Afscheid einde of nieuw begin?

Het nieuwe thema voor de bloghop van Juni werd bekend, en het thema raakte mij het bracht bij mij een situatie naar boven die verdrietig was, die niemand zo ook maar ooit heeft gewild, maar uiteindelijk in ieder geval mij iets goeds heeft gebracht.

Afscheid

Er was al een tijdje thuis merkbaar dat het niet zo goed ging met mama.
Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.

De onvoorspelbaarheid, de wisselingen in stemming, het maakte mij zo bang.
Haar reacties zo fel, zo onbegrensd.
Het gaf een onveilig gevoel.

Wat merkte ik ook hoe ongelukkig ze was, hoe moeilijk dat ze het had.
Misschien uiteindelijk nog wel het meest met zichzelf.
Ik ging elke dag naar school met de gedachten: kom je moet liever zijn, dan maak je mama vast weer blij.
Later werd het zelfs:  je moet liever zijn, het is je eigen schuld als mama boos is op jou.
Als de school uit ging dan begon het, dat misselijke nare gevoel in mijn buik.
Wat zou er nu weer gebeuren als ik thuis kom?
Ik probeerde vaak te spelen bij mijn vriendin, vanaf groep 3 waren wij onafscheidelijk.
Daar was het gezellig, wat genoot ik van haar broertjes en zusjes.
Van de rust, de harmonie en de liefde die voelbaar was bij haar thuis.

Maar niet altijd was dat mogelijk.
Dan ging ik naar huis, elke keer weer met een open visie, elke dag begon ik opnieuw.

En er waren dagen dat het goed ging!

Wat was dat dan extra fijn.

Ik merkte het al direct, zodra ik binnen kwam.
Dat had ik snel geleerd, lezen hoe mama zich voelt, daarnaast had ik mezelf ook geleerd hoe daarmee om te gaan.
Als kameleon wist ik mij aan te passen.

Ik wilde niet dat mama zich naar voelde, dat ze boos moest worden.

s'Nachts als het overal stil was, dan was het bij ons thuis zo stil niet.
Mama kon vaak niet slapen, liep heen en weer tussen de wc en bed.
Ze vond geen rust, liep met van alles in haar hoofd.
Midden in de nacht moest dat uitgesproken worden.
Te vaak ging dat mis, soms erg mis.

Dan lag ik, stil in mijn bed.
Ik luisterde, hoor ik papa nog wel?
Waarom zegt hij nu niets terug?
Mijn zusje sliep net als ik in een kamer grenzend aan die van onze ouders, en als het teveel herrie werd liet ze even een flink (muur) geroffel horen met nog hardere schreeuwen als die van mijn moeder.

Die ene nacht ging het anders.
Mama ging schreeuwend naar beneden.
Weer was ik bang, ik voelde wel het gaat mis.
Maar wat kan je als kind?
Mijn bed, mijn kamer, dat was wat mij nog enige veiligheid bood.
Stil zijn, zolang ze maar niet naar mij toekomt.

Al gauw was beneden de kamer vol.
Boven hoorde ik het geschreeuw, de machteloosheid, de diepe wanhoop, radeloosheid.
Er was geen controle en geen rem.

Geen enkele grens was er meer aanwezig, de grenzen die anderen opwierpen, ze zag ze niet en liep erover heen.
Papa was beneden, opa moest komen, de ouderling van de kerk kwam en mijn broer was beneden.
Boven werd er stil en angstig geluisterd door 2 meisjes in bed.
Mama stopte maar niet...

Zoveel mensen, toch lukte het haar om het huis te verlaten, mama vluchtte, de vrouw die bijna niet lopen kon en bijna geen kracht had normaal, was sterker als al die mannen bij elkaar.
Ze rende over straat.
Ze vluchtte maar voor wie?
Was dit ons afscheid het laatste wat we nog zouden herinneren?

Niet heel lang later ging de telefoon, boven was het allemaal niet heel duidelijk te horen, wel weet ik dat mama bij de huisarts zat, ze was voor een auto gelopen, midden in de nacht, op het kruispunt bij ons in het dorp.
Werd het toch geen afscheid?
Ze zat bij de huisarts.
Nu zou het vast goed komen, de dokter die gaat nu toch eindelijk helpen!

Papa ging haar halen.
Opa bleef bij ons thuis.
Mijn zusje en ik waren nu ook maar naar beneden gekomen.
Wat voelde het eng in mijn buik, wat loopt het raar, het kan niet waar zijn, laat het alsjeblieft een droom zijn allemaal.
Een droom?
Dan was het een nachtmerrie.

Papa en mama kwamen terug.
Er zouden andere dokters thuis komen.

Toen mama binnen kwam, schrok ik, de dokter had niet geholpen.
Het was nog hetzelfde als toen ze weg ging.
Ik kon niet naar haar kijken.

Haar ogen.

Doordat ik ze had leren lezen zag ik het.

