Ik ben zo dankbaar met hoe ik mij op dit moment voel.
Dat ik mag genieten van de rust in mijn leven, kan ontspannen, mag genieten van de liefde.
Wat was het moeilijk, al die jaren, in die onrust en de angst.
Ik dacht dat ik ondanks alles wat er gebeurde gelukkig was.
Voor dat moment voelde ik ook wel de vrede en geluk in mijn hart.
Maar nu merk ik, er was geen ruimte om het naar buiten te laten.
Ik had een nieuwe mantel gekregen van God.
Maar er was geen ruimte om daar vrij in te kunnen bewegen.
Gevangen zat ik, nu zie ik er was een strijd.
Een strijd om welke jas ik droeg.
Mijn oude jas, die was ik gewend.
Ik droeg hem al zolang, ik wist wat mensen ervan vonden, ik kon omgaan met dat wat mensen ervan zeiden.
Ook al voelde ik mij er niet fijn in, omdat het bekend is kon ik hem niet loslaten.
Deze jas hij was eigenlijk wel erg klein, ik voelde mij er benauwd en beklemd in.
Het scheurde en deed soms pijn.
Maar lange tijd heb ik het er mee gedaan, zelfs toen ik een andere jas, een nieuwe, prachtige mantel kreeg pakte ik die oude nare jas nog regelmatig.
Telkens weer ging het automatisch.
Kwam ik in beweging dan pakte ik automatisch weer die oude jas.
Wat was het lastig, een strijd.
Ja een gevecht om welke jas ik droeg.
Die nieuwe jas, die gaf mij het gevoel dat er ruimte was voor wie ik was, dat het niet uitmaakte wat anderen ervan vonden want God vind mij er prachtig in.
Maar het maakt mij anders, zo anders dan de 'meeste' mensen in deze wereld.
Met die nieuwe jas moest ik leren omgaan.
Ook al voelde deze jas veel beter ik de jas was nog niet eigen.
Ik mocht leren, er is tijd.
God geeft je tijd!
Hij vraagt geen dingen van ons die we nog niet kunnen.
De oude jas, Hij gooide die niet direct weg.
Sowieso liet Hij mij de keuze, het was mijn keuze, mijn vrije wil welke jas ik dragen wil.
Wel merkte ik dus verschil.
Het was aan mij!
Wilde ik mijn oude mantel met de nare gevoelens, of de nieuwe mantel?
Langzaam leerde ik omgaan met alles wat de nieuwe mantel in mijn leven bracht.
Het zorgde ervoor dat ik mij vrij voelde, dat ik durfde te zijn wie ik was.
Daarnaast hoorde ik van anderen, dat ik straalde.
Ja ik was anders dan de meeste in de wereld, maar ik merkte, dat is niet absoluut niet erg.
Ik ben uniek, net als alle andere mensen, ik mag ook uniek zijn.
Niet meer als een kameleon aanpassen aan de omgeving waarin ik ben.
Dat kan ik wel, als ik dat wil mag ik dat wel, maar het is niet het eerste.
Eerst mag ik mijn nieuwe jas aan doen, en zijn zoals God mij gemaakt heeft.
Mag ik iets met jullie delen:
Mijn nieuwe jas voelt steeds beter.
Die oude jas die kan nu wel weg!
Niet meer gegijzeld in mijn nieuwe jas, maar bevrijd waardoor ik steeds meer kan stralen.
Die nieuwe jas, die past mij precies!
Hij zit heerlijk en ik wil hem voor altijd aanhouden.
Dat ik mag genieten van de rust in mijn leven, kan ontspannen, mag genieten van de liefde.
Wat was het moeilijk, al die jaren, in die onrust en de angst.
Ik dacht dat ik ondanks alles wat er gebeurde gelukkig was.
Voor dat moment voelde ik ook wel de vrede en geluk in mijn hart.
Maar nu merk ik, er was geen ruimte om het naar buiten te laten.
Ik had een nieuwe mantel gekregen van God.
Maar er was geen ruimte om daar vrij in te kunnen bewegen.
Gevangen zat ik, nu zie ik er was een strijd.
Een strijd om welke jas ik droeg.
Mijn oude jas, die was ik gewend.
Ik droeg hem al zolang, ik wist wat mensen ervan vonden, ik kon omgaan met dat wat mensen ervan zeiden.
Ook al voelde ik mij er niet fijn in, omdat het bekend is kon ik hem niet loslaten.
Deze jas hij was eigenlijk wel erg klein, ik voelde mij er benauwd en beklemd in.
Het scheurde en deed soms pijn.
Maar lange tijd heb ik het er mee gedaan, zelfs toen ik een andere jas, een nieuwe, prachtige mantel kreeg pakte ik die oude nare jas nog regelmatig.
Telkens weer ging het automatisch.
Kwam ik in beweging dan pakte ik automatisch weer die oude jas.
Wat was het lastig, een strijd.
Ja een gevecht om welke jas ik droeg.
Die nieuwe jas, die gaf mij het gevoel dat er ruimte was voor wie ik was, dat het niet uitmaakte wat anderen ervan vonden want God vind mij er prachtig in.
Maar het maakt mij anders, zo anders dan de 'meeste' mensen in deze wereld.
Met die nieuwe jas moest ik leren omgaan.
Ook al voelde deze jas veel beter ik de jas was nog niet eigen.
Ik mocht leren, er is tijd.
God geeft je tijd!
Hij vraagt geen dingen van ons die we nog niet kunnen.
De oude jas, Hij gooide die niet direct weg.
Sowieso liet Hij mij de keuze, het was mijn keuze, mijn vrije wil welke jas ik dragen wil.
Wel merkte ik dus verschil.
Het was aan mij!
Wilde ik mijn oude mantel met de nare gevoelens, of de nieuwe mantel?
Langzaam leerde ik omgaan met alles wat de nieuwe mantel in mijn leven bracht.
Het zorgde ervoor dat ik mij vrij voelde, dat ik durfde te zijn wie ik was.
Daarnaast hoorde ik van anderen, dat ik straalde.
Ja ik was anders dan de meeste in de wereld, maar ik merkte, dat is niet absoluut niet erg.
Ik ben uniek, net als alle andere mensen, ik mag ook uniek zijn.
Niet meer als een kameleon aanpassen aan de omgeving waarin ik ben.
Dat kan ik wel, als ik dat wil mag ik dat wel, maar het is niet het eerste.
Eerst mag ik mijn nieuwe jas aan doen, en zijn zoals God mij gemaakt heeft.
Mag ik iets met jullie delen:
Mijn nieuwe jas voelt steeds beter.
Die oude jas die kan nu wel weg!
Niet meer gegijzeld in mijn nieuwe jas, maar bevrijd waardoor ik steeds meer kan stralen.
Die nieuwe jas, die past mij precies!
Hij zit heerlijk en ik wil hem voor altijd aanhouden.
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com