Vergeving is een kwetsbaar onderwerp.
We zullen allemaal weleens tegen situaties aanlopen waarin we voor de drempel van vergeving komen te staan.
Want wat kan het een drempel zijn.
Loslaten wat jij vind, denkt, voelt en toch daarover heen bewegen naar de ander toe.
Hoe dieper de ander je geraakt heeft, hoe moeilijker kan de drempel zijn.
Ook onder de mensen die heel vaak het Onze Vader bidden, of die echt geloven in God kan dit moeilijk zijn.
Er kunnen dingen in je leven gebeuren waardoor je eerst dat wat gebeurd is, mag leren loslaten of stapje voor stapje mag gaan verwerken.
De Bijbel hielp mij telkens weer.
Ook al ben ik koppig en wil ik graag dingen die onrecht doen weer recht gemaakt zien.
Kon God het in mij bewerken dat het lukt.
Opeens besefte ik wat ik bad met het Onze Vader.
Heere, vergeef mij zoals ik andere vergeef.
Dat is nogal wat.
Als ik niet vergeven kan, wat ik een tijdje had, dan kon de Vader mij ook niet vergeven.
Dan blokkeerde ik de stroom van Genade.
Want waar ik van bewust werd was dat God de Vader mij zoveel heeft vergeven, door het bloed van Jezus.
Zoveel meer dan mensen mij ooit aan kunnen doen.
Telkens weer, nam Hij, door Zijn lieve Zoon Jezus, mijn schulden bij mij weg.
Wie was ik dan als ik de ander bleef herinneren aan zijn/haar schuld?
De tijd dat ik niet vergeven kon, bleef ik hangen in een stukje boosheid, pijn.
Wat was dat moeilijk om los te laten.
Zolang ik dat niet los kon laten, lukte het mij niet om te vergeven.
Maar waar kan je het loslaten?
Waar kon ik naartoe met die gevoelens, zodat ik het los kon laten.
Dat ik mocht gaan voelen, recht kan ik niet creeëren.
En koppig mijn gevoel vast houden?
Dat belemmerd alleen mij maar.
Niet degene die het deed.
Nee, alleen ik.
Ik zat gevangen in mijn eigen gevoelens.
Gelukkig kent God mij door en door.
Weet Hij ook precies wat ik nodig heb.
Ik mocht leren, mijn frustraties, het onrecht dat mij aangedaan is, ik mag het bij God brengen.
Wat mooi om te mogen weten dat God een God van gerechtigheid is.
Hij wil dat wij recht doen.
Ik leerde dat God mee had geleden met al het onrecht in mijn leven.
Daar bleef het niet bij.
God liet mij weten, Ik zal recht spreken.
Want Ik, en ook de enige die dat echt kan.
Hij is degene die harten kent en weet wat er in iemand omgaat.
Alleen Hij weet wie straf verdiend heeft.
En ja het kan zomaar zijn dat degene die mij onrecht aangedaan heeft, nooit straf ontvangen zal.
Want ik ben door God vergeven.
God kan ook degene die mij iets aangedaan heeft vrij spreken van schuld.
Door datzelfde bloed van Jezus.
Dat bloed, dat is er ook voor de mensen die mij pijn deden.
En ik ging hopen.
Hopen dat het bloed van Jezus die mensen ook mocht schoon maken.
Dat er geen straf meer nodig zