Doorgaan naar hoofdcontent

Cliënt in 2015

Wat heb ik vaak bijzondere gesprekken op mijn werk.
Vandaag was ik voor gesprek bij een cliënt, meneer had via verschillende kanalen laten weten meer hulp te willen.
Mijn leidinggevende wilde eerst de ondersteuningsovereenkomst maar eens invullen, dan zou er naar boven komen waar die extra hulp nodig is, welke weg we nog meer kunnen gaan bewandelen.
Heerlijk vind ik dit soort gesprekken.
Al in dit soort gesprekken komen er bij mij allemaal praktische andere oplossingen boven, waar ik nog niets mee kan, die ik wel opschrijf, wie weet kan mijn leidinggevende er wel iets mee.
Soms kan het namelijk zo anders als de normale weg.

We werken met mensen.
Wat er aan het gebeuren is, is dat in de zorg alle mensen gelijk worden gemaakt.
Iedereen moet over die ene weg.
Dat werkt dus juist niet, maak een persoonlijke weg voor alle cliënten.
Het zorgt juist voor minder kosten, hoeveel kost het als ik op gesprek moet, leidinggevende gesprekken moet voeren om tot oplossingen te komen en uiteindelijk er toch een uitzondering gemaakt moet worden?

Geen mens is hetzelfde.
Ook als je zorgbehoefte heb, zal je merken dat je niet allemaal dezelfde zorg nodig hebt.
Alle situaties zijn zo uniek, zijn zo niet te vergelijken.
Wat de gemeenten in Nederland nu willen is zo niet haalbaar, word uiteindelijk niemand gelukkig van.
Ook de gemeente zelf niet!
Mensen voelen zich niet meer gezien, voelen zich ondergeschikt aan organisaties en gemeenten.
Het is fijn om persoonlijk met deze mensen te kunnen praten.
Hen te horen, en echt te mogen luisteren, ik zie aan deze mensen hoe fijn ze dat vinden.
Dat soms alleen mijn oren al genoeg zijn.
Het is zo belangrijk als mens om gehoord te worden, nee dat zegt niet dat het altijd maar kan wat je wilt, maar wel dat je voelt dat je er mag zijn.

Zoals cliënten niet hetzelfde zijn zo zijn huishoudelijke hulpen ook niet hetzelfde.
Er zijn er die echt zo goed werk leveren, waar ik verwonderd over ben, wat weten sommige in 2 uur een werk te verzetten!
Maar er zijn er ook die gewoon aankomen met ik mankeer het halve alfabet aan ziektes dus ik mag niet inspannen.
Of ik kan niet zo hard werken want ik ben moe, of ik ben hoogzwanger ik kan niet bukken.
Het maakt mij verdrietig dat er mensen zijn die daardoor de dupe worden.
Mensen die zelf ook niet in kunnen/mogen spannen, mensen die zelf ook zo hun ziektes en/of problemen hebben, mensen die ook niet kunnen bukken.
Je krijgt namelijk geen hulp voor je plezier.
Niet omdat het zo makkelijk is dat iemand anders je huis voor je schoon en hygiënisch houd.

Er word achter bureau's gezeten, uitgedokterd wat er allemaal zou moeten kunnen.
In hoeveel tijd je bepaalde doelen kan behalen.
Achter bureau's word er gekeken hoe fijn het is dat als je maar 2 uur bij iemand werkt je wel 4 cliënten op 1 dag kan helpen.
Want zeg nou zelf 8 uur werken op een dag is prima te doen!
Maar geloof mij dat kunnen maar een paar mensen volhouden.

Deze prestatie/tijdsgerichte maatschappij is maar vol te houden door een paar mensen.
Het vuur word zo hoog opgepord dat het snel uitgebrand is.
Laat iedereen werken  op de tempo die bij hem/haar past, met het vuur zoals iemand stabiel vol kan houden en uiteindelijk levert dat een veel hogere productiviteit.
Naast dit alles gaat het erom dat we met mensen werken.
Dan moet je gewoon kwaliteit neerleggen!
Het is niet zo dat als het mis gaat er geen gevoelens mee gepaard gaan.
Als het misloopt dan zijn er emoties, dan zijn er gekwetste en/of verdrietige mensen die beschadigt zijn.
Kwaliteit is wat telt.
Heerlijk om te zien dat onze organisatie daar, naast alles wat de gemeente vraagt en vind, hier oog voor heeft.
Dat ik bij mensen op gesprek kan en bijzonderheden door kan geven, waar wat mee gedaan word.

Uiteindelijk heb ik zo'n fijn gesprek mogen hebben, vind ik het geweldig om mensen gerust te stellen, samen even alles door te lopen en tot oplossingen te komen.
Nu neerleggen op kantoor en ik heb er zoveel vertrouwen in dat ook deze meneer weer zijn hulp als positief gaat ervaren.

Blij is als ik mensen met vertrouwen en een gerust hart achter kan laten.
Juist omdat deze mensen vaak al zoveel zorgen hebben die belangrijker zijn dan de huishoudelijke hulp/verplegingsproblemen.

Heerlijk om alles weer in goede banen te mogen helpen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij