2013 kreeg ik te horen dat mijn ex niet met mij verder wilde.
Met deze boodschap moest ik bij mijn ouders aankomen.
Ik belde die donderdag om te vragen of ze thuis waren.
Had geregeld dat de kindjes uit school bij iemand anders waren.
Daar ging ik...

Huilend

Moest ik hiermee naar mijn ouders?
Moest ik deze zorg ook nog bij hun neerleggen?
Huilend vertelde ik het hun.
Ik vond het zo erg, maar eigenlijk niet eens meer voor mezelf.
Weer was ik met anderen bezig.
Ik moest alleen verder met de 2 kindjes.
Dat moest zo goed mogelijk!
Daar ging ik voor, daar vecht ik voor.

Nu als ik terug kijk naar al die gebrokenheid zie ik iets wat erdoor heen straalt.

God

Mama, ze is er nog steeds, ze is nog steeds heel ziek.

Wat heb ik vaak gebeden voor genezing van mijn moeder.

Het onbeantwoorde gebed zorgde ervoor dat ik God bijna opgaf, maar Hij gaf mij niet op.
Ik zal deze blog afsluiten met de tekst die ik kreeg toen ik afscheid nam van God.
De uitzaaiingen die zijn alleen maar op meer plekken gaan zitten.
Maar tegen alle verwachtingen in, is ze bijna 7 jaar verder.

Zo dankbaar dat God bepaald en niet de artsen.
Haar leven ligt niet in de handen van welke arts, maar in de handen van God.
Hij staat erboven!

Met de scheiding dacht ik, ik red het nooit alleen!

Mijn zelfbeeld was zo slecht, ik had overgenomen wat mij geleerd was door mensen uit mijn omgeving:

Ik ben niks

Kan niks

En zal nooit iets worden

Nu bijna 3 jaar verder, alleen, zie ik, ik red het.
Nee niet altijd alleen.
Maar met God zeker!

Daarnaast brengt God telkens zulke mooie mensen op mijn pad.
Mocht ik een fijne kerkelijke gemeente treffen, de overstap daarnaar toe was voor het eerst een stap, voor mezelf dan, een stap richting de mooie dingen die God ook voor mij heeft liggen.
Ik had 3 dagen, nadat ik hoorde dat ik zou gaan scheiden, een baan.
Dat terwijl ik al 6 jaar thuisblijfmoeder was.
Wat was dat bijzonder gegaan.

Ondertussen heb ik ook een hele lieve vriend, iets waar ik helemaal niet mee bezig was.
Wat een bijzonder iets om mee te mogen maken, te genieten.
Daarnaast ben ik nu een opleiding gestart, en dat gaat zo goed!

De eerste 7 lessen ingeleverd en de cijfers daarvoor zijn twee keer een 9 en vijf keer een 9,5.
Ik ben zo blij verrast.

Door alle gebrokenheid, heeft God in mijn leven laten zien wie Hij is.
Dat Hij boven alle gebrokenheid staat.
Hoe anders je leven ook gaat, als je God in je leven betrekt, is er hoop.

Mijn leven is niet makkelijker, maar wel mag ik altijd hoopvol zijn.

Ik heb moeten werken, moeten vechten om mezelf te brengen waar ik ben.
Maar vooral heb ik moeten leren, mezelf te zijn, los te laten, accepteren, God betrekken in alles.
Hoeveel ellende er is, hoeveel pijn ik nog zal ervaren, wat kan mij scheiden van de liefde van Hem?

Ik ben Zijn woorden gaan gebruiken om de waarheid over mezelf te leren.
Wat voorbeelden hiervan kan je vinden bij: Woorden van Waarheid en Leven.

Door Zijn Woord en Zijn werk mocht er een nieuw leven gaan groeien.

De tekst die mij telkens weer bij Hem bracht, waardoor ik stand heb gehouden in alle omstandigheden van mijn leven is:

Laat je niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade, met het goede!

Romeinen 12:21 

(met deze bloghop wil ik meedoen aan de bloghop van Oktober met het thema: gebrokenheid. Wil je ook meedoen? Schrijf dan een blog met het thema: gebrokenheid, plaats deze als reactie op de blog van God in de stilte)