Afgelopen tijd hebben we hier wat nieuws.
Ik heb al een paar keer naar mijn bank gekeken, maar hij is toch echt heel anders dan mijn vloer.
Het lijkt voor mij vanzelfsprekend dat je dan ook iets anders ermee zal moeten doen.
Maar toch, voor mijn kindjes lijkt dat opeens niet meer zo vanzelfsprekend.
Lijkt het alsof de vloer doorloopt en er voor hun geen bank staat.
Ze hebben dus iets nieuws, en lopen over de bank.
Over de leuning ook rustig, en dan overstappen naar de stoel, met de leuning voor het raam.
Het lijkt ook alsof het voor hun heel normaal is.
Al hebben ze in de afgelopen weken toch al wel een keer of dertig mogen horen dat ik, hun moeder met hele vreemde regels, dit niet wil hebben.
Ja vreemde regels.
Hoe ik daar bij kom?
Dat lees ik, nee niet in boeken hoor, maar in hun ogen.
Ouderwets, hopeloos ouderwets.
En een moeder waarvan ze niets mogen, kijk, wij kunnen dit gewoon prima.
Ja dat staat er te lezen.
En ach ze hebben ook wel gelijk, ik ben hopeloos ouderwets en ze mogen heel veel niet (al blijft er in mijn ogen nog zoveel meer over wat ze wel mogen het is maar net hoe de focus gelegd word), en het mooie is, daar zullen ze het dan toch mee moeten doen.
Met een ouderwetse moeder die het niet fijn vind dat er over de bank gewandeld word.
Ze zeggen nog net niet: mam de hele klas loopt over de bank en mag op de bank staan.
Dat hoor ik bij andere dingen dan weer wel.
Sinds deze week doe ik het anders en elke keer als ze over de bank lopen mogen ze een half uur niet meer op de bank, helemaal niets op de bank.
Of het helpt?
En dan staan ze naast mij, terwijl ik wel op de bank zit, maar mam ik wil ook zitten.
Uhm ja nou ja jij wilde lopen op de bank, dan zal je vast moeten zitten op de vloer nu?
Ach de herhaling en consequente aanpak zal vast iets kunnen gaan doen.
Grappig ik kwam namelijk een leuke quote tegen en moest direct aan mijn kinderen denken.
Als ik op deze manier naar de situatie kijk, wat had ik rijk kunnen zijn.
Elke keer als ze op de bank liepen of staan, als ik dit bij mezelf had bedacht.
Wat op de bank van mij loopt, of staat, en vanaf nu toch hopelijk meer zit, is mij enorm kostbaar.
Na een heerlijke dag voel ik mij zeer gezegend dat ik moeder mag zijn.
En heel eerlijk, ik heb vaak toch dagen gehad dat ik dit gevoel miste.
Wat is dit heerlijk!
Dankbaar een stille wens die zomaar, met kleine dingen in vervulling gaat.
Een stille wens, met een diep verlangen, genieten van mijn kinderen niet het vanzelfsprekende genieten, maar dat diepe voelen in je hart, gelukkig zijn met het weten, ik ben hun moeder.
Ach ja een ouderwetse moeder, en een moeder waarvan ze zoveel niet mogen, maar die wel enorm veel van hun houd!
Ik hoop dat mijn kindjes, die rijkdom van mijn liefde voor hun, voelen in hun hart!
Ik heb al een paar keer naar mijn bank gekeken, maar hij is toch echt heel anders dan mijn vloer.
Het lijkt voor mij vanzelfsprekend dat je dan ook iets anders ermee zal moeten doen.
Maar toch, voor mijn kindjes lijkt dat opeens niet meer zo vanzelfsprekend.
Lijkt het alsof de vloer doorloopt en er voor hun geen bank staat.
Ze hebben dus iets nieuws, en lopen over de bank.
Over de leuning ook rustig, en dan overstappen naar de stoel, met de leuning voor het raam.
Het lijkt ook alsof het voor hun heel normaal is.
Al hebben ze in de afgelopen weken toch al wel een keer of dertig mogen horen dat ik, hun moeder met hele vreemde regels, dit niet wil hebben.
Ja vreemde regels.
Hoe ik daar bij kom?
Dat lees ik, nee niet in boeken hoor, maar in hun ogen.
Ouderwets, hopeloos ouderwets.
En een moeder waarvan ze niets mogen, kijk, wij kunnen dit gewoon prima.
Ja dat staat er te lezen.
En ach ze hebben ook wel gelijk, ik ben hopeloos ouderwets en ze mogen heel veel niet (al blijft er in mijn ogen nog zoveel meer over wat ze wel mogen het is maar net hoe de focus gelegd word), en het mooie is, daar zullen ze het dan toch mee moeten doen.
Met een ouderwetse moeder die het niet fijn vind dat er over de bank gewandeld word.
Ze zeggen nog net niet: mam de hele klas loopt over de bank en mag op de bank staan.
Dat hoor ik bij andere dingen dan weer wel.
Sinds deze week doe ik het anders en elke keer als ze over de bank lopen mogen ze een half uur niet meer op de bank, helemaal niets op de bank.
Of het helpt?
En dan staan ze naast mij, terwijl ik wel op de bank zit, maar mam ik wil ook zitten.
Uhm ja nou ja jij wilde lopen op de bank, dan zal je vast moeten zitten op de vloer nu?
Ach de herhaling en consequente aanpak zal vast iets kunnen gaan doen.
Grappig ik kwam namelijk een leuke quote tegen en moest direct aan mijn kinderen denken.
Als ik op deze manier naar de situatie kijk, wat had ik rijk kunnen zijn.
Elke keer als ze op de bank liepen of staan, als ik dit bij mezelf had bedacht.
Wat op de bank van mij loopt, of staat, en vanaf nu toch hopelijk meer zit, is mij enorm kostbaar.
Na een heerlijke dag voel ik mij zeer gezegend dat ik moeder mag zijn.
En heel eerlijk, ik heb vaak toch dagen gehad dat ik dit gevoel miste.
Wat is dit heerlijk!
Dankbaar een stille wens die zomaar, met kleine dingen in vervulling gaat.
Een stille wens, met een diep verlangen, genieten van mijn kinderen niet het vanzelfsprekende genieten, maar dat diepe voelen in je hart, gelukkig zijn met het weten, ik ben hun moeder.
Ach ja een ouderwetse moeder, en een moeder waarvan ze zoveel niet mogen, maar die wel enorm veel van hun houd!
Ik hoop dat mijn kindjes, die rijkdom van mijn liefde voor hun, voelen in hun hart!
Reacties
Een reactie plaatsen
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com