De kameleon

Het vervolg op het stuk: het cadeau

Diep in mijn tas daar moet het voorlopig maar blijven. Het is de 2de keer dat ik bij de coach zit, die mij helpt om meer in balans te komen. En het hele gesprek loopt zo anders dan ik had voorbereid in mijn hoofd. Zoals ik eerder schreef kwam mijn coach opeens aan met een cadeau, wat mij overviel en verraste. Vorige keer had hij mij een opdracht gegeven. En zoals ik ben, ga ik daarvoor, ik wil veranderen en daar doe ik alles voor. Zolang ik maar iets doen mag, dan kan de focus naar de opdracht, in plaats van naar mijn gevoel. Enthousiast en fanatiek dat ik ben, ging ik ook om deze opdracht te volbrengen. Niet wetend dat het zo goed zou lukken dat ik het niet eens meer durf te laten zien. De opdracht was: beeld jezelf uit zonder woorden. Heel lang zat ik te piekeren, wie ben ik eigenlijk, wat is nu treffend en pakkend over mij? Ik ben aan tafel gaan zitten en een woordweb gaan maken. Wat ben ik: moeder, vrouw, gescheiden maar wat nog meer eigenlijk? Het werd een zoektocht. Een soort mini verkenning naar mezelf. Ergens waren het geen nieuwe dingen, ik wist het altijd al wel, maar er zit zo’n vorm van ontkenning of verachting naar mezelf. Ik moest dat wat boven kwam maar eens gewoon opschrijven, zonder het te beoordelen of het wel of niet klopt.

Opnieuw ga ik zitten en pak ik alles er weer bij. Er komt van alles naar boven en ik laat het maar gewoon komen, daadkrachtig, zelfstandig en wat er opeens naar boven kwam, geen woord maar een beeld. Dat is wat ik nodig had, want woorden mag ik niet gebruiken. Ik zag het duidelijk voor me. Een kameleon, dat moet het worden! Maar ja hoe maak ik dat. Ik vind het heerlijk om te haken, ik weet dat mensen knuffels haken, zou een kameleon te haken zijn? Ik ga wat op zoek en vind een onwijs leuk patroon. Dit moet het zijn!

Direct ga ik maar aan de slag, want tja dat ben ik ook, impulsief en als ik iets leuks bedenk dan vind ik wel een moment of een manier om daar direct iets mee te gaan doen. De kleuren had ik al helemaal bedacht, groen word de kleur die staat voor alle fijne en bijzonder mooie dingen die ik heb meegemaakt. Oranje worden de situaties waar ik nog geen gevoel bij heb of nog niet van weet wat ik ervan vind. En dan de laatste kleur die ik gebruik word rood, voor de verdrietige en erge dingen die ik heb moeten meemaken. Het rare is, nu ik er zo mee bezig ben, verlies ik mezelf tijdens het haken geregeld. Bij kleurwisseling, wisselt niet alleen het draad, maar ook mijn gedachten. Ga terug naar situaties, die al erg genoeg waren om 1x mee te maken en niet fijn zijn om nog eens te beleven. Toch ga ik door, want de opdracht die moet klaar.

Ruim voor tijd ligt ze er dan, mijn kameleon, niet mijn, maar gewoon ik de kameleon. Ik kijk er naar en word nerveus, en daar blijft het niet bij, ik krijg echt een huilaanval. Wat als mijn coach gaat lachen, dan lacht hij om mij, niemand begreep ooit mij, dit is zo belachelijk. Ik zet mezelf zo voor gek met dit idee. En ik durf niet meer. Het oordeel over deze kameleon voelt als een oordeel over mij. Ik besluit de coach op de hoogte te brengen van dit proces en stuur een mail.

Heb de opdracht om mezelf uit te beelden of te omschrijven af, maar net als ik zelf is ook dit te erg geworden. Het is dat ik wil veranderen erin en dat ik niet voor niets de vorige keer aangebeld heb bij jou, maar het is om te huilen gewoon zo naar.

Moest het je even laten weten, want het eerste wat ik dacht was wel: als je dit zo voelt dan heb je echt hulp nodig. Help!!

En dat heeft hij gedaan, geholpen. Nu ik er dan zit, met mijn kameleon diep weg gepropt in de tas, komt hij met een bliksemafleider. Maar goed hij moet een keer de tas uit, anders is het ook wel weer belachelijk en lijkt het alsof ik enkel aandacht wil vragen. Dus goed boekje leg ik neer op tafel en hup. Met een grote zwier zet ik hem hoppa zo op de tafel. Nou dit ben ik dan. De coach pakt mijn kameleon:
Kijk dan hoe mooi, heb je weleens gevoeld hoe zacht hij voelt? En kijk dan, hoe lief dat deze kameleon kijkt.

Weet je zei hij, kameleon jij ziet daar misschien ook wel de nadelen van he, het aanpassen als nadeel, omdat je nu jezelf kwijt bent. Maar hoe mooi is het dat jij aan kan passen aan anderen, waardoor je anderen kan geven wat ze nodig hebben, als je ook maar kan aanpassen aan jezelf, een plek waar jij veilig jezelf kan zijn.

Ik ben zo gaan huilen. Geen veroordeling, geen nare woorden of harde kritieken. En in de auto terug naar huis pak ik nog even de kameleon en kijk zelf nog eens naar dit werkstuk, maar dan met een nieuwe visie. Het lijkt alsof ik een nieuwe bril op heb gekregen. Hmmm kijkt hij nu echt zo schattig, of begin ik mij nu van alles te verbeelden?!