Gisteren gewerkt aan het stuk van Genesis 11. De torenbouw van Babel en de spraakverwarring. Zo vaak lopen we hier nog tegen aan. Dat wanneer we als mensen met elkaar van alles willen, toch soms niet dezelfde taal lijken te vinden, elkaar niet begrijpen. Dit kan zorgen voor miscommunicatie en nare situaties. Hoe zou dit geweest zijn toen. Iedereen sprak dezelfde taal, kon samenwerken. Maar juist daardoor besloot God dat het anders moest, want omdat de mensen zo goed met elkaar konden communiceren dachten ze dat ze konden op klimmen tot God. En opeens verspreidde God alle mensen over de aarde, doordat Hij ieder een andere taal liet spreken. Wat moet dat ingrijpend zijn geweest. Als ik bedenk hoe ik mij voel wanneer ik niet begrepen word, dan kan dat pijnlijk of vervelend zijn. Maar het kan best zijn geweest dat mensen die van elkaar hielden, die een band met elkaar hadden, toch een andere taal gingen spreken. Ik heb de toren van Babel getekend. Aan de andere kant twee spelende kinderen.
Elke dag weer ben ik zo dankbaar dat God naar aarde wilde komen om ons te redden. Want opklimmen tot waar Hij woont, daar zijn wij mensen veel te nietig voor. Maar zo diep als de drang zit om aan Hem gelijk te zijn, zo diep zit Zijn liefde voor ons, voor jou en mij! We hoeven geen toren meer te bouwen naar de Hemel. Het enige wat nodig is, is buigen voor het kruis. Want daar geknield, zal steeds meer duidelijk worden wie wij mensen zijn en wie Hij is. Dat offer, dat geschenk dat Hij voor ons naar de wereld bracht, wij kunnen het niet uit de Hemel halen. Het klopt op jouw deur van je hart. En in jouw hart daar hoeft het niet gezellig of mooi te zijn. Als je maar thuis geeft en de deur opent. Inplaats van druk bent met andere, ongetwijfeld mooie of goede dingen. Want als Hij binnen komt zal Hij de maaltijd met je houden. Wat doe jij? Klim je naar de Hemel? Of sta je toe dat een stukje Hemel op aarde zichtbaar word?
Elke dag weer ben ik zo dankbaar dat God naar aarde wilde komen om ons te redden. Want opklimmen tot waar Hij woont, daar zijn wij mensen veel te nietig voor. Maar zo diep als de drang zit om aan Hem gelijk te zijn, zo diep zit Zijn liefde voor ons, voor jou en mij! We hoeven geen toren meer te bouwen naar de Hemel. Het enige wat nodig is, is buigen voor het kruis. Want daar geknield, zal steeds meer duidelijk worden wie wij mensen zijn en wie Hij is. Dat offer, dat geschenk dat Hij voor ons naar de wereld bracht, wij kunnen het niet uit de Hemel halen. Het klopt op jouw deur van je hart. En in jouw hart daar hoeft het niet gezellig of mooi te zijn. Als je maar thuis geeft en de deur opent. Inplaats van druk bent met andere, ongetwijfeld mooie of goede dingen. Want als Hij binnen komt zal Hij de maaltijd met je houden. Wat doe jij? Klim je naar de Hemel? Of sta je toe dat een stukje Hemel op aarde zichtbaar word?
Wat een mooie kleuren Petrina. Ik moest nav jouw tekst denken aan een beeld dat ik ook krijg, tijdens gebed. Jezus stond aan het eind van een weg en ik wilde naar Hem toelopen maar langs de weg stonden enge monsters en ik durfde niet. Ik zal nooit vergeten dat Jezus in beweging kwam en naar mij toe kwam.
BeantwoordenVerwijderenHet moet natuurlijk 'kreeg' zijn: beeld dat ik kreeg.
VerwijderenDank je wel voor je compliment Anne!
BeantwoordenVerwijderenWat moet dat een verwondering en een heerlijk gevoel geven om zoiets als beeld gekregen te hebben. Hij ziet naar ons om, Hij wil ons dichtbij en Hij nadert tot ons. Hoe heerlijk!