Zo mooi om te mogen zaaien.
Dat wat ik ontvang, mag ik doorgeven.
Niet altijd word het ontvangen zoals ik dat graag had gewild.
Maar ik weet dat er soms een tijd overheen gaat voordat je op ziet komen wat je ooit gezaaid hebt.
In deze wereld merk ik dat mensen mij bijzonder vinden.
Zelf vind ik wat ik doe heel normaal.
Het is gewoon.
Toch merk ik steeds meer als ik met mensen spreek, dat het niet normaal meer is.
Al zou het dat wel moeten zijn.
De wereld denkt aan zichzelf, denkt aan eigen gevoelens.
Is op zoek naar een constante bevrediging van eigen verlangens.
Waarbij ze eigenlijk slaaf geworden zijn van hun verlangens.
Niet vrij zijn, zoals ze wel denken, maar juist gevangen.
Het maakt hen namelijk killer, egoïstischer, en vaak ook harder.
Eerst voor jezelf zorgen en als je het gelukkige gevoel niet meer krijg, dan ruil je het toch in.
Dan is het niet goed genoeg meer.
We zijn met deze manier van leven de liefde verloren.
Nee de liefde voor ons zelf die blijft hierdoor wel overeind.
Maar voor de ander ook?
Ook als de ander jou niet zo ligt?
Of als je met je (levens)partner door een moeilijke periode ga?
Wat je zaait oogst je.
Dat is een oude spreuk!
Als God mij trouw blijft, mag ik trouw zijn.
Niet omdat mensen dat verdienen, want ik verdien Gods trouw ook niet altijd!
Als ik bij alles wat ik doe bewust mag zijn wat God voor mij doe, en hoe God voor mij zou zijn als Hij net zo met mij omging als ik met mensen om mij heen of de wereld. dan is dat dus wel bijzonder.
Dan kan ik zaaien in de wereld.
Liefde en trouw.
In een wereld die daar hard om schreeuwt.
Als ik nu door wat ik doe, en door de gesprekken met zowel ouderen als jongeren, mag zaaien.
Dan kan Hij laten groeien.
Want alles is door Hem, voor Hem en tot Hem!
Dat wat ik ontvang, mag ik doorgeven.
Niet altijd word het ontvangen zoals ik dat graag had gewild.
Maar ik weet dat er soms een tijd overheen gaat voordat je op ziet komen wat je ooit gezaaid hebt.
In deze wereld merk ik dat mensen mij bijzonder vinden.
Zelf vind ik wat ik doe heel normaal.
Het is gewoon.
Toch merk ik steeds meer als ik met mensen spreek, dat het niet normaal meer is.
Al zou het dat wel moeten zijn.
De wereld denkt aan zichzelf, denkt aan eigen gevoelens.
Is op zoek naar een constante bevrediging van eigen verlangens.
Waarbij ze eigenlijk slaaf geworden zijn van hun verlangens.
Niet vrij zijn, zoals ze wel denken, maar juist gevangen.
Het maakt hen namelijk killer, egoïstischer, en vaak ook harder.
Eerst voor jezelf zorgen en als je het gelukkige gevoel niet meer krijg, dan ruil je het toch in.
Dan is het niet goed genoeg meer.
We zijn met deze manier van leven de liefde verloren.
Nee de liefde voor ons zelf die blijft hierdoor wel overeind.
Maar voor de ander ook?
Ook als de ander jou niet zo ligt?
Of als je met je (levens)partner door een moeilijke periode ga?
Wat je zaait oogst je.
Dat is een oude spreuk!
Als God mij trouw blijft, mag ik trouw zijn.
Niet omdat mensen dat verdienen, want ik verdien Gods trouw ook niet altijd!
Als ik bij alles wat ik doe bewust mag zijn wat God voor mij doe, en hoe God voor mij zou zijn als Hij net zo met mij omging als ik met mensen om mij heen of de wereld. dan is dat dus wel bijzonder.
Dan kan ik zaaien in de wereld.
Liefde en trouw.
In een wereld die daar hard om schreeuwt.
Als ik nu door wat ik doe, en door de gesprekken met zowel ouderen als jongeren, mag zaaien.
Dan kan Hij laten groeien.
Want alles is door Hem, voor Hem en tot Hem!
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com