Doorgaan naar hoofdcontent

De weg naar vergeving

Vergeving is een gevoelig onderwerp heb ik gemerkt.
Er zit zoveel pijn onder, en veel te vaak ook heel veel druk.
Het gevoel, als slachtoffer, dat je moet vergeven, omdat het hoort, omdat Jezus het ons verteld heeft.
Dat is een enorme druk.
Want er zit in ons een stuk rechtvaardigheidsgevoel.
En vergeving, dat doet daar geen recht aan.
In ons gevoel vooral dan!


Heel lang kon ik het ook niet.
In mijn leven zijn veel dingen gebeurd, die mij erg hebben geraakt.
Ook is mij ernstige schade aangedaan.
En echt ik wilde wel vergeven, weet je waarom?
Ik wilde bij God horen, ik dacht dat ik dingen moest doen om bij Hem te horen.
Het was klimmen van beneden naar boven.
Als ik Hem volgen zou?
Dan zou het goed komen.
Maar op dit punt?
Het stuk van vergeving, was ik niet zo'n goede volger.
Ik vond het zo oneerlijk, zo niet terecht, dat ik op moest gaan staan.
Dat terwijl ik niets gedaan had, alles had gedaan om het te voorkomen.
Nou echt niet dat ik dat ging doen.
Degene die mij het aangedaan had, die zou dat echt niet mee gaan maken.
Nee eerst moest diegene zelf maar eens een lesje geleerd zijn.
En al die tijd dat dit duurde, zat ik met de pijn.
Het hield mij vast en ontnam mij zo vaak de adem.
Er waren momenten dat het ging hoor.
Ik deed leuke dingen en was blij.
Oja ik was altijd blij.....
Maar binnen in mij?
Mijn hart huilde, was zo diep verwond.
Totdat iemand het durfde te zeggen.
Petrina ik zie dat je zoveel pijn hebt, hoe komt dat.
Ja daardoor en dat heeft mij beschadigd.
Overal kon ik andere de schuld van geven, behalve:

Van de tijd dat de beschadigingen stopten tot ik het kon vergeven.
Die tijd was ik mezelf aan het pijnigen.
Keer op keer.
Wat was het fijn om te mogen leren dat ik met al mijn pijn naar God toe mag.
Niet dat ik dat durfde.
Want ik wist wat er ging gebeuren, maar ik kon niet loslaten.
Ik wist echt wel dat als ik naar Ninevé zou gaan, het Ninevé in mijn leven.
Dat de genade die God schenkt ook die mensen zou bereiken.
En ik wilde niet dat ze gered werden, want er moest recht komen.
Daar zat ik, koppig op mijn schip, op weg naar mijn eigen ondergang.
Tot ik niet verder kon.
Nee ik gaf niet op bij de eerste tegenwind.
Eigenwijs als ik ben, ging ik door en door, zoekend naar de oplossing.
Weet je wat bijzonder was?
Welke weg ik ook koos, God was daar, en ik wilde het niet, was koppig.
Net zolang tot er niets meer over was, dan leven of dood.
God of, ja of wat?
Het was kiezen voor Zijn weg of verloren gaan.
Want de weg die ik gekozen had was:

Ik wil de dader laten voelen wat die heeft aangericht, maar ik dronk zelf de beker gif.

Moeten vergeven.
Het is een kwetsbaar punt, en ik weet dat ik niet de enige ben.
Vele slachtoffers, maar ook daders, worstelen hiermee.
De enige weg waardoor het voor mij niet meer voelde als moeten?
Door eerst mijn pijn over te geven.
Vergeven is een daad, het is werken, en dat moest ik leren.
Het eerste stapje was voor mij, dat ik God ging geven, waar ik zelf niet mee kon leven.
Wetend: Hij zal rechtspreken, op dezelfde manier als Hij naar mij rechtspreekt.
Mijn pijn, het voelde veilig bij Hem.
Er was geen oordeel, er was zoveel liefde, en ik werd getroost maar ook getraind.
Weet je wat er gebeurde?
Ik trainde mezelf in het zien van mensen die andere pijn doen, ik trainde mezelf in kijken naar mezelf.
En ik kwam achter iets:

Als mensen, die ik pijn heb gedaan, mij jarenlang mijden, of telkens wijzen op dat wat ik ooit deed.
Jarenlang...
Dat zou vreselijk zijn.
Jarenlang horen wat er ooit misging.
Misschien dingen die God allang vergeven heeft, waar mensen nog steeds moeite mee hebben.
Het kan, het gebeurd om mij heen, ik heb het gedaan....
Wat was het fijn om dat te stoppen.

Ik redde mezelf toen ik mensen die mij beschadigd hadden, kon vergeven.
Want ik had heel die mensen niet vast geketend of een naar gevoel gegeven.
Alleen mezelf, toen ik vergaf, merkte ik dat ik mezelf gevangen had gehouden in de leugen van pijn.
God spreekt recht, over alle mensen.
En alleen Hij kan dat, want Hij weet wat iemand in Zijn leven gedaan heeft met de fouten die gemaakt zijn.
Al is het in de laatste seconde.
Ik zeg, tegen alle mensen die mij ooit pijn gedaan hebben, of gaan doen, als je in de laatste seconde voor Hem kies, dan is het feest in de Hemel!
Het is nooit te laat, en er is altijd redding.
Wat je ook deed, maar ook wat je ook is aangedaan.
Maak jezelf vrij en ruim het op.
Alleen dan kan je echt leven!
We zijn gemaakt om lief te hebben, niet om wraak te nemen.
Ik mocht merken dat vergeven mijn verleden en wat er gebeurd is, niet veranderen kon.
Maar het veranderde wel iets anders..

Mijn blik op de toekomst!
Er was weer een toekomst...

Vergeving brengt genezing:

Reacties

  1. 'Gemaakt om lief te hebben, niet om wraak te nemen'... Heel erg mooi stukje!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor je compliment Semaja. Leuk dat je reageert. Liefde, het is iets wat zo gemist word maar wat tegelijk zo nodig is om te kunnen leven.

      Verwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste