Wat heb ik vaak bijzondere gesprekken op mijn werk.
Vandaag was ik voor gesprek bij een cliënt, meneer had via verschillende kanalen laten weten meer hulp te willen.
Mijn leidinggevende wilde eerst de ondersteuningsovereenkomst maar eens invullen, dan zou er naar boven komen waar die extra hulp nodig is, welke weg we nog meer kunnen gaan bewandelen.
Heerlijk vind ik dit soort gesprekken.
Al in dit soort gesprekken komen er bij mij allemaal praktische andere oplossingen boven, waar ik nog niets mee kan, die ik wel opschrijf, wie weet kan mijn leidinggevende er wel iets mee.
Soms kan het namelijk zo anders als de normale weg.
We werken met mensen.
Wat er aan het gebeuren is, is dat in de zorg alle mensen gelijk worden gemaakt.
Iedereen moet over die ene weg.
Dat werkt dus juist niet, maak een persoonlijke weg voor alle cliënten.
Het zorgt juist voor minder kosten, hoeveel kost het als ik op gesprek moet, leidinggevende gesprekken moet voeren om tot oplossingen te komen en uiteindelijk er toch een uitzondering gemaakt moet worden?
Geen mens is hetzelfde.
Ook als je zorgbehoefte heb, zal je merken dat je niet allemaal dezelfde zorg nodig hebt.
Alle situaties zijn zo uniek, zijn zo niet te vergelijken.
Wat de gemeenten in Nederland nu willen is zo niet haalbaar, word uiteindelijk niemand gelukkig van.
Ook de gemeente zelf niet!
Mensen voelen zich niet meer gezien, voelen zich ondergeschikt aan organisaties en gemeenten.
Het is fijn om persoonlijk met deze mensen te kunnen praten.
Hen te horen, en echt te mogen luisteren, ik zie aan deze mensen hoe fijn ze dat vinden.
Dat soms alleen mijn oren al genoeg zijn.
Het is zo belangrijk als mens om gehoord te worden, nee dat zegt niet dat het altijd maar kan wat je wilt, maar wel dat je voelt dat je er mag zijn.
Zoals cliënten niet hetzelfde zijn zo zijn huishoudelijke hulpen ook niet hetzelfde.
Er zijn er die echt zo goed werk leveren, waar ik verwonderd over ben, wat weten sommige in 2 uur een werk te verzetten!
Maar er zijn er ook die gewoon aankomen met ik mankeer het halve alfabet aan ziektes dus ik mag niet inspannen.
Of ik kan niet zo hard werken want ik ben moe, of ik ben hoogzwanger ik kan niet bukken.
Het maakt mij verdrietig dat er mensen zijn die daardoor de dupe worden.
Mensen die zelf ook niet in kunnen/mogen spannen, mensen die zelf ook zo hun ziektes en/of problemen hebben, mensen die ook niet kunnen bukken.
Je krijgt namelijk geen hulp voor je plezier.
Niet omdat het zo makkelijk is dat iemand anders je huis voor je schoon en hygiënisch houd.
Er word achter bureau's gezeten, uitgedokterd wat er allemaal zou moeten kunnen.
In hoeveel tijd je bepaalde doelen kan behalen.
Achter bureau's word er gekeken hoe fijn het is dat als je maar 2 uur bij iemand werkt je wel 4 cliënten op 1 dag kan helpen.
Want zeg nou zelf 8 uur werken op een dag is prima te doen!
Maar geloof mij dat kunnen maar een paar mensen volhouden.
Deze prestatie/tijdsgerichte maatschappij is maar vol te houden door een paar mensen.
Het vuur word zo hoog opgepord dat het snel uitgebrand is.
Laat iedereen werken op de tempo die bij hem/haar past, met het vuur zoals iemand stabiel vol kan houden en uiteindelijk levert dat een veel hogere productiviteit.
Naast dit alles gaat het erom dat we met mensen werken.
Dan moet je gewoon kwaliteit neerleggen!
Het is niet zo dat als het mis gaat er geen gevoelens mee gepaard gaan.
Als het misloopt dan zijn er emoties, dan zijn er gekwetste en/of verdrietige mensen die beschadigt zijn.
Kwaliteit is wat telt.
Heerlijk om te zien dat onze organisatie daar, naast alles wat de gemeente vraagt en vind, hier oog voor heeft.
Dat ik bij mensen op gesprek kan en bijzonderheden door kan geven, waar wat mee gedaan word.
Uiteindelijk heb ik zo'n fijn gesprek mogen hebben, vind ik het geweldig om mensen gerust te stellen, samen even alles door te lopen en tot oplossingen te komen.
Nu neerleggen op kantoor en ik heb er zoveel vertrouwen in dat ook deze meneer weer zijn hulp als positief gaat ervaren.
Blij is als ik mensen met vertrouwen en een gerust hart achter kan laten.
Juist omdat deze mensen vaak al zoveel zorgen hebben die belangrijker zijn dan de huishoudelijke hulp/verplegingsproblemen.
