In mijn leven is veel gebeurd, is er veel ellende over mij heen gekomen. Vreemd genoeg merkte ik, wanneer dit speelde, er niet zo heel veel van. Eigenlijk automatisch ging ik in overlevingsstand. De dingen die ik meemaakte waren al zo heftig, dat bewust ervaren/voelen en verwerken helemaal niet kon. Dan had ik het niet gered. Nee doorgaan en er elke dag weer opnieuw het beste van maken. Dat was mijn manier, altijd maar zorgen dat ik mij aan de normen hield. Zodat er niet naar mij gewezen kon worden. Dat alleen al was zwaar. Dan te bedenken dat er alsnog naar mij gewezen werd en hoe.... Ja dat was heftig! Maar pas toen ik uit dat leven bevrijd was, pas toen merkte ik hoe erg het was. Ik voelde mij leeg, op, gebruikt.
Ik voelde mij slachtoffer, slachtoffer van mensen waar ik van hield, maar eigenlijk nog veel meer slachtoffer van het leven. Opeens drong het door hoe erg de voorgevallen situaties waren, wat er mij was aangedaan. Hoe alles mij overkwam, en wat ik ook had gedaan? Het had de situatie niet veranderd. Wat een onrecht! Het maakte mij verdrietig, boos en het sloeg mij lam. Zolang ik in deze fase zat, kon ik niks. Toen stortte alles in mijn wereld in, ik zat te huilen in de auto want ik wist niet meer hoe hij gestart moest worden. De dag erna deed mijn navigatie het niet en ik ging daar zo hard van huilen omdat ik er geen raad mee wist. Zelfs dat lukte mij niet, alles zat tegen. Alles was tegen mij en het was zo erg! Nu klinkt dit heel vreemd misschien in jullie oren. Maar dit was echt voor mij zo'n donkere en enge tijd. Dit had ik nog nooit ervaren, terwijl het toen juist allemaal voorbij was. Het was echt een deken die over mij heen kwam, waar ik mezelf een weg door moest vinden en mocht leren, aan de andere kant van de deken is het licht. Het is prima, die deken, maar eronder stik ik. Toen ik opbelde naar mijn werk werd er heel begripvol gereageerd. Dat was een steun voor mij, dat deed zo goed. Ik mocht hele dagen thuis blijven en ja de eerste week deed ik dat. Hele dagen sliep ik, mijn lichaam was zo moe van het overleven. Ik verstopte mij onder die deken van alle ellende van mijn leven. Dat leek toen nog veilig.
Na die week had ik een gesprek met de arbo arts, advies was heel duidelijk, langere tijd niks doen. Ik heb toen uitgelegd dat dit voor mij niet zou werken. Lange tijd onder de dekens liggen, ja het lokte echt wel. Maar, ik had iets geleerd die week. Ik wil niet voor altijd onder die deken blijven. Ik accepteer dat ik mij zo voel en dat mag, maar ik wil wel bezig blijven, mijn wereld groter houden als mijn bed en iets doen. Zodat ik mijn geest, dat zich slachtoffer voelde kon overtuigen: Nee dit is niet alles wat ik ben! Ik ben ook nog..... En dan wat waardevolle dingen daarachter kon zetten. In overleg heb ik lange tijd alleen de ochtenden gewerkt, zodat ik na mijn werk kon eten en mijn bed in kon duiken. De rust pakken die mijn lichaam nodig had, maar ook de contacten omarmen die mijn sociale welzijn nodig had.
