Voel jij je soms ook zo boos?
Of misschien verdrietig?
Denk je daarbij ook nog: Dat is normaal, ik heb alle reden om mij zo te voelen?
Dan heb ik een vraag aan je:
Helpt het echt?
Heel lang heb ik mij verdrietig gevoeld, om alles wat mij aangedaan is.
Als ik daarover sprak met mensen, kreeg ik altijd de reactie dat ze dat wel begrepen.
Anderen waren zelf ook boos of werden verdrietig om wat ik had meegemaakt.
Maar hoe mensen ook reageerden het hielp mij eigenlijk niet echt.
Het verdriet in mijn hart, het werd er nooit beter van.
Hoeveel mensen mij ook begrepen.
Soms dacht ik weleens: Zal het verdriet ooit wel echt weg gaan?
Ik ging naar De Hoop, omdat het allemaal wel heel veel bij elkaar was.
Het lukte mij niet meer zelf, alleen, ik zag de weg niet.
Daar leerde ik: Je mag verdrietig zijn met alles wat er gebeurd is, dat is ook heel normaal.
Maar en ja daar kwam die toch.
Die maar....
Je kan je niet altijd zo blijven voelen!
Dat is niet wat je wilt.
Daarom zoek je hulp.
Je begrijpt waarom jij je zo voelt, maar je moet hier doorheen, je moet er overheen, om verder te kunnen.
Ik mocht leren, er is een oplossing.
Ja echt er is een oplossing voor al je verdriet, ik had een hele zee in mijn hart opgesloten.
Ik geloofde het ook niet, maar nu kan ik zeggen, het is echt waar!
Eén weg, één waarheid, één leven:
Jezus!
Ga met al je verdriet telkens naar Hem.
Telkens weer!
Toen ik dit langer deed kwam er naast verdriet ook boosheid om de hoek.
Het was zo oneerlijk, mensen doen je vreselijke dingen aan, je hebt hele moeilijke jaren moeten doorstaan, het is een wonder dat je het overleeft hebt en dan ben je eruit, en dan ben jij, het slachtoffer, degene die de zooi op moet ruimen.
De dader....die leeft lekker rustig verder.
Dacht ik.
Wat maakte het mij boos en opstandig!
Ik leerde dat dit heel normaal was in het verwerkingsproces.
Het hoort bij rouwen.
Ik moest ook leren, nee, als je nu boos bent, ben je nog niet direct een boos mens.
Je bent niet direct wat je doet, wat je voelt.
Maar nu kan je het wel even zijn.
Je kan boos zijn, maar dat ben je niet voor altijd.
Als je niets met boosheid doet...
Dan groeit het!
Dat merkte ik.
Het werd steeds groter, daardoor voelde ik mij ook steeds naarder.
Weer iets waarmee ik moest leren omgaan.
Waarom was het zo ingewikkeld.
Zou het ooit lukken, is het ooit zover dat ik kan zeggen, het is rustig in mijn leven?
Telkens als ik ergens mee om kon gaan, kwam er weer iets anders.
Het maakte mij soms hopeloos.
Weer leerde mijn psychologe, ook hiermee mag je naar Jezus gaan.
Schaam je maar niet!
Hij heeft allang gezien hoe jij je voelt.
Het is niet nieuw voor Hem, Hij schrikt er ook niet van!
Je mag eerlijk zijn bij Hem, je mag vooral helemaal jezelf zijn.
Met alles wat je voelt, met alles wat je bent op dit moment.
Bijzondere is alleen, dat als je dat doet.
Je gaat met alles naar Hem, dan houd Hij dat niet zo.
Je mag gaan ruilen bij Hem.
Dat heb ik mogen ervaren.
Telkens als ik mijn hart uitstortte, al mijn verdriet bij Hem bracht, mocht ik iets terug krijgen.
Ik bracht mijn tranen, Hij troostte mij.
Ik bracht mijn boosheid, Hij schonk mij vrede.
Ik bracht mijn pijn, Hij gaf mij liefde.
Ik liet mijn wonden zien, Hij gaf mij herstel en genezing.
Ruil maar bij Hem!
Leg alles maar bij Hem...
Het was voor mij een heel bijzonder proces.
Al was het vaak enorm lastig.
Zo vaak liep ik veel te lang zelf met mijn emoties door.
Hield ik het binnen, krampachtig hield ik het vast, zocht ik naar eigen oplossingen.
Die helaas altijd toch net niet zo werkte als dat ik zo nodig had.
Tot ik er weer achter kwam, ik mag het delen.
Of als vriendinnen of mensen die mij hielpen mij weer lieten weten: Je mag het bij God brengen.
Hoe langer ik het vasthield, hoe moeilijker leek de stap, in mijn hoofd, om het weer los te laten.
Om dan ondanks alle gevoelens die mij overvielen, toch het juiste te blijven doen.
De goede keuze te maken.
Emoties en gevoelens van de wereld, ze drukken je naar beneden.
Emotie en gevoelens vanuit de Hemel, richten je op.
Ik mocht leren, het is nooit te laat om wel de juiste keuze te maken.
Hoe lang ik ook wacht, als ik bij Hem kom, is Hij er voor mij.
Zonder veroordeling, zonder kritiek.
In deze periode hoorde ik in mijn stille tijd heel vaak Zijn stem:
Je doet het zo goed mijn kind!
Naast dat ik het tegen God vertelde wat ik voelde, deed ik nog iets anders.
Telkens als ik door iets of iemand boos was, of verdrietig werd, dan vergaf ik degene die mij dit gevoel bezorgde.
Telkens opnieuw!
Vergeven, wat maakte dat woord mij opstandig en toen ik het de eerste keer deed, voelde ik mij zoveel lichter.
Door te vergeven opende ik een deur, mocht ik zien wie ik bevrijd had: mezelf!
Hierna was het niet klaar.
De wonden die er zaten waren diep.
Telkens opnieuw moest ik een nieuwe laag verwerken, met opnieuw alle stappen van het proces wat hierbij hoort.
Verdriet, boosheid, tot uiteindelijk vergeving en herstel.
Hoe dieper de wond die geslagen is, hoe meer lagen er zullen zijn in het verwerken.
Houd moed, hoe vaak je het ook opnieuw moet doorlopen, dit proces van verwerken, er komt een tijd dat je erachter komt:
Wat is het lang geleden!
Net zolang tot je het helemaal doorlopen hebt, dan kan je verder, maar weet:
Dan wacht er weer een nieuw avontuur op je reis.
Maar reis met Hem.
Praat met Hem, deel met Hem en je zal zien, Hij zal met jou gaan delen!
Of misschien verdrietig?
Denk je daarbij ook nog: Dat is normaal, ik heb alle reden om mij zo te voelen?
Dan heb ik een vraag aan je:
Helpt het echt?
Heel lang heb ik mij verdrietig gevoeld, om alles wat mij aangedaan is.
Als ik daarover sprak met mensen, kreeg ik altijd de reactie dat ze dat wel begrepen.
Anderen waren zelf ook boos of werden verdrietig om wat ik had meegemaakt.
Maar hoe mensen ook reageerden het hielp mij eigenlijk niet echt.
Het verdriet in mijn hart, het werd er nooit beter van.
Hoeveel mensen mij ook begrepen.
Soms dacht ik weleens: Zal het verdriet ooit wel echt weg gaan?
Ik ging naar De Hoop, omdat het allemaal wel heel veel bij elkaar was.
Het lukte mij niet meer zelf, alleen, ik zag de weg niet.
Daar leerde ik: Je mag verdrietig zijn met alles wat er gebeurd is, dat is ook heel normaal.
Maar en ja daar kwam die toch.
Die maar....
Je kan je niet altijd zo blijven voelen!
Dat is niet wat je wilt.
Daarom zoek je hulp.
Je begrijpt waarom jij je zo voelt, maar je moet hier doorheen, je moet er overheen, om verder te kunnen.
Ik mocht leren, er is een oplossing.
Ja echt er is een oplossing voor al je verdriet, ik had een hele zee in mijn hart opgesloten.
Ik geloofde het ook niet, maar nu kan ik zeggen, het is echt waar!
Eén weg, één waarheid, één leven:
Jezus!
Ga met al je verdriet telkens naar Hem.
Telkens weer!
Toen ik dit langer deed kwam er naast verdriet ook boosheid om de hoek.
Het was zo oneerlijk, mensen doen je vreselijke dingen aan, je hebt hele moeilijke jaren moeten doorstaan, het is een wonder dat je het overleeft hebt en dan ben je eruit, en dan ben jij, het slachtoffer, degene die de zooi op moet ruimen.
De dader....die leeft lekker rustig verder.
Dacht ik.
Wat maakte het mij boos en opstandig!
Ik leerde dat dit heel normaal was in het verwerkingsproces.
Het hoort bij rouwen.
Ik moest ook leren, nee, als je nu boos bent, ben je nog niet direct een boos mens.
Je bent niet direct wat je doet, wat je voelt.
Maar nu kan je het wel even zijn.
Je kan boos zijn, maar dat ben je niet voor altijd.
Als je niets met boosheid doet...
Dan groeit het!
Dat merkte ik.
Het werd steeds groter, daardoor voelde ik mij ook steeds naarder.
Weer iets waarmee ik moest leren omgaan.
Waarom was het zo ingewikkeld.
Zou het ooit lukken, is het ooit zover dat ik kan zeggen, het is rustig in mijn leven?
Telkens als ik ergens mee om kon gaan, kwam er weer iets anders.
Het maakte mij soms hopeloos.
Weer leerde mijn psychologe, ook hiermee mag je naar Jezus gaan.
Schaam je maar niet!
Hij heeft allang gezien hoe jij je voelt.
Het is niet nieuw voor Hem, Hij schrikt er ook niet van!
Je mag eerlijk zijn bij Hem, je mag vooral helemaal jezelf zijn.
Met alles wat je voelt, met alles wat je bent op dit moment.
Bijzondere is alleen, dat als je dat doet.
Je gaat met alles naar Hem, dan houd Hij dat niet zo.
Je mag gaan ruilen bij Hem.
Dat heb ik mogen ervaren.
Telkens als ik mijn hart uitstortte, al mijn verdriet bij Hem bracht, mocht ik iets terug krijgen.
Ik bracht mijn tranen, Hij troostte mij.
Ik bracht mijn boosheid, Hij schonk mij vrede.
Ik bracht mijn pijn, Hij gaf mij liefde.
Ik liet mijn wonden zien, Hij gaf mij herstel en genezing.
Ruil maar bij Hem!
Leg alles maar bij Hem...
Het was voor mij een heel bijzonder proces.
Al was het vaak enorm lastig.
Zo vaak liep ik veel te lang zelf met mijn emoties door.
Hield ik het binnen, krampachtig hield ik het vast, zocht ik naar eigen oplossingen.
Die helaas altijd toch net niet zo werkte als dat ik zo nodig had.
Tot ik er weer achter kwam, ik mag het delen.
Of als vriendinnen of mensen die mij hielpen mij weer lieten weten: Je mag het bij God brengen.
Hoe langer ik het vasthield, hoe moeilijker leek de stap, in mijn hoofd, om het weer los te laten.
Om dan ondanks alle gevoelens die mij overvielen, toch het juiste te blijven doen.
De goede keuze te maken.
Emoties en gevoelens van de wereld, ze drukken je naar beneden.
Emotie en gevoelens vanuit de Hemel, richten je op.
Ik mocht leren, het is nooit te laat om wel de juiste keuze te maken.
Hoe lang ik ook wacht, als ik bij Hem kom, is Hij er voor mij.
Zonder veroordeling, zonder kritiek.
In deze periode hoorde ik in mijn stille tijd heel vaak Zijn stem:
Je doet het zo goed mijn kind!
Naast dat ik het tegen God vertelde wat ik voelde, deed ik nog iets anders.
Telkens als ik door iets of iemand boos was, of verdrietig werd, dan vergaf ik degene die mij dit gevoel bezorgde.
Telkens opnieuw!
Vergeven, wat maakte dat woord mij opstandig en toen ik het de eerste keer deed, voelde ik mij zoveel lichter.
Door te vergeven opende ik een deur, mocht ik zien wie ik bevrijd had: mezelf!
Hierna was het niet klaar.
De wonden die er zaten waren diep.
Telkens opnieuw moest ik een nieuwe laag verwerken, met opnieuw alle stappen van het proces wat hierbij hoort.
Verdriet, boosheid, tot uiteindelijk vergeving en herstel.
Hoe dieper de wond die geslagen is, hoe meer lagen er zullen zijn in het verwerken.
Houd moed, hoe vaak je het ook opnieuw moet doorlopen, dit proces van verwerken, er komt een tijd dat je erachter komt:
Wat is het lang geleden!
Net zolang tot je het helemaal doorlopen hebt, dan kan je verder, maar weet:
Dan wacht er weer een nieuw avontuur op je reis.
Maar reis met Hem.
Praat met Hem, deel met Hem en je zal zien, Hij zal met jou gaan delen!
Ga met God
Ga met God, en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen,
met zijn raad en troost en zegen.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.
Ga met God, en Hij zal met je zijn,
bij gevaar, in bange tijden,
over jou zijn vleugels spreiden.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.
Ga met God, en Hij zal met je zijn,
in zijn liefde je bewaren,
in de dood je leven sparen.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.
Ga met God, en Hij zal met je zijn,
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn Naam elkaar begroeten.
Ga met God, en Hij zal met je zijn.
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com