Doorgaan naar hoofdcontent

Rouwen is een werkwoord

Achter elke traan van verdriet,
schuilt de glimlach van herinneringen.
       Foto gemaakt door Sandra Keereweer Vier het leven fotografie


Mijn wereld is veranderd, en daarin moet ik een nieuwe koers leren varen. Dat uit zich in vele verschillende vormen. Nieuwe rituelen maken voor bijvoorbeeld de Moederdag, die ik voor het eerst heb meegemaakt zonder een moeder te hebben. Maar ook in vele andere dingen loop ik ertegenaan dat er een gat geslagen is. Dat het anders gaat, dat ze gemist word. Eigenlijk al heel snel merkte ik dat het daadwerkelijk een groot verschil was in mezelf.

Leven zonder moeder


Mensen vragen aan mij nu weleens: Hoe is het nu zonder moeder? Twee maanden geleden is zij overleden. Ik merk dat ik nog steeds geen antwoord kan geven. Ik heb rust en vrede, vooral omdat ze zolang heeft gevochten. Omdat ik haar de rust gunt die ze nu mag hebben. Er is voor haar geen betere plek dan in de armen van onze Vader in de Hemel. Maar andere momenten mis ik haar hier bij mij, of raken woorden, liederen of verhalen mij diep. Dan lopen de tranen, vanuit mijn hart, zomaar over mijn wangen. Door simpele dingen kan ik eraan denken. Aan de dingen die wij samen mochten meemaken, mochten delen. Aan wat ik met haar heb kunnen bespreken nog. Maar ook aan wat haar allemaal overkwam, hoe dapper ze toch werkelijk was of hoe moeilijk dingen toch wel waren. Alles is nog zo nieuw, zo onbekend. Hoe is het leven zonder moeder? Twee weken geleden gaf ik het volgende antwoord, wat zorgde voor gelach:

Het is wiebelig!

Op zoek naar hou vast


En wiebelig? Dat mag ook. Al die gevoelens, emoties en dingen in mijn lichaam die bezig zijn, rouwen is heel hard werken. Het hoort er allemaal bij. Eind april ging ik samen met mijn man een weekend in Groningen. Heerlijk samen eropuit te trekken en tijd te hebben voor elkaar. Midden in de stad vonden wij een geweldige boekwinkel. Wie ons kent? Die weet dat wij daar niet voorbij kunnen! We hebben flink ingeslagen. Tussen onze aanwinsten had ik het boek wat ik heel graag wilde van Manu Keirse. Alleen dan voor een mooi prijsje waar ik blij van werd. Het boek heet: Helpen bij verlies en verdriet. Een gids voor het gezin en de hulpverlener. Ik begon erin, wilde weten hoe ik het beste om kon gaan met alles wat ik voel in mezelf.

Mezelf leren helpen


Ik wil niet aan mijn gevoelens voorbij gaan, niet nu. Die tijd is voorbij! En dit is daarin zo'n stap voor mij. Om met compassie te leven naar mezelf. Ik kocht dit boek omdat ik mezelf wil helpen, en wanneer het mij niet lukt, het mij misschien lukt om op een juiste manier dingen over te brengen naar anderen. Want ik merk dat het werken van mijn lichaam en geest echt een belasting is voor mezelf. En dan heb ik het over mijn verlies. Maar ook mijn kindjes zijn hun oma verloren en mijn man een schoonmoeder. Iedereen rouwt, op een eigen manier, om een eigen 'iets' waar ze tegen aanlopen dat het veranderd is. Niet meer hetzelfde is.

Ik vond wat voor mij werkt


Ik merk dat het mij goed doet als er oren gevonden worden voor mijn verhaal. Al is het voor de duizendste keer dat ik iets vertel. Of wanneer ik wat uitschiet, of emotioneel reageer, dat er dan gevraagd word wat ik als moeilijk ervaar. Ik merk dat ik mijn rust zoek, dingen doe waar ik energie van krijg en die mij blij maken, maar eigenlijk weinig afspreek met mensen. Ook merk ik op dat ik moe ben, en dat het mij nu pas opval hoe zwaar mijn lichaam en geest eigenlijk al die jaren dat mijn moeder al ziek was, hard aan het overwerken was. Hoeveel het eigenlijk was. En ik merk dat het mij lukt om mijn emoties er te laten zijn. Gewoon zoals ik ze ervaar en voel. Het is goed en het mag.

Verder leven met wat er (nog) wel is


Ik leef niet zonder moeder. Wel letterlijk misschien omdat ze niet meer bij 'ons/mij' is. Wat ik nu mag ervaren is dat liefde nooit sterft. Dat mag ik met mij meenemen, koesteren en op momenten dat ik haar mis? Ik heb heel veel mogen leren, lessen die ik mee mag nemen. Er is zoveel meer dan alleen de verdrietige en pijnlijke kant van het gemis. De medaille van verlies en afscheid nemen, ook die heeft twee zijden. En het is wiebelig, want het kan nog wat makkelijk wisselen van welke kant er naar boven komt. Waardevolle herinneringen ik mag er soms door worden overvallen.Dan mag ik ze omarmen en er dankbaar voor zijn. Rouw is voor mij meer geworden dan alleen verdriet en gemis. Een mooie uitspraak uit het boek van Manu Keirse is waardevol geworden voor mij:

Laat dankbare herinneringen verder leven in verdriet zoals de vogels zingen in de regen. 

Reacties

  1. Wat een mooi en bijzonder maar zeker ook kostbaar proces.
    Wat ben je een mooie open vrouw, dank je wel voor wie je bent.
    Sterkte lieverd.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bedankt joh, ik herken me hier gedeeltelijk in.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn moeder is inmiddels 29 jaar geleden overleden, ik was toen 26 en hoogzwanger, maar ook nu mis ik haar nog steeds. Zeker bij momenten die ik met haar wil delen en wanneer ik haar advies en steun heel erg zou kunnen gebruiken.
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja er komen telkens weer nieuwe dingen die je zou willen delen, samen doen etc... Veel sterkte ook daarbij! Het blijft een lege plek in je leven.

      Verwijderen
  4. Prachtig omschreven! Het verliezen van je moeder is echt één van de heftigste dingen die je kan overkomen... Goed dat je zo sterk bent!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een open en eerlijk verhaal! Mooi dat je mag terugkijken op zoveel fijne herinneringen. Dat vind ik echt een zegen. Ik heb zelf bijvoorbeeld aan mijn vader maar heel weinig goede herinneringen. Wat een mooie uitspraak op het eind!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij