Het was vandaag veel tekenen en weer gummen en toch weer opnieuw proberen. Gezichten en handen, het blijven voor mij lastige onderdelen. Toch horen ze erbij, en daarom zie ik het maar als oefenruimte. Uiteindelijk heb ik het zo kunnen maken dat ik er naar kan kijken. Dit is voor mij gelijk een les, het hoeft niet perfect, geen mens zal het worden. Het voelt nu goed, omdat ik weet, het mag een foutje bevatten. Het is goed ook al kan het altijd beter. Ik heb Sara getekend met Izak. Lang verwacht, zolang al beloofd. De tekst die Sara uitspreekt na de geboorte van haar zoon, het raakte mij bij het lezen:
God maakt dat ik kan lachen
Kinderloosheid, het raakt vele mensen, vele harten. Hoeveel mensen hebben er in een hart een wond door opgelopen. Een kwetsbare plek, een ruimte waar soms toch nog weer vocht uit komt. Tranen van het hart, al dan niet zichtbaar voor anderen. Na zolang van God zelf gehoord te hebben dat ze een zoon zal krijgen, heeft ze eindelijk niet meer alleen een verlangen in het hart. Maar ook een wolk van een zoon in haar armen. Gevulde armen en een hart dat opspringt en overstroomt van vreugde. Een blijdschap, een lach, hoelang zal ze die al gemist hebben? Ze merkt het zelf op! Ze zegt: God maakt dat ik kan lachen..... Geen lach meer als masker, om haar hart en haar wond te beschermen. En ook geen lach meer van: Ja het zal wel. Nee een lach van:
Het is zeker!
Ik koos voor de kleuren blauw en groen. Blauw vanwege de zoon, die een begin zal zijn van de vele nakomelingen die nog zullen komen. Een eigen erfgenaam, een opvolger. De kleur groen doordat het leven weerspiegelt. Nieuw leven dat op aarde kwam in de vorm van Izak zelf. Maar ook het leven dat het terug brengt bij zijn moeder Sara.
Hier mijn uitwerking van Genesis 21 het stuk rondom de geboorte van Izak:
Eerst met potlood getekend en met fineliner de lijnen neer gezet. Er was hier heel wat gummen bij nodig... En daarna met pastelkrijt op dezelfde manier gewerkt als met aquarel verf.
God maakt dat ik kan lachen
Kinderloosheid, het raakt vele mensen, vele harten. Hoeveel mensen hebben er in een hart een wond door opgelopen. Een kwetsbare plek, een ruimte waar soms toch nog weer vocht uit komt. Tranen van het hart, al dan niet zichtbaar voor anderen. Na zolang van God zelf gehoord te hebben dat ze een zoon zal krijgen, heeft ze eindelijk niet meer alleen een verlangen in het hart. Maar ook een wolk van een zoon in haar armen. Gevulde armen en een hart dat opspringt en overstroomt van vreugde. Een blijdschap, een lach, hoelang zal ze die al gemist hebben? Ze merkt het zelf op! Ze zegt: God maakt dat ik kan lachen..... Geen lach meer als masker, om haar hart en haar wond te beschermen. En ook geen lach meer van: Ja het zal wel. Nee een lach van:
Het is zeker!
Ik koos voor de kleuren blauw en groen. Blauw vanwege de zoon, die een begin zal zijn van de vele nakomelingen die nog zullen komen. Een eigen erfgenaam, een opvolger. De kleur groen doordat het leven weerspiegelt. Nieuw leven dat op aarde kwam in de vorm van Izak zelf. Maar ook het leven dat het terug brengt bij zijn moeder Sara.
Hier mijn uitwerking van Genesis 21 het stuk rondom de geboorte van Izak:
Eerst met potlood getekend en met fineliner de lijnen neer gezet. Er was hier heel wat gummen bij nodig... En daarna met pastelkrijt op dezelfde manier gewerkt als met aquarel verf.
Ik doe het je in ieder geval niet na, zo te tekenen.
BeantwoordenVerwijderenMooi hoor!
Dank je wel Rita. Lief je compliment.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het heel mooi. Inderdaad: ik doe het je ook niet na! Ik vind je labels bij dit bericht ook heel mooi: verlangen, wonder, zegeningen.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor deze lieve reactie. Ben stil van je berichtje!
Verwijderen