Wat was het heerlijk om gisteren een hoofdstuk te kunnen sluiten.
Mijn aller aller allerlaatste gesprek bij De Hoop met mijn behandelaars.
Wat zat ik er anders, we gingen terug naar het begin, hebben alle stappen die ik gemaakt heb even weer terug gehaald, wat een weg heb ik afgelegd.
Eigenlijk in zo'n korte periode, wat heb ik veel hindernissen overwonnen.
Ze waren verbaasd over mijn kracht, mijn wil en doorzettingsvermogen.
Alles wat mij aangereikt werd heb ik aangepakt.
Ik zag het als MIJN kans!
Nu had ik de kans om alles waar ik mee liep te overwinnen.
Ik was vrij, ik mocht zelf bepalen, werd niet meer overheerst.
Deze kans zou ik misschien nooit meer krijgen en ik wilde voorgoed van de dingen waar ik tegenaan liep af zijn.
Klaar was ik ermee om mij gevangen in mijn eigen lichaam te voelen.
Ik was totaal kwijt wie ik was, wat ik wilde en wat ik voelde.
Altijd lag mijn focus op anderen, ik wilde er voor anderen zijn, anderen helpen, het was belangrijk wat anderen dachten.
Mijn hele leven hing ik op aan mijn sociale omgeving.
Hun moest ik tevreden zien te houden, want anders ging mijn zelfbeeld eraan.
Door oefeningen en door keuzes te maken heb ik dit veranderd.
Ik koos voor mezelf, gaf mezelf wat ik nodig had, een periode ziektewet om deze kans die ik kreeg volledig te kunnen benutten.
Wel wilde ik uren blijven maken, mensen blijven spreken.
Wat was het bijzonder te merken hoe mijn werk hierin naast mij ging staan!
De ochtenden bleef ik lekker aan het werk, ook bleef ik doen wat ik erg leuk vind, de intakegesprekken met nieuwe cliënten.
De middagen om voor mezelf te zorgen, ruimte te hebben om mezelf te kunnen geven wat ik nodig heb.
Ik moest gaan verwerken wat er allemaal in mijn leven gebeurd is.
Zolang rende ik hiervoor weg.
Niet bewust maar het was een natuurlijke reactie.
Het maakte een cirkel, al de dingen waar ik tegenaan liep, want als ik zou gaan verwerken zou ik niet meer voor mijn omgeving kunnen zorgen zoals ik voorheen deed, dan zouden ze mij niet leuk meer vinden en daardoor zou ik mij naar voelen.
Dit patroon werd dus eerst onderbroken, en nu kwam er dus ook ruimte om te verwerken.
Wat vond ik het moeilijk!
En ook zo oneerlijk, in mijn leven is veel gebeurd, is mij zoveel overkomen.
Anderen hebben mij zoveel aangedaan en naast dat ik dat moest zien te overleven en te doorstaan op de juiste manier, kreeg ik het nog een keer op mijn bord, want ik was degene die het moest gaan verwerken om door te kunnen leven.
Alle emoties kwamen langs, overal was ruimte voor.
Wat was het heerlijk om mijn gevoel niet meer te negeren, om mezelf helemaal de ruimte te geven.
Ik mocht er zijn.
Daardoor durfde ik ook steeds meer te zijn.
Nu zaten we gisteren, konden we allemaal zeggen dat ik veel geleerd heb.
Het is heel mooi geweest om mezelf zo te ontdekken.
Er zit zoveel meer in mij dan ik dacht, ik gaf er nooit ruimte aan.
Stopte mezelf weg en voldeed aan verwachtingspatronen.
Nu durf ik te zijn wie ik ben en mogen mensen zelf kijken of ze dat kunnen waarderen of niet.
Anders zijn is niet gek, het maakt je mooi!
Bij het eerste gesprek hebben we doelen neergelegd, ik heb ze allemaal gehaald, en nog meer ook!
We wisten niet hoever we zouden gaan komen, nu kan ik zeggen ik ben verder gekomen dan ik ooit zelf kon bedenken.
De behandelaars gaven aan dat ze het heel fijn vonden om met mij mee te lopen en handvatten te geven.
Ze waren onder de indruk van wat ik heb meegemaakt, maar nu ook van hoe ik mij ingezet heb en wat ik heb weten te bereiken.
Ik ga verder, nog steeds niet alleen, ik vertrouw op de beste Gids die mij nooit alleen laat lopen.
Mijn aller aller allerlaatste gesprek bij De Hoop met mijn behandelaars.
Wat zat ik er anders, we gingen terug naar het begin, hebben alle stappen die ik gemaakt heb even weer terug gehaald, wat een weg heb ik afgelegd.
Eigenlijk in zo'n korte periode, wat heb ik veel hindernissen overwonnen.
Ze waren verbaasd over mijn kracht, mijn wil en doorzettingsvermogen.
Alles wat mij aangereikt werd heb ik aangepakt.
Ik zag het als MIJN kans!
Nu had ik de kans om alles waar ik mee liep te overwinnen.
Ik was vrij, ik mocht zelf bepalen, werd niet meer overheerst.
Deze kans zou ik misschien nooit meer krijgen en ik wilde voorgoed van de dingen waar ik tegenaan liep af zijn.
Klaar was ik ermee om mij gevangen in mijn eigen lichaam te voelen.
Ik was totaal kwijt wie ik was, wat ik wilde en wat ik voelde.
Altijd lag mijn focus op anderen, ik wilde er voor anderen zijn, anderen helpen, het was belangrijk wat anderen dachten.
Mijn hele leven hing ik op aan mijn sociale omgeving.
Hun moest ik tevreden zien te houden, want anders ging mijn zelfbeeld eraan.
Door oefeningen en door keuzes te maken heb ik dit veranderd.
Ik koos voor mezelf, gaf mezelf wat ik nodig had, een periode ziektewet om deze kans die ik kreeg volledig te kunnen benutten.
Wel wilde ik uren blijven maken, mensen blijven spreken.
Wat was het bijzonder te merken hoe mijn werk hierin naast mij ging staan!
De ochtenden bleef ik lekker aan het werk, ook bleef ik doen wat ik erg leuk vind, de intakegesprekken met nieuwe cliënten.
De middagen om voor mezelf te zorgen, ruimte te hebben om mezelf te kunnen geven wat ik nodig heb.
Ik moest gaan verwerken wat er allemaal in mijn leven gebeurd is.
Zolang rende ik hiervoor weg.
Niet bewust maar het was een natuurlijke reactie.
Het maakte een cirkel, al de dingen waar ik tegenaan liep, want als ik zou gaan verwerken zou ik niet meer voor mijn omgeving kunnen zorgen zoals ik voorheen deed, dan zouden ze mij niet leuk meer vinden en daardoor zou ik mij naar voelen.
Dit patroon werd dus eerst onderbroken, en nu kwam er dus ook ruimte om te verwerken.
Wat vond ik het moeilijk!
En ook zo oneerlijk, in mijn leven is veel gebeurd, is mij zoveel overkomen.
Anderen hebben mij zoveel aangedaan en naast dat ik dat moest zien te overleven en te doorstaan op de juiste manier, kreeg ik het nog een keer op mijn bord, want ik was degene die het moest gaan verwerken om door te kunnen leven.
Alle emoties kwamen langs, overal was ruimte voor.
Wat was het heerlijk om mijn gevoel niet meer te negeren, om mezelf helemaal de ruimte te geven.
Ik mocht er zijn.
Daardoor durfde ik ook steeds meer te zijn.
Nu zaten we gisteren, konden we allemaal zeggen dat ik veel geleerd heb.
Het is heel mooi geweest om mezelf zo te ontdekken.
Er zit zoveel meer in mij dan ik dacht, ik gaf er nooit ruimte aan.
Stopte mezelf weg en voldeed aan verwachtingspatronen.
Nu durf ik te zijn wie ik ben en mogen mensen zelf kijken of ze dat kunnen waarderen of niet.
Anders zijn is niet gek, het maakt je mooi!
Bij het eerste gesprek hebben we doelen neergelegd, ik heb ze allemaal gehaald, en nog meer ook!
We wisten niet hoever we zouden gaan komen, nu kan ik zeggen ik ben verder gekomen dan ik ooit zelf kon bedenken.
De behandelaars gaven aan dat ze het heel fijn vonden om met mij mee te lopen en handvatten te geven.
Ze waren onder de indruk van wat ik heb meegemaakt, maar nu ook van hoe ik mij ingezet heb en wat ik heb weten te bereiken.
Ik ga verder, nog steeds niet alleen, ik vertrouw op de beste Gids die mij nooit alleen laat lopen.
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com