Wanneer iemand pijn heeft dan is een natuurlijke reactie van de mens, om dat op te lossen.
Het blijkt dat we het heel moeilijk vinden om te zien dat een ander pijn heeft.
En dat geld zowel letterlijk als figuurlijk.
Merk je dat iemand moeite heeft, dan vind je toch wel snel een oplossing.
Vooral, heel stiekem, als een ander pijn heeft.
Want we merken pas hoe moeilijk het is, wanneer we zelf pijn hebben.
Het is heel vaak voorkomend dat mensen zeggen, ik weet niet wat ik kan doen terwijl ik het voor anderen zo goed weet.
Terwijl het heel goed is om te kijken naar degene die pijn heeft.
Is dat door een lichamelijk probleem of levensbedreigend is het logisch dat je natuur zegt, los het op.
Want dan moet, als dit in je vermogen ligt, de pijn zo snel mogelijk gestopt worden.
Maar op geestelijk vlak is dit een stuk ingewikkelder.
Het kan juist voor extra pijn zorgen als mensen zomaar een oplossing aanschuiven.
Alsof je zelf nog niet aan die dingen had gedacht.
Het eerste wat ik nodig heb bij geestelijke pijn?
Mensen die heel even willen luisteren.
Ik verwacht niets.
Of misschien stiekem, ik verwacht alleen dat ik ondanks mijn pijn reactie er mag zijn.
Dat er niet anders naar mij gekeken word bijv.
Of dat mensen mij de ruimte geven om mezelf te blijven en niet in een harnas duwen waar ik niet in pas.
Eigenlijk zoek ik geen mensen die mijn probleem oplossen.
Die een pilletje geven omdat ik zeg dat ik zo moe ben, of een zonnescherm op willen hangen omdat ik hoofdpijn heb.
Ik wil dieper, mijn verlangen is dan naar iemand waarbij ik verbinding voel van hart tot hart.
En die mijn verwondde hart met al die wonden, en tranen, niet snel terug stopt met een pleister.
Nee iemand die om die wond te helen de wonden laat bloeden, de tranen laat spoelen.
Dat klinkt onnatuurlijk, dat is raar eigenlijk he.
Maar alleen dan kon mijn verwondde hart weer herstellen.
Juist die tranen moesten eruit, juist dat bloed moest stromen.
Het nam de vuiligheid, de naarheid mee naar buiten.
Alles spoelt daardoor weg.
Het is een les voor mij geweest, omdat ik dit zelf heb ervaren.
Om mij heen merk ik dat mensen het soms moeilijk vonden met mij om te gaan.
Dit hoor ik ook van 'lotgenoten' met een verwond hart.
Een hart dat roept om ruimte om alles wat er in zit en wat pijn doet of steekt, eruit te mogen gooien.
Als je het eng vind wanneer mensen huilen denk hier dan aan.
Misschien helpt het om te weten wat er gebeurd.
Het is niet erg dat mensen die diep verwond zijn huilen.
Duw ze niet in een richting en geef ze geen oplossing, maar luister naar hun hart dat spreekt.
En misschien kan je juist helpen, door te luisteren of door er voor deze persoon te zijn.
Je zal merken, als je dit kan voor iemand, dan word je van onschatbare waarde!
Het blijkt dat we het heel moeilijk vinden om te zien dat een ander pijn heeft.
En dat geld zowel letterlijk als figuurlijk.
Merk je dat iemand moeite heeft, dan vind je toch wel snel een oplossing.
Vooral, heel stiekem, als een ander pijn heeft.
Want we merken pas hoe moeilijk het is, wanneer we zelf pijn hebben.
Het is heel vaak voorkomend dat mensen zeggen, ik weet niet wat ik kan doen terwijl ik het voor anderen zo goed weet.
Terwijl het heel goed is om te kijken naar degene die pijn heeft.
Is dat door een lichamelijk probleem of levensbedreigend is het logisch dat je natuur zegt, los het op.
Want dan moet, als dit in je vermogen ligt, de pijn zo snel mogelijk gestopt worden.
Maar op geestelijk vlak is dit een stuk ingewikkelder.
Het kan juist voor extra pijn zorgen als mensen zomaar een oplossing aanschuiven.
Alsof je zelf nog niet aan die dingen had gedacht.
Het eerste wat ik nodig heb bij geestelijke pijn?
Mensen die heel even willen luisteren.
Ik verwacht niets.
Of misschien stiekem, ik verwacht alleen dat ik ondanks mijn pijn reactie er mag zijn.
Dat er niet anders naar mij gekeken word bijv.
Of dat mensen mij de ruimte geven om mezelf te blijven en niet in een harnas duwen waar ik niet in pas.
Eigenlijk zoek ik geen mensen die mijn probleem oplossen.
Die een pilletje geven omdat ik zeg dat ik zo moe ben, of een zonnescherm op willen hangen omdat ik hoofdpijn heb.
Ik wil dieper, mijn verlangen is dan naar iemand waarbij ik verbinding voel van hart tot hart.
En die mijn verwondde hart met al die wonden, en tranen, niet snel terug stopt met een pleister.
Nee iemand die om die wond te helen de wonden laat bloeden, de tranen laat spoelen.
Dat klinkt onnatuurlijk, dat is raar eigenlijk he.
Maar alleen dan kon mijn verwondde hart weer herstellen.
Juist die tranen moesten eruit, juist dat bloed moest stromen.
Het nam de vuiligheid, de naarheid mee naar buiten.
Alles spoelt daardoor weg.
Het is een les voor mij geweest, omdat ik dit zelf heb ervaren.
Om mij heen merk ik dat mensen het soms moeilijk vonden met mij om te gaan.
Dit hoor ik ook van 'lotgenoten' met een verwond hart.
Een hart dat roept om ruimte om alles wat er in zit en wat pijn doet of steekt, eruit te mogen gooien.
Als je het eng vind wanneer mensen huilen denk hier dan aan.
Misschien helpt het om te weten wat er gebeurd.
Het is niet erg dat mensen die diep verwond zijn huilen.
Duw ze niet in een richting en geef ze geen oplossing, maar luister naar hun hart dat spreekt.
En misschien kan je juist helpen, door te luisteren of door er voor deze persoon te zijn.
Je zal merken, als je dit kan voor iemand, dan word je van onschatbare waarde!
Heel goed dat je dit schrijft. Ik denk dat velen hier iets aan hebben. Dank voor het delen!
BeantwoordenVerwijderenHet is zo kwetsbaar juist. Daarom dacht ik dat het waarde zou hebben om te delen wat ik nodig had, mocht ontvangen en wat er bij mij gebeurde.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je reactie, is fijn om te lezen!
Wauw mooi en zo waar!
BeantwoordenVerwijderenLuisteren,
spreken
van hart tot hart
Pijn er laten zijn.
Is soms zo moeilijk,
Maar wel heel fijn!
Wat leuk een gedicht reactie!
VerwijderenWauw mooi en zo waar!
BeantwoordenVerwijderenLuisteren,
spreken
van hart tot hart
Pijn er laten zijn.
Is soms zo moeilijk,
Maar wel heel fijn!
Ja, heel erg waar. Als man helemaal ;-).
BeantwoordenVerwijderenTijdens een studiedag gebruikte iemand een fragment uit de film Inside Out die eigenlijk precies weergeeft wat je hier verwoordt. Ik had er een filmpje van op mijn blog, maar die is verwijderd van YouTube. Ik heb 't wel proberen te beschrijven: https://gloriaenkyrie.wordpress.com/2016/03/16/impressie-studiedag-lijden-en-liturgie/
Zoek de film op, zoek het fragment op en wees onder de indruk ;-)
Ik ga dit morgen eens bekijken Marc. Dank je wel voor je reactie. Als man is dit nog weer anders...
VerwijderenZo is het precies. Dank je wel.
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat je reageert hierop Jedidja! Voor velen is dit inderdaad herkenbaar.
Verwijderen