Doorgaan naar hoofdcontent

Dankbaar in diepe ellende!

Daar zat ik op de wc bij mijn vriendin.
Huilend, ik schaamde mij zo,  nee voorlopig durfde ik daar niet weg.
Het was nog wel haar verjaardag, het huis zat vol met de familie van mijn vriendin.
Juist dit moment had mijn ex gekozen.
Om te vertellen dat hij niet meer wist of hij met mij verder wilde.
Mijn vriendin ging met hem praten en ik was dus maar gevlucht, naar de wc, ach dat was al vaker in ons huwelijk mijn 'veilige' plek.
Alleen, en toch niet alleen, het was de plek voor mij om te bidden.
De deur kon op slot ik kon daar echt alleen zijn, en zo bij Hem voelde ik mij weer 'veilig'.

Na een tijdje vond ik de kracht en durfde ik weer naar buiten.
Uiteindelijk hebben mijn ex en ik daarna nog van alles geprobeerd, of was ik het?
Had hij zijn keuze toen al gemaakt, ach het maakt niet uit.
Hij gaf aan dat hij geen keuze wilde maken voor het einde van het jaar en dat hij tijd wilde om na te denken wat hij wilde.
Uiteindelijk duurde het nog twee maanden, Januari 2013, met pijn en moeite kwam hij toen tot het besluit om mij los te laten.

In het begin vloog het idee mij aan, raakte ik in paniek als ik bedacht dat ik alleen met de kindjes verder moest, maar nu had ik steeds meer zoiets dat het alleen maar makkelijker zou worden.
Wat waren deze 2 maanden zwaar geweest.
Een partner die niet wist of hij mij nu nog wel of niet wilde...
Dan maar een duidelijke keuze, een keuze die niet mijn keuze was, maar waarvan ik wel al voelde dat het beter was dan zo verder.


Ondanks dat ik niet in paniek meer was, had ik het wel zwaar.
Hoe moest ik verder?
Ik had geen werk, geen huis, geen geld...........niks o jawel de verantwoordelijkheid voor twee kindjes!
Twee maanden lang zorgde ik helemaal alleen voor hen, hun vader is met zoveel andere dingen bezig, geeft aan geen tijd voor hen te hebben en geen plaats waar ze kunnen komen, want het huis is nog niet af.
Er kwamen heel veel dingen naar boven, in eerste instantie wist niemand waarom hij bij mij weg wilde en gaf hij allemaal vage redenen, die gewoon geen reden konden zijn.
Hij wilde verder met een ander meisje, die hij al heel lang kon, maar durfde dit niet zelf te vertellen en op nare manieren kwam dit toch boven water.
Dit was een zware tijd, naast alles wat er al gebeurd was, moest ik dit ook nog verwerken.
Alles wat er geregeld moet worden, het vloog mij aan.
Het enige wat ik steeds bleef doen en zeggen was: denk aan de kindjes, geen ruzie en geen strijd maar laten we netjes uit elkaar gaan.

De tweede avond, nadat hij een definitief besluit nam, als het donker is en de kindjes slapen, huil ik mijn hart leeg.
In ons huwelijk zoveel mee gemaakt, en zoveel doorstaan en nu, nu zit ik hier alsnog alleen.
Het voelde oneerlijk, en het deed zoveel pijn.
Ik kon geen woorden voor gebed meer vinden, het enige wat er kwam was een snik, een kreun:

God help mij!!


Het zou allemaal alleen nog erger worden, door keuzes die ex maakte, en toch voelde ik mij vanaf dat moment, weer net zo veilig als op de wc.
Ik voelde de rust in mijn hart, ondanks alle onrust in mijn leven.
Dankbaar was ik dat ik dat mocht ervaren, het zou mij later nog vaak kracht geven, bemoedigen, sterken en verwonderen, wat God in mijn hart bewerkt!
Ondanks dat ik met Moederdag op het politie bureau aangifte zat te doen, voelde ik mij dankbaar en blij met wat God voor mij deed.
Juist toen het zo erg was, en er alleen ellende was, waren er grote dingen van God in mijn leven.
Dankbaar was ik dat ik God in mijn leven had, ook al had ik verder niets meer dan mijn twee kindjes.

Ik leerde mijn beste vriendin kennen, doordat ik hulp nodig had en ik stond te huilen bij school.
Nee dat wilde ik niet!
Maar wat was het mooi dat juist nu zo'n lieve vrouw op mijn pad kwam.
Ik ging op zoek naar werk en was aan het zoeken naar vacatures de dag nadat mijn ex de keuze had gemaakt, alleen mijn ouders, broer en zusje wisten nu van mijn situatie.
Kreeg ik opeens een mailtje binnen van een vriendin: je wilde toch gaan werken als je jongste op school zit, misschien is deze vacature iets voor jou.....
Ik solliciteerde en 5 minuten later werd ik gebeld, ik mocht komen en moest mijn ID kaart en bankpas meenemen.
Twee dagen verder..............en ik had een baan!
Puinhoop in mijn hart, in mijn hoofd een enorm verdriet, maar ook plaats voor dankbaarheid.

Ik mocht zien God zorgt voor mij!
Hij laat mij niet vallen, wat alle mensen ook kiezen, Hij kiest voor mij.
Op zoveel vlakken mocht ik ervaren dat God van mij houd, dat Hij erbij is, hoe ellendig mijn leven ook was.

Afgelopen twee jaar zijn er grote wonderen gebeurd in mijn leven.
Wel moest ik door een diep dal.
Is er veel ellende en verdriet op mijn pad geweest, ik ben nog steeds dankbaar, ik heb veel mogen leren.
Ik heb veel mogen ervaren van wat God kan en wie Hij is.
Alles wat ik opgebouwd had werd voor mijn voeten afgebroken, en ik voelde mij altijd 'veilig' door Hem.
Toen ik geen aardse dingen meer had en dat alles wat ik hier op aarde graag bezat door mijn vingers glipte verloor ik één ding niet, God!
Hij geeft alle reden voor dankbaarheid.
Altijd en juist op dit soort momenten liet Hij merken, lief kind ik ben er!
Ik troost jou zoals niemand anders dat kan.

Mattheus 5 : 4

Zalig zij die treuren; want zij zullen vertroost worden



Er blijft mij in dit leven niets bespaard, maar ik geloof:

God zal mij telkens bevrijden en bij staan!

Amen

Met deze blog doe ik mee aan de #bloghop van mei met thema Dankbaar ondanks alles.
https://gloriaenkyrie.wordpress.com/2015/05/03/dankbaar-ondanks-alles-bloghop-mei/

Reacties

  1. Mooi dat je dankbaar kan zijn in die diepe ellende en dat je daar zo open over schrijft, zodat andere vrouwen weer herkenning kunnen vinden in je ervaring! Jammer dat je nog helemaal geen reacties hebt op je blogs (tenminste, ik heb ze niet gezien ;-)) Maar ik zeg; ga door met je schrijven want je in jou kwetsbaarheid vind een ander weer kracht. Mooi wat de vrouw tegen je zei (in een van je vorige blogs): Je bent een dappere en sterke vrouw! En dat ben je! Groetjes, Tineke (tinekevantveer.nl)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bedankt voor je mooie reactie Tineke!!

    Ik schrijf zeker lekker verder, zit nog zoveel in mij. Merk dat ik het heel fijn vind om daar iets mee te kunnen. En ik hoop dat het anderen weer kan raken, kan helpen of kan bemoedigen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dankjewel voor je blog. Voor mij ben je De host volgende maand. Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Graag gedaan Siejacoba! Dank je voor je compliment, nog niet zo ervaren als sommige andere schrijvers hoor en jij kan er ook wat van, maar heb mijn bijdrage geleverd. Ben benieuwd naar andere stukken, leuk om te lezen!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Gezinsavond:Als de graan korrel niet sterft

Vandaag begonnen aan de voorbereiding naar Pasen met de kinderen. Eigenlijk wist ik niet zo goed waar te beginnen. Na wat rondlezen op het internet zag ik veel mooie dingen, voor nu gekozen voor Jezus die uitlegt dat een zaadje eerst moet sterven om vrucht te dragen. We lazen dit in Johannes 12:24 Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u:  Als de tarwekorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen, maar als hij sterft, draagt hij veel vrucht. De Heere Jezus legt hier uit, dat doodgaan niet een einde is. Als je een plantje wil laten groeien, dan moet je eerst iets zaaien. Dat wat je zaait zal eerst sterven, voordat er een plantje kan gaan groeien. Juist door dat sterven kan er iets nieuws komen. Iets goeds, iets moois. Jezus stierf Ze wisten hier direct dat Jezus gestorven was, dus Hij vertelde dit eigenlijk als voorbeeld over zichzelf. Dat klopt, want ik las even met hen het hele stukje. De Heere wilde Zijn volgelingen bekend maken dat Zijn tijd bijna gekomen ...

Mijn speciale meisje!

In 2014 deed ik mee aan de 10 dagen bidden en vasten. De eerste keer dat ik het meemaakte. Het was geweldig! Ik ging er heen gebukt onder veel zorgen. Financieel zat ik zwaar, vooral in mijn hoofd. Het viel mij heel hard om alles zelf te moeten doen. Daarbij zat ik niet lekker in mijn vel, er was zoveel wat ik verwerken moest. Helemaal naar werd het doordat ik ook medisch niet goed was toen ik weg ging. Ik had nierstenen. 10 Dagen daar genoten, met op de 3de dag hulp van het team omdat ik een koliek aanval kreeg. Maar daarnaast was er iets waardoor ik zichtbaar rijker naar huis ging. Heel veel dingen die gebeurd waren kon ik aan niemand laten zien. Op de 9de dag, ging Insalvation (de band die meespeelt bij deze 10 dagen) zoveel mogelijk kindjes van Compassion aan een sponsor helpen. Als je een kindje wilde sponsoren mocht je vinger in de lucht, en de bandleden gingen in vliegende vaart door de zaal om iedereen te voorzien. Ik ging weg met financiele zorg. En toch ging...

Davids strijd (Deel 4)

Houd dus moed daar stopte gisteren de blog mee. Nu gaan we daar verder. Blijf dichtbij God en gehoorzaam naar wat Hij van je vraagt. Dat is wat David deed. Overwinning  Wat verrassend, hoe David omging met zijn kudde, het had hem geleerd. En nu, nu voelt hij zich in staat om de strijd aan te gaan met een reus! Vol vertrouwen en vol moed gaat hij dat ook aan de koning uitleggen. Hoe wij omgaan met het ongeziene, met dat wat in onze ogen geen betekenis heeft. Het hoeden van de schapen, het eten geven aan de hongerige, het kleden van de naakten. Dat is wat bepalend is. Of dat we op durven te staan als iedereen wel kijkt, en als daar reuzen op het toneel verschenen zijn. Juist in de periode dat je het gevoel had niet mee te tellen, dan kan je God leren kennen. Hem ontmoeten en hem ervaren. Waardoor op het moment als het er toe doet, je weet, hoe je veilig bent in Zijn hand. Zodat je vol vertrouwen, nee niet alleen geloof, en niet alleen enthousiasme. Maar juist vo...