Doorgaan naar hoofdcontent

Klagen?

Daar las ik over vanmiddag, ik had wat tijd om te lezen en las een krantenbericht bij iemand op facebook sprong in de aandacht.
Het krantenartikel was eigenlijk opmerkelijk voor mij.

Het viel namelijk Nederlanders (!) op dat de vluchtelingen klagen.
Iets wat mij niet zo heel vreemd lijkt, zelf zou ik ook niet de positiefst ingestelde zijn in die situatie, ben ik bang.
Als ik mezelf onder de loep neem dan moet ik zeggen, ik kan heel goed klagen.


Pfff wat moeten we ver lopen.
Wat is het koud zeg!

Mijn dit doet pijn en dat is mis en ach ja ga maar door....

Ja dat kan ik heel goed!
Misschien wel herkenbaar voor veel mensen?
Wat ik ervaar dat uit ik, en helaas geld dat ook voor de negatieve dingen die ik ervaar.
En dan opeens.... zijn wij, die als volk bekend staan om het geklaag en ontevredenheid, verbaasd!

Hé syrische vluchtelingen klagen ook.

Maar ho even, dat kan niet!
Ze zitten wel in tenten die verwarmd zijn, ze krijgen truien en we zijn bezig om winterjassen voor hen te verzamelen.
Nee ze moeten blij zijn, ze zijn nu toch waar ze wilden zijn?!
Wij betalen voor hen, en wij moeten al met hun samenleven, ze horen hier helemaal niet en als het hier zo erg is, nou dan gaan ze toch terug!
Uhm terug naar wat?

Een land waar geen normaal leven mogelijk is!
Wat verscheurd word door de burgeroorlog die maar niet stopt, waarvan ik weleens denk, het stopt pas als er geen mensen meer over zijn.
Vinden wij, en dan zeker christenen, dat er mensen zijn die daar terug naar toe moeten?

Waarom?

 

Waarom kunnen wij niet heel blij zijn dat er mensen zijn die dat afschuwelijke land overleeft hebben.
Ik hoop, dat die mensen die daaruit bevrijd zijn, hun hart kunnen bevrijden van al die verschrikkelijke dingen die ze hebben meegemaakt.
En ja, ik weet echt wel hoor, dat er mensen mee komen die niet in deze groep vallen.
Dat er profiteurs zijn, die op de ellende van deze mensen willen mee liften.
Ook weet ik heus dat er mensen zijn die landen binnen komen met hele slechte bedoelingen nu we bereid zijn vluchtelingen humaan op te vangen en daar vastomlijnde ideeën over zijn.
Maar dan zeg ik, nou en!

Ieder mens wat gered is van die vreselijke oorlog is dat meer dan waard!

Gisteren schreef ik over de ware bron van angst.
Dat zijn niet de vluchtelingen of de mogelijke IS strijders die ons land binnen komen.
Nee, de ware bron van angst is een overwonnen gevallen engel die mensen mee wil nemen in zijn totale afgang en dat doet door leugens.
Maar hij is allang overwonnen.
Ken je aanvoerder en je hoeft geen enkele tegenstander te vrezen.
Want de Aanvoerder die ik heb, die heeft alles overwonnen!
Welke vijand je aankijkt, ook deze overwonnen vijand, je hoeft niet bang te zijn.
Angst is niet een goede bron om uit te handelen.
Deze Aanvoerder geeft rust, geeft vrede en onvoorwaardelijke liefde.
Niet een liefde die zegt: ik heb jou lief als.....
Nee een liefde die zegt: Ik heb jou lief wat je ook doet, wie je ook bent.

Waarom klagen wij Nederlanders dat de vluchtelingen klagen.
Is er een reden waarom ze dat niet zouden mogen?
En wij wel?!

Of is het soms zo dat we het toch wel moeilijk vinden om te delen, vinden we stiekem dat we te weinig hebben om daar ook nog meer mensen van mee te laten leven?
Vinden we dat Nederland nog te kort uit de crisis is om deze mensen op te vangen?
Zijn we soms bang zelf tekort te komen?

Dan wil ik iets delen met jullie.
Wees niet bang, want als je deelt, dat wat jij bezit breekt en schenkt aan anderen, dan kan dat kleine beetje genoeg zijn voor alle mensen.
Nederland, het is niet van ons!
De aarde, het is niet van de mensen.

Het is voor de mensen!


Ooit waren er maar 2 vissen en 5 broden.
De discipelen, die vonden het ook te weinig voor die grote menigte mensen!
Jezus niet, Hij zag van boven af naar dit voedsel probleem.
Hij had vertrouwen, geen angst, geen veroordeling, geen kritiek.
Alleen vertrouwen!
5000 Mensen, ze gingen zitten in het gras en wachten af.
Wisten zij of er voldoende was?
Jezus nam het brood, nadat Hij gedankt had brak Hij het brood en liet Hij het de discipelen uitdelen.
Zo deed Hij ook met de twee visjes.
Er werd uitgedeeld, zoveel als de mensen wilden.
En daarna?

Werd wat over was verzameld.
Die 2 vissen en 5 broden waren voldoende voor 5000 mensen en er was nog over?
Er was zelfs nog over!

Dit minste eten, dat wat ondergewaardeerd word, God kan het zegenen en het kan uiteindelijk het meeste, het beste worden.
Ga ermee naar Hem, klaag niet omdat het maar gering is, geloof dat er een God is die het onmogelijke mogelijk maakt.
Dat waarvan wij denken dat het te weinig is, kan weleens precies genoeg zijn.
De grote van de nood, en dat kleine wat wij als mens kunnen doen, zijn geen verhindering voor God.
Als wij denken hoe kunnen wij voor al die mensen zorgen?
Dan kan God weleens zeggen, stop.
Dat doe Ik!
Wij hoeven het niet te doen.
Hij zorgt voor de mensen, laten wij alsjeblieft eens minder ingrijpen, meer doen samen met God inplaats van zelf aan de slag te gaan.
Ga naar Hem en:


Vertrouw!



Reacties

  1. Wat mooi dat je dit schrijft. Een grote les!
    Groetjes Gerda

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je reactie Gerda, crisis periode zijn juist de periodes waarin we kunnen leren.

      Verwijderen
  2. Ja,mooi, vanuit liefde. En waar liefde is, kan ook geen angst zijn. Je hebt gelijk, God is onze aanvoerder, wat zouden wij vrezen?

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste