Wat is het toch in de mens dat het altijd als eerste moet zorgen voor zichzelf.
Op verschillende manieren.
Het kan mij verbazen!!
Inhalig met eten, bang tekort te komen, haantje de voorste als er iets gedeeld word, toeteren als je net twee tellen te lang stil blijf staan voor het stoplicht, net even voor je proppen op de rotonde, rennen om voor je bij de kassa te staan, urenlange rijen als er een nieuwe telefoon uit kom.
Waarom zit dit in ons?
Het is het meest opgevallen bij mij toen ik terug kwam van bidden en vasten.
Bij beide keren!
Daar ben je aan de ene kant zo bezig met jezelf, met krijgen wat je nodig hebt, met het vervullen van een verlangen.
Maar als ik kijk hoeveel er daar stil gestaan word bij anderen.
Hoe er echt samengeleefd word!
Met 400, 500 of meer mensen bij elkaar, en het gewoon gezellig maken als er een plaspauze is.
Geen dringen, geen ruzie.
Of bij de sappauzes, met 5 kannen sap, flinke rijen ervoor maar het maakt niet uit of iemand voor dringt, al gebeurd het eigenlijk niet doet het mij niks.
En dan kom je terug, het lijkt wel of je terug komt op aarde en dat je er echt even af geweest bent, maar toch weet ik dat dit niet zo is.
Maar dan is het contrast zo groot.
Ik rij, ja zelfs de eerste keer, heerlijk relaxt terug.
Misschien iets te relaxt voor mijn mede weg gebruikers.
Heerlijk sociaal, ruimte makend voor anderen, gezellig kletsend met mijn passagiers, ondertussen contact houdend met de kindjes aan het thuisfront.
Bijzonder hoe heerlijk dat relaxte gevoel, maar hoe kwetsbaar in deze wereld vol met druk, ik probeer het vast te houden, maar betekend dat juist niet loslaten?
En dan word er over mij gezegd dat ik zelfs al heel relaxt van mezelf ben.
Misschien in uitten, maar ik beken, niet altijd in mijn hoofd hoor!
Hoe relaxt ben jij?
Op verschillende manieren.
Het kan mij verbazen!!
Inhalig met eten, bang tekort te komen, haantje de voorste als er iets gedeeld word, toeteren als je net twee tellen te lang stil blijf staan voor het stoplicht, net even voor je proppen op de rotonde, rennen om voor je bij de kassa te staan, urenlange rijen als er een nieuwe telefoon uit kom.
Waarom zit dit in ons?
Het is het meest opgevallen bij mij toen ik terug kwam van bidden en vasten.
Bij beide keren!
Daar ben je aan de ene kant zo bezig met jezelf, met krijgen wat je nodig hebt, met het vervullen van een verlangen.
Maar als ik kijk hoeveel er daar stil gestaan word bij anderen.
Hoe er echt samengeleefd word!
Met 400, 500 of meer mensen bij elkaar, en het gewoon gezellig maken als er een plaspauze is.
Geen dringen, geen ruzie.
Of bij de sappauzes, met 5 kannen sap, flinke rijen ervoor maar het maakt niet uit of iemand voor dringt, al gebeurd het eigenlijk niet doet het mij niks.
En dan kom je terug, het lijkt wel of je terug komt op aarde en dat je er echt even af geweest bent, maar toch weet ik dat dit niet zo is.
Maar dan is het contrast zo groot.
Ik rij, ja zelfs de eerste keer, heerlijk relaxt terug.
Misschien iets te relaxt voor mijn mede weg gebruikers.
Heerlijk sociaal, ruimte makend voor anderen, gezellig kletsend met mijn passagiers, ondertussen contact houdend met de kindjes aan het thuisfront.
Bijzonder hoe heerlijk dat relaxte gevoel, maar hoe kwetsbaar in deze wereld vol met druk, ik probeer het vast te houden, maar betekend dat juist niet loslaten?
En dan word er over mij gezegd dat ik zelfs al heel relaxt van mezelf ben.
Misschien in uitten, maar ik beken, niet altijd in mijn hoofd hoor!
Hoe relaxt ben jij?
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com