Ik heb hard gewerkt in de periode dat ik voelde dat die deken kwam. Later leerde ik dat het ook wel een rouwkleed was, om dat wat niet mocht zijn, dat wat ik gemist had. Maar waarom zou ik het mezelf blijven ontzeggen? Het hielp mij om dingen die ik nooit had gedaan, nooit mocht of altijd had gemist, mezelf te schenken. Heel vaak moest ik tegen mijn gevoel in kiezen. Want mijn gevoel wilde mij gevangen houden, maar ik ben gemaakt om te leven om met anderen verbonden te zijn. Dus deed ik moeilijke dingen, die eng en nieuw waren.Slachtoffer zijn het bracht eigenlijk een nieuwe gevangenis. Toen ik bewust werd dat het niet nodig was kon ik mezelf bevrijden! Juist dat wat ik allemaal al zolang niet had gedaan. Ik hoefde geen slachtoffer te blijven, het was niet mijn schuld wat er gebeurd was. Waarom zou ik het nare gevoel vasthouden? Dat deed ik in het begin. Ik koesterde de pijn, de ellende, want ik kon het gebruiken. Ja dat klinkt naar, maar dat deed ik toen onbewust. Dat had ik helemaal niet door. Maar voor alle moeilijke dingen kon ik zo mooi mijn verleden de schuld geven. Het was nodig om slachtoffer af te worden, om vrij te kunnen leven.
Ik vergeet dan ook nooit meer het mooie gesprek met de ouderling en diaken, die in deze moeilijke tijd de ingewikkelde taak hadden mij bij te staan, dat er gezegd (of gemaild) werd: Je draagt je oude jas nog steeds, terwijl God je allang een nieuwe jas gegeven heeft.
Zowel op geloofsvlak als op het aardse levensvlak was dit van toepassing. Lieve mensen ik gun jullie allemaal dat jullie op durven staan. En de jas die je gevangen houd en vast houd in het donker, uit durven trekken. De nieuwe jas van je Vader aan durven nemen en jezelf durft te zijn in het leven, met Hem!
Onder een dikke deken
Ik voelde mij slachtoffer, slachtoffer van mensen waar ik van hield, maar eigenlijk nog veel meer slachtoffer van het leven. Opeens drong het door hoe erg de voorgevallen situaties waren, wat er mij was aangedaan. Hoe alles mij overkwam, en wat ik ook had gedaan? Het had de situatie niet veranderd. Wat een onrecht! Het maakte mij verdrietig, boos en het sloeg mij lam. Zolang ik in deze fase zat, kon ik niks. Toen stortte alles in mijn wereld in, ik zat te huilen in de auto want ik wist niet meer hoe hij gestart moest worden. De dag erna deed mijn navigatie het niet en ik ging daar zo hard van huilen omdat ik er geen raad mee wist. Zelfs dat lukte mij niet, alles zat tegen. Alles was tegen mij en het was zo erg! Nu klinkt dit heel vreemd misschien in jullie oren. Maar dit was echt voor mij zo'n donkere en enge tijd. Dit had ik nog nooit ervaren, terwijl het toen juist allemaal voorbij was. Het was echt een deken die over mij heen kwam, waar ik mezelf een weg door moest vinden en mocht leren, aan de andere kant van de deken is het licht. Het is prima, die deken, maar eronder stik ik. Toen ik opbelde naar mijn werk werd er heel begripvol gereageerd. Dat was een steun voor mij, dat deed zo goed. Ik mocht hele dagen thuis blijven en ja de eerste week deed ik dat. Hele dagen sliep ik, mijn lichaam was zo moe van het overleven. Ik verstopte mij onder die deken van alle ellende van mijn leven. Dat leek toen nog veilig.
Belangrijke les
Na die week had ik een gesprek met de arbo arts, advies was heel duidelijk, langere tijd niks doen. Ik heb toen uitgelegd dat dit voor mij niet zou werken. Lange tijd onder de dekens liggen, ja het lokte echt wel. Maar, ik had iets geleerd die week. Ik wil niet voor altijd onder die deken blijven. Ik accepteer dat ik mij zo voel en dat mag, maar ik wil wel bezig blijven, mijn wereld groter houden als mijn bed en iets doen. Zodat ik mijn geest, dat zich slachtoffer voelde kon overtuigen: Nee dit is niet alles wat ik ben! Ik ben ook nog..... En dan wat waardevolle dingen daarachter kon zetten. In overleg heb ik lange tijd alleen de ochtenden gewerkt, zodat ik na mijn werk kon eten en mijn bed in kon duiken. De rust pakken die mijn lichaam nodig had, maar ook de contacten omarmen die mijn sociale welzijn nodig had.