De wanhoop, machteloosheid, onredelijk de totale onbereikbaarheid het maakte mij bang.
Mama was tot alles in staat.

Daarnaast had ik gezien dat ze sterker was dan wie dan ook, ik moest nog veel liever zijn, van deze kracht kon ik niet winnen, alleen liefde.
Liefde dat overwint alles....toch?

De dokters kwamen, mama kreeg kalmeringsmedicatie.
Heel snel werkte ze niet, mama was te sterk, haar innerlijke kracht te groot, uiteindelijk lukte het de artsen dan toch.
Werd dit toch geen afscheid?
Als mama wakker werd, zou dan alles weer normaal zijn?

Mijn broer, zusje en ik, kregen de opdracht:

Pak spullen in, jullie moeten nu ergens anders heen!

Er vloog van alles door mijn hoofd.

Voor hoelang?
Waar gaan we heen?
Wat moet ik allemaal meenemen?
Ik kreeg er buikpijn van, wat was het naar.

Waarom moest ik thuis weg, mijn kamer, mijn spullen, ik kon nooit meenemen wat allemaal belangrijk voor mij was.
Hoe moest dit toch?

We moesten opschieten, er moesten snel dingen ingepakt.
Paniek zat in mijn buik, in mijn keel en in mijn hoofd.
Snel smeet ik toch ook maar wat dingen in een tas, ik had de raarste dingen mee en de belangrijkste dingen niet.
Maar daar zou ik pas later achter komen.

Daar gingen we, midden in de nacht.
Het was donker buiten en koud.
Wat was het ook stil.

Wie zou het allemaal gehoord hebben?
Welke mensen zouden er allemaal staan kijken voor de ramen?

Mijn blik was op de straat gericht!

Altijd dacht ik: opa en oma wonen dichtbij, maar wat leek het nu lang voordat we er waren.
Ik mocht niet meer thuis slapen.
Nu was het te onveilig......

Daarvoor niet?

Niet lang daarna mochten we terug naar huis, wat was ik blij.
Nu zou het allemaal weer 'normaal' zijn.
Niet veel later kregen we te horen mama is ziek, voor altijd.
Het zal wel rustiger kunnen worden, maar helemaal weg zal het nooit gaan.

Afscheid nemen, van een normale jeugd, de moeder die ik had gekend maar onderweg was verloren aan deze ziekte, mama kreeg de diagnose: manisch depressief of ook wel bipolaire stoornis.

Het was voor mij een lang en eenzaam proces.

Maar niet alleen voor mij, soms probeer ik mij te bedenken hoe dit proces voor haar zal zijn.

Zo in gevecht met jezelf, wat een zware strijd is dit!

Ik hield van haar, ze was mijn mama, ik hou van haar ze is nog mijn mama!

Ze was er lichamelijk wel, maar was toch soms onbereikbaar, zo ver weg van zichzelf.

De grote hunkering naar geliefd te zijn, tegelijk de angst voor liefde die ik opmerkte bij haar, wat vecht ze ook al lang.

Wat was ik blij dat ik in mijn proces, op het moment dat ik de hoop verloor, en wilde stoppen met geloven, omdat al mijn gebeden nooit hadden geholpen, de mooiste bemoediging kreeg.

Van God zelf:

Laat je niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade met het goede!

(Romeinen 12:21)

Afscheid genomen, en een nieuw begin gemaakt.

Vanaf dat moment wist ik, ik heb 2 vaders.
Mijn vader hier op aarde, waarvan ik weet dat hij zich ingespannen heeft te doen wat hij kon!

En mijn Vader in de Hemel, die mij nooit in de steek zou laten, die erbij was op die momenten dat ik het niet meer wist.
Als ik overvallen door angst, mijn pijn in mijn buik, eenzaam en alleen op bed lag.
Stil, luisterend naar de ademhaling van mijn vader.
Hij was erbij, gaf mij telkens weer rust.
Hij gaf mij de moed om te geloven, en te vertrouwen: het goede dat zal overwinnen!

Het goede heeft al overwonnen

En wat er nu ook gebeuren zal met mij, niets kan mij scheiden van Zijn liefde.
Mijn dood zal geen dood meer zijn, ik mag hier al starten met leven.
Er is geen diepte die dieper is dan de vernedering die Jezus heeft doorstaan, er is geen verhoging hoger dan de plaats waartoe Jezus nu verhoogd is.

Afscheid van mijn oude leven, maar ook mijn oude ik.

Geen leven meer dat geregeerd word door angst, maar een leven getekend door overwinning!
Een hele nieuwe weg begon ik te lopen.

Wat ben ik onderweg al vaak gevallen, wat bijzonder dat ik toch telkens weer op mocht staan.
Mijn verdriet, het werd een lied!

(dit is mijn inzending voor de bloghop over afscheid: https://maahtje.wordpress.com/2015/06/03/afscheid-bloghopjuni/ )