Mezelf liefhebben (Deel 2)

Heb je naaste lief als jezelf, en dan vooral het laatste stuk. Het heeft mijn ogen geopend voor een deel in mijn hart. Een deel wat ik graag afgesloten liet, waar ook nog niet echt de tijd voor was gekomen. Sinds twee weken, durf ik er wel in te kijken. Dat was eng, spannend en heel kwetsbaar. Wat zou het met mij doen. Om eerlijk onder ogen te komen dat ik mezelf niet liefhad. Het zorgde voor een innerlijk proces. Op mijn vorige blog heb ik vele reacties gehad, via verschillende wegen. Nog niet alle antwoorden heb ik beantwoord, maar dat gaat zeker komen! Ik heb beloofd jullie, als lezers, mee te nemen in mijn proces. Waarvan ik wel eerlijk zeg dat ik sommige dingen heel moeilijk vind om nog in woorden te vangen.

Op onderzoek uit

Ja dan kom je er achter dat je niet echt jezelf lief hebt. Ik gedoog mezelf en kan best trots zijn wanneer ik iets nieuws doe, of iets heel goed gedaan heb. Vooral dan heb ik weleens het idee: Ik hou van mezelf. Dat bedoelen ze er zeker mee! Zo hield ik mezelf lang voor de gek. Want ik kon mezelf heel erg prijzen, als ik presteerde. Tegelijk was ik heel hard als ik iets mis had gedaan. Dus kon ik mezelf ook echt haten. Afgelopen tijd ging dat niet meer zo diep. Maar het was er nog wel. Wat ik daardoor merkte was, het kan dus veranderen. Al gaat het langzaam. Wanneer ik faal, blijf ik nog iets meer overeind als een twee jaar geleden het geval was. Dat zorgde ervoor dat ik verder durfde. Ik zag dat het hele 'jezelf liefhebben' dus best te ontwikkelen is.

Innerlijke stem

Ik ging op zoek, hoe is het nu gebeurd dat mijn zelfhaat minder werd? Kwam dat door een interne, of een externe factor? Want als ik dat weet, dan krijg ik inzicht in wat ik nodig heb. Introspectie levert veel op, maar soms kan ik mezelf daar mee voor de gek houden. Dus ook de uitslagen hiervan, ging ik neerleggen naast de visie van mijn omgeving. In mailtjes en facebook berichtjes heb ik vele inzichten gekregen. Ook onder mijn vorige blog kwam een mooie reactie waar ik mee aan de slag kon in deze fase. Vanuit mijn eigen inzichten, via introspectie, kwam ik uit op het volgende: Mijn innerlijke stem kan ik trainen. Dat heeft ervoor gezorgd, dat wanneer ik nu fouten maak, ik niet verval in diepe zelfhaat. Toch staat mijn innerlijke stem nog in de basis negatief. Is die stem nog te oordelend, veroordelend, aanwezig. Vanuit de reacties van anderen maakte ik op, dat ik mezelf liever mag aanspreken. Dat je jezelf liefhebben kan trainen. Hele lieve reacties kreeg ik ook, dat ik het waard ben. En dat ik een kanjer ben. Ja dat doet iets met mij. Het kruipt in mijn hoofd. Heel voorzichtig raakt het ook mijn hart. Wanneer het mijn hart raakt dan maakt het mij ook direct emotioneel. Omdat die lieve woorden, die bevestigingen vallen, in een kloof. Een kloof uitgehakt door mijn eigen harde woorden. Hoe kon mijn innerlijke stem zo negatief worden? Als ik namelijk weet hoe dit bij mezelf is ontstaan, geeft dat inzichten in hoe die stem te beïnvloeden is. Als ik iets wil veranderen, moet ik bij de wortel beginnen. Niet bij de vruchten, die gevolg zijn van wel of geen goede wortels. Ik wilde gaan bloeien als een klaproos. Maar voor dat ik ga kijken naar die stralende bloem, ga ik terug naar de wortels. 

Mijn bron

Ik heb heel lang geleefd in een omgeving die heel hard was. Waarin echt wel nare dingen over mij gezegd werden. Daar bleef het niet alleen bij. Er waren ook daden die mij als mens heel erg hebben aangetast. Mijn omgeving voelde als heel negatief over mij. De wortels van mijn leven, dronken veel negativiteit. En om daarin te overleven ben ik dat gaan voelen als volledig normaal. Elke keer raakte die negatieve dingen mij diep, dit gevoel ging ik op mezelf betrekken. Juist omdat ik voor mezelf het idee had dat wat er gezegd werd, wat er gebeurde, normaal was. Telkens wanneer ik weer huilde, of het niet meer wist, of wanneer iets mij diep raakte, ging ik kijken wat mijn rol daarin was. Wat kan ik veranderen. Steeds meer ging ik denken dat ik het probleem was. Het kwam door mij. Waarom leerde ik er nu niet van. Dan zou de omgeving niet meer zo negatief zijn! Dit ging heel lang door mijn gedachten, dit was heel lang mijn innerlijke stem. Totdat het niet meer alleen in mijn hoofd zat. Het had zich genesteld in mijn hart. Ik begrijp nu steeds meer waarom er in de Bijbel staat:

Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart, het is de bron van je leven. (Spreuken 4:23)

Nu dit in mijn hart gekomen was, werden die negatieve woorden, een rivier die mijn hele zijn, zouden gaan voeden. Mijn hart, het is de bron. In mijn bron is puur vergif gekomen. Dat gaat door mijn hele lichaam heen. Zo voelt het ook echt. Misschien herken je dat ook wel. Mijn bron zorgt ervoor dat ik veel energie verlies, enkel aan positief blijven. Het leven vraagt voor mij veel meer doorzettingsvermogen. Alles wat ik doe vraagt veel meer kracht. De negatieve bron, het gif wat in mijn hart gekomen is, heeft invloed. Invloed op mijn denken, op mijn handelen, op mijn zelfbeeld, op mijn gezondheid. Alles werkt zo nauw samen. God heeft ons zo bijzonder gemaakt. Mijn bron is vergiftigd door heel lang in een negatieve omgeving te zijn. Maar het is niet eerlijk dat alleen verantwoordelijk te houden. Het is ook hoe ik met die omgeving was omgegaan. Hoever ik het voor waar aannam. Hoeveel waarde ik aan de omgeving hing. Deze reis naar mijn wortels geeft inzicht. Ik ga mijn wortels vanaf nu met waarheid voeden. Zowel door een omgeving die mij positief voedt. Als mezelf.

Mijn aanpak om de bron van mijn leven, te reinigen:

*Elke dag lezen hoe God mij ziet (voorbeelden heb ik bij het tabblad: Gelukkig door Zijn Woord

* Beter in de gaten houden gevoelens van anderen bij de ander te laten

*Beter mijn grenzen bewaken 

*Negatieve mensen loslaten

*Telkens als ik voor de spiegel sta zeg ik: Ik hou van mezelf

Heb je deel 1 van deze serie gemist? Daarin vertel ik heel kwetsbaar over mezelf. Je kan het terug lezen via de volgende klikbare link: Mezelf liefhebben