Doorgaan naar hoofdcontent

In een liefelijk dorpje

Ja dat betekend de naam van het dorpje, liefelijk, ik heb het over Naïn.
Er gebeurde daar zoiets bijzonder!

Een vrouw verloor na haar man ook nog haar zoon.
Ze liep met de stoet op weg naar de begraafplaats.
Daar wachtte de grafdelver.
Zie je hem staan?
Denkend dat hij het laatste woord heeft, niet God, maar hij.
Alle doden vinden hun laatste plaats door hem.
Wat er ook gebeurd, alle bewoners van het dorp Naïn zullen met hem te maken gaan krijgen.
Hij weet dat er een jongen overleden is.
Druk heeft hij vanmiddag gegraven, net voor de avond valt zal de jongen hier begraven worden.
Dit gebeurde in Israël altijd dezelfde dag, langer kon het niet wachten.
Zie je de stoet lopen?

Aan de andere kant komt ook een groep mensen aan.
Veel kleiner als de stoet dat wel.
Het is Jezus met zijn discipelen.
Hij ziet de vrouw, Zijn hart raakt bewogen om deze vrouw.
Het verdriet, de ellende, de dood die het laatste woord alweer in haar leven heeft laten horen.
Wat zegt Hij: Huil niet!
Wie zegt zoiets tegen een moeder die haar kind verloren heeft?
Tegen een vrouw die het verlies van haar kind moet zien te verwerken zonder man aan haar zijde?
Jezus!
Want Hij stopt niet.
Als Hij gaat praten, dan begint het pas:

Hij zegt tegen de jongen: sta op!
Daar gebeurd.
De dood, die spreekt het laatste woord niet.
Gelijk staat de jongen namelijk op.

Weet je wat de moeder nu voor altijd mee mag nemen?

Er was een mens, die ons tegemoet liep op de weg naar de begraafplaats.
Hij zei: sta stil!
Hij was met ontferming over mij bewogen, ik weet niet eens waarom.

Weet je wat Hij mij liet zien!
Wees niet bang voor de dood.
Nooit meer hoeven wij bang te zijn voor de dood.
Misschien heeft Hij het juist aan mij laten zien omdat ik eigenlijk maar niemand ben.
Doodgewone mensen zijn wij maar.
Wie kent ons nu?
Hij!

Iedereen mag nu weten, Christus is sterker dan de dood, sterker dan onze dood!
Ja de grafdelver mag ooit voor ons aan het werk.
Maar Christus liet zien, dat de grafdelver niet het laatste woord heeft.
Die zal nooit meer het laatste woord hebben.
Neem dat van mij aan.
Deze doodgewone vrouw!

Wat een liefde!
Voor de doodgewone mensen, voor jou, voor mij.
Hij ziet ons!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Mogen zijn zoals ik ben

'Kijk alsjeblieft vriendelijk als ik andere keuzes maak' - Els van Steijn - De fontein vind je plek - Deze quote uit dit boek heeft mij aan het denken gezet. Want ten diepste geeft dit voor mij een kern weer voor al die momenten dat ik niet authentiek, integer en oprecht kon reageren. Dit is heel verwarrend kom ik achter. Want hoe meer ik authentiek ging leven...hoe sterker dit aan mij ging trekken. Zeker nu ik afgelopen jaren in mijn leven ben opgestaan en stap voor stap mijn weg, met God, ben gaan wandelen. Verrassende woorden uit mijn pen Ik ben niet slechter of minder als ik een andere weg ga dan mensen waar ik van hou. Over deze zin wil ik verder schrijven, ik schreef dit, met iets andere woorden, in mijn schrijfoefening om alles uit mijn hoofd eens op te schrijven. Omdat mijn hoofd niet uit een bepaalde situatie kon, ik bleef dezelfde cirkels afleggen, en ik weet dat alles uitschrijven voor mij dan help. Tijdens deze oefening voelde ik bij deze zin, ja hier mag ...

Liefdevol op weg

Wat hadden mijn man en ik een mooie dag. Onze eigen speciale dag: 16-11-16! Een heerlijk liefdevol begin van ons huwelijksleven. De dag begon met wat regen, toen ik naar de kapper ging. Maar toen ik naar buiten liep was het alweer gestopt. Het bleef nog wel een tijdje grijs. Ik ging met mijn mooie haren snel naar huis voor de rest. Daar wachtte mijn schoonzusje, zij hielp mij met make up. En uiteindelijk hielp ze ook met mijn jurk aan trekken. Wat een bijzonder moment. Al toen ik de jurk uit de hoes haalde voelde ik. Wauw wat is het een mooie jurk. Gaaf om de reactie van de lieve mensen om mij heen te zien en te horen. Niet alleen de reacties op mij, maar ook op onze lieve en mooie kindjes. Deze dag zagen we er alle 7 zo mooi uit. We pasten bij elkaar. Het was een dag met elkaar. Mijn man en ik gingen trouwen, maar onze kinderen deden mee. Dat was zo bijzonder. En ook wel heel speciaal. Ze zijn groot genoeg om dit te kunnen onthouden. Hoe bijzonder, ze weten hoe...

Rond de tafel

Rond het derde jaar van mijn zoon ging het lastiger aan tafel. Heel logisch, ik hoorde het namelijk ook bij andere ouders om mij heen. Het is een fase, het gaat wel weer voorbij. Iedereen had zo zijn of haar eigen oplossing hiervoor. Gewoon het bord weghalen na een bepaalde tijd.                                                   Niet dwingen het moet vanzelf komen. Alleen geven wat ze wel eten.                                                 Elke keer opnieuw hetzelfde geven ze eten het vanzelf wel. Ik heb ook van alles geprobeerd. Groente verbergen onder appelmoes, groente verbergen door het te pureren. Maar eigenlijk alles wat er anders uitzag als aardappels of vlees was moeilijk. Zelfs met de yoghurt doen ze er bij mij lang over. Z...