Gevangen in mezelf
Ik heb hard gewerkt in de periode dat ik voelde dat die deken kwam. Later leerde ik dat het ook wel een rouwkleed was, om dat wat niet mocht zijn, dat wat ik gemist had. Maar waarom zou ik het mezelf blijven ontzeggen? Het hielp mij om dingen die ik nooit had gedaan, nooit mocht of altijd had gemist, mezelf te schenken. Heel vaak moest ik tegen mijn gevoel in kiezen. Want mijn gevoel wilde mij gevangen houden, maar ik ben gemaakt om te leven om met anderen verbonden te zijn. Dus deed ik moeilijke dingen, die eng en nieuw waren.Slachtoffer zijn het bracht eigenlijk een nieuwe gevangenis. Toen ik bewust werd dat het niet nodig was kon ik mezelf bevrijden! Juist dat wat ik allemaal al zolang niet had gedaan. Ik hoefde geen slachtoffer te blijven, het was niet mijn schuld wat er gebeurd was. Waarom zou ik het nare gevoel vasthouden? Dat deed ik in het begin. Ik koesterde de pijn, de ellende, want ik kon het gebruiken. Ja dat klinkt naar, maar dat deed ik toen onbewust. Dat had ik helemaal niet door. Maar voor alle moeilijke dingen kon ik zo mooi mijn verleden de schuld geven. Het was nodig om slachtoffer af te worden, om vrij te kunnen leven.
Oude en nieuwe jas
Ik vergeet dan ook nooit meer het mooie gesprek met de ouderling en diaken, die in deze moeilijke tijd de ingewikkelde taak hadden mij bij te staan, dat er gezegd (of gemaild) werd: Je draagt je oude jas nog steeds, terwijl God je allang een nieuwe jas gegeven heeft.
Zowel op geloofsvlak als op het aardse levensvlak was dit van toepassing. Lieve mensen ik gun jullie allemaal dat jullie op durven staan. En de jas die je gevangen houd en vast houd in het donker, uit durven trekken. De nieuwe jas van je Vader aan durven nemen en jezelf durft te zijn in het leven, met Hem!
Mooi blog over een moeilijke tijd. Ik moet ook denken aan een vogel in een kooi, die blijft soms zitten terwijl het deurtje toch echt open staat. Dat te zien en te voelen, te durven vliegen, kost tijd.
BeantwoordenVerwijderenJa wat een super mooi beeld Anne! Het is een heel proces, de kooi was ook mijn plek geworden, en wat is vrij zijn eigenlijk? Dat was vooral eng, onveilig en ongrijpbaar. Het is met kleine stappen ontdekken en nu omkijken naar de kooi en zien. En weten dat die kooi juist niet veilig was. Het Licht kon er zo moeilijk binnen.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor deze reactie! Mooi.
Inderdaad, Petrina, jouw blogpost past echt heel goed bij die van mij.
BeantwoordenVerwijderenBijzonder!
Daarnaast opnieuw veel herkenning.
En die vogelkooi, Anne, o ..., dat is ook mijn verhaal.
Het was heel eng en moeilijk om eruit te stappen, maar naast mijn leven aan Hem geven het beste dat ik ooit heb gedaan.
Bijzonder een wonder, van onze God die ons kent!
BeantwoordenVerwijderenEen proces hé Rita, er is veel moed en kracht bij nodig. Ik ben nog elke keer blij met mijn voorbeeld, de moed die Jezus had om de pijn voor al mijn zonde te dragen. Dat hielp mij destijds. Fijn dat het je zo goed gedaan heeft!