Heerlijk om alles weer in goede banen te mogen helpen!
Vandaag was ik voor gesprek bij een cliënt, meneer had via verschillende kanalen laten weten meer hulp te willen.
Mijn leidinggevende wilde eerst de ondersteuningsovereenkomst maar eens invullen, dan zou er naar boven komen waar die extra hulp nodig is, welke weg we nog meer kunnen gaan bewandelen.
Heerlijk vind ik dit soort gesprekken.
Al in dit soort gesprekken komen er bij mij allemaal praktische andere oplossingen boven, waar ik nog niets mee kan, die ik wel opschrijf, wie weet kan mijn leidinggevende er wel iets mee.
Soms kan het namelijk zo anders als de normale weg.
We werken met mensen.
Wat er aan het gebeuren is, is dat in de zorg alle mensen gelijk worden gemaakt.
Iedereen moet over die ene weg.
Dat werkt dus juist niet, maak een persoonlijke weg voor alle cliënten.
Het zorgt juist voor minder kosten, hoeveel kost het als ik op gesprek moet, leidinggevende gesprekken moet voeren om tot oplossingen te komen en uiteindelijk er toch een uitzondering gemaakt moet worden?
Geen mens is hetzelfde.
Ook als je zorgbehoefte heb, zal je merken dat je niet allemaal dezelfde zorg nodig hebt.
Alle situaties zijn zo uniek, zijn zo niet te vergelijken.
Wat de gemeenten in Nederland nu willen is zo niet haalbaar, word uiteindelijk niemand gelukkig van.
Ook de gemeente zelf niet!
Mensen voelen zich niet meer gezien, voelen zich ondergeschikt aan organisaties en gemeenten.
Het is fijn om persoonlijk met deze mensen te kunnen praten.
Hen te horen, en echt te mogen luisteren, ik zie aan deze mensen hoe fijn ze dat vinden.
Dat soms alleen mijn oren al genoeg zijn.
Het is zo belangrijk als mens om gehoord te worden, nee dat zegt niet dat het altijd maar kan wat je wilt, maar wel dat je voelt dat je er mag zijn.
Zoals cliënten niet hetzelfde zijn zo zijn huishoudelijke hulpen ook niet hetzelfde.
Er zijn er die echt zo goed werk leveren, waar ik verwonderd over ben, wat weten sommige in 2 uur een werk te verzetten!
Maar er zijn er ook die gewoon aankomen met ik mankeer het halve alfabet aan ziektes dus ik mag niet inspannen.
Of ik kan niet zo hard werken want ik ben moe, of ik ben hoogzwanger ik kan niet bukken.
Het maakt mij verdrietig dat er mensen zijn die daardoor de dupe worden.
Mensen die zelf ook niet in kunnen/mogen spannen, mensen die zelf ook zo hun ziektes en/of problemen hebben, mensen die ook niet kunnen bukken.
Je krijgt namelijk geen hulp voor je plezier.
Niet omdat het zo makkelijk is dat iemand anders je huis voor je schoon en hygiënisch houd.
Er word achter bureau's gezeten, uitgedokterd wat er allemaal zou moeten kunnen.
In hoeveel tijd je bepaalde doelen kan behalen.
Achter bureau's word er gekeken hoe fijn het is dat als je maar 2 uur bij iemand werkt je wel 4 cliënten op 1 dag kan helpen.
Want zeg nou zelf 8 uur werken op een dag is prima te doen!
Maar geloof mij dat kunnen maar een paar mensen volhouden.
Deze prestatie/tijdsgerichte maatschappij is maar vol te houden door een paar mensen.
Het vuur word zo hoog opgepord dat het snel uitgebrand is.
Laat iedereen werken op de tempo die bij hem/haar past, met het vuur zoals iemand stabiel vol kan houden en uiteindelijk levert dat een veel hogere productiviteit.
Naast dit alles gaat het erom dat we met mensen werken.
Dan moet je gewoon kwaliteit neerleggen!
Het is niet zo dat als het mis gaat er geen gevoelens mee gepaard gaan.
Als het misloopt dan zijn er emoties, dan zijn er gekwetste en/of verdrietige mensen die beschadigt zijn.
Kwaliteit is wat telt.
Heerlijk om te zien dat onze organisatie daar, naast alles wat de gemeente vraagt en vind, hier oog voor heeft.
Dat ik bij mensen op gesprek kan en bijzonderheden door kan geven, waar wat mee gedaan word.
Uiteindelijk heb ik zo'n fijn gesprek mogen hebben, vind ik het geweldig om mensen gerust te stellen, samen even alles door te lopen en tot oplossingen te komen.
Nu neerleggen op kantoor en ik heb er zoveel vertrouwen in dat ook deze meneer weer zijn hulp als positief gaat ervaren.
Blij is als ik mensen met vertrouwen en een gerust hart achter kan laten.
Juist omdat deze mensen vaak al zoveel zorgen hebben die belangrijker zijn dan de huishoudelijke hulp/verplegingsproblemen.
Heerlijk om alles weer in goede banen te mogen helpen!
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com