Zwarte piet wel of niet?!
Het rommelt al jaren aan beide fronten.
De één is voor en de ander tegen, en in plaats van met elkaar praten vechten we voor onze belangen, maar eigenlijk tegen (elkaar).
In deze kwestie spelen we ook nog eens mooi elkaar de zwarte piet toe.
Spreken we de andere partij aan op fouten, terwijl aan bij zowel de tegen als de voor groep dingen gezegd worden die over grenzen gaan.
Deze discussie, het laat zien hoe onze maatschappij veranderd is.
Zeggen niet beide partijen enkel, ik wil, ik vind, ik voel?!
Doen ze niet allebei precies dat waarvan ze de ander beschuldigen....
Zwarte piet, wel of niet?!
Ik ga geen antwoord geven.
Dat wil ik ook niet in deze blog daar blijf ik vanaf.
Als ik er zo, zonder er ooit mee bemoeit te hebben, naar kijk, dan denk ik alleen maar, is dit Nederland.
Wat een rijkdom hebben we toch, wat een rust hebben we toch eigenlijk, als dit een punt is van discussie.
Niet iets van leven of dood.
Al proberen we de ander wel dood te maken, mond dood in dit verhaal.
Zien we het eigenlijk wel, wij Nederland?
Iedereen heeft tijd, maakt tijd, vind tijd, om te discussiëren over zwarte piet.
Rechters buigen zich erover, de overheid bemoeit zich ermee, televisie, scholen, vaders en moeders, mensen overal vandaan.
We vinden dat we onze mond moeten open doen, onze rechten moeten laten gelden.
Iedereen moet horen wat we vinden.
Daar blijft het niet alleen bij.
Eigenlijk willen we vooral dat iedereen overtuigt word door onze mening.
Dat er gedaan word wat we willen.
Maar denk eens na.
Daardoor ontploft de boel telkens weer.
Het lijkt of niemand voor rede vatbaar is.
Er kan geen normaal gesprek, zonder verwijt, zonder wijzen en gesnauw, over gevoerd worden.
Waar ik eerst aangaf, wat zijn we eigenlijk rijk, dat we zoveel rust hebben waardoor zwarte piet (wel of niet) zo belangrijk is geworden, denk ik nu:wat een armoede in dit land.
Is het zo moeilijk te luisteren naar elkaar?
Naar het verhaal, naar de wonden, naar de behoefte achter gesproken woorden.
Een land waar geen oorlog lijkt te zijn, daar word oorlog gemaakt.
Worden slachtoffers gemaakt, aan beide zijde.
Terwijl het zo niet nodig is.
Volgens mij, maakt de kleur van de pieten nog niet eens zoveel uit.
Gaat het meer om onze houding richting mensen die anders denken, anders voelen.
Luisteren, het is zo'n belangrijk, maar ook zo'n moeilijk onderwerp.
Zeker in dit soort zaken.
Maar als je het kan, als het je lukt, dan is de strijd voorbij.
Er mag verschil van mening blijven, in een land van vrijheid van meningsuiting.
Maar moet het verschil gemaakt worden door haat en nijd?
Met een beetje respect, en met in je hoofd het idee dat de ander een mens is met gevoel, dan zouden we misschien niet tot 1 gedachten komen, maar dan kunnen we denk wel voorbij het pijnpunt in dit verhaal.
Iedereen schreeuwt, omdat niemand luistert...
Wie durft voorbij zijn/haar eigen mening te kijken naar de ander?
De drijfveren, de gevoelens waardoor de ander tot een bepaalde mening komt.
Durven we verder te kijken?
Los te laten wat wij vinden, omdat het niet alleen om ons gaat, maar om een samenleving met heel veel mensen.
Zullen we een staakt het vuren uitroepen, en gewoon stoppen met over en weer dingen te roepen.
Laten we beginnen met een voorbeeld te zijn voor de doelgroep van het sinterklaasfeest.
Onze kinderen, de toekomst voor de maatschappij, wat krijgen ze hier voor voorbeeld van mee?
Laten we stoppen met schreeuwen, maar beginnen met vragen.
Oprecht belangstelling tonen, begrip proberen te krijgen.
We hoeven het niet eens te zijn, maar oorlog voeren met elkaar, dat is toch zeker niet de bedoeling van Sinterklaas....
Al jaren gaat het over dit onderwerp, al zolang word er over gesproken, zullen we het eens anders gaan doen dan voorheen?
Niet meer met modder smijten naar elkaar.
Een mooie les voor dit onderwerp is ook:
Hoe strakker je iets vasthoud, hoe meer er kapot gaat.
Angst zorgt dat er geknepen word in de hand.
Het zorgt ervoor dat we zo vasthouden, verdedigen en aanvallen, terwijl er vertrouwen mag zijn.
Er hoeft geen strijd te zijn.
Wanneer je durft te vertrouwen, dan kan je loslaten.
Dat vraagt moed, kracht en een innerlijke overtuiging en weten dat het goed is.
Een veilig gevoel is er voor nodig.
Weet wat dan zo bijzonder is?
Als je dat probeert, dan zal je zien:
Er blijft meer van iets over als je het niet kapot knijpt, omdat je het zo nodig vast wilt houden!
Het rommelt al jaren aan beide fronten.
De één is voor en de ander tegen, en in plaats van met elkaar praten vechten we voor onze belangen, maar eigenlijk tegen (elkaar).
In deze kwestie spelen we ook nog eens mooi elkaar de zwarte piet toe.
Spreken we de andere partij aan op fouten, terwijl aan bij zowel de tegen als de voor groep dingen gezegd worden die over grenzen gaan.
Deze discussie, het laat zien hoe onze maatschappij veranderd is.
Zeggen niet beide partijen enkel, ik wil, ik vind, ik voel?!
Doen ze niet allebei precies dat waarvan ze de ander beschuldigen....
Zwarte piet, wel of niet?!
Ik ga geen antwoord geven.
Dat wil ik ook niet in deze blog daar blijf ik vanaf.
Als ik er zo, zonder er ooit mee bemoeit te hebben, naar kijk, dan denk ik alleen maar, is dit Nederland.
Wat een rijkdom hebben we toch, wat een rust hebben we toch eigenlijk, als dit een punt is van discussie.
Niet iets van leven of dood.
Al proberen we de ander wel dood te maken, mond dood in dit verhaal.
Zien we het eigenlijk wel, wij Nederland?
Iedereen heeft tijd, maakt tijd, vind tijd, om te discussiëren over zwarte piet.
Rechters buigen zich erover, de overheid bemoeit zich ermee, televisie, scholen, vaders en moeders, mensen overal vandaan.
We vinden dat we onze mond moeten open doen, onze rechten moeten laten gelden.
Iedereen moet horen wat we vinden.
Daar blijft het niet alleen bij.
Eigenlijk willen we vooral dat iedereen overtuigt word door onze mening.
Dat er gedaan word wat we willen.
Maar denk eens na.
Daardoor ontploft de boel telkens weer.
Het lijkt of niemand voor rede vatbaar is.
Er kan geen normaal gesprek, zonder verwijt, zonder wijzen en gesnauw, over gevoerd worden.
Waar ik eerst aangaf, wat zijn we eigenlijk rijk, dat we zoveel rust hebben waardoor zwarte piet (wel of niet) zo belangrijk is geworden, denk ik nu:wat een armoede in dit land.
Is het zo moeilijk te luisteren naar elkaar?
Naar het verhaal, naar de wonden, naar de behoefte achter gesproken woorden.
Een land waar geen oorlog lijkt te zijn, daar word oorlog gemaakt.
Worden slachtoffers gemaakt, aan beide zijde.
Terwijl het zo niet nodig is.
Volgens mij, maakt de kleur van de pieten nog niet eens zoveel uit.
Gaat het meer om onze houding richting mensen die anders denken, anders voelen.
Luisteren, het is zo'n belangrijk, maar ook zo'n moeilijk onderwerp.
Zeker in dit soort zaken.
Maar als je het kan, als het je lukt, dan is de strijd voorbij.
Er mag verschil van mening blijven, in een land van vrijheid van meningsuiting.
Maar moet het verschil gemaakt worden door haat en nijd?
Met een beetje respect, en met in je hoofd het idee dat de ander een mens is met gevoel, dan zouden we misschien niet tot 1 gedachten komen, maar dan kunnen we denk wel voorbij het pijnpunt in dit verhaal.
Iedereen schreeuwt, omdat niemand luistert...
Wie durft voorbij zijn/haar eigen mening te kijken naar de ander?
De drijfveren, de gevoelens waardoor de ander tot een bepaalde mening komt.
Durven we verder te kijken?
Los te laten wat wij vinden, omdat het niet alleen om ons gaat, maar om een samenleving met heel veel mensen.
Zullen we een staakt het vuren uitroepen, en gewoon stoppen met over en weer dingen te roepen.
Laten we beginnen met een voorbeeld te zijn voor de doelgroep van het sinterklaasfeest.
Onze kinderen, de toekomst voor de maatschappij, wat krijgen ze hier voor voorbeeld van mee?
Laten we stoppen met schreeuwen, maar beginnen met vragen.
Oprecht belangstelling tonen, begrip proberen te krijgen.
We hoeven het niet eens te zijn, maar oorlog voeren met elkaar, dat is toch zeker niet de bedoeling van Sinterklaas....
Al jaren gaat het over dit onderwerp, al zolang word er over gesproken, zullen we het eens anders gaan doen dan voorheen?
Niet meer met modder smijten naar elkaar.
Een mooie les voor dit onderwerp is ook:
Hoe strakker je iets vasthoud, hoe meer er kapot gaat.
Angst zorgt dat er geknepen word in de hand.
Het zorgt ervoor dat we zo vasthouden, verdedigen en aanvallen, terwijl er vertrouwen mag zijn.
Er hoeft geen strijd te zijn.
Wanneer je durft te vertrouwen, dan kan je loslaten.
Dat vraagt moed, kracht en een innerlijke overtuiging en weten dat het goed is.
Een veilig gevoel is er voor nodig.
Weet wat dan zo bijzonder is?
Als je dat probeert, dan zal je zien:
Er blijft meer van iets over als je het niet kapot knijpt, omdat je het zo nodig vast wilt houden!
Reacties
Een reactie plaatsen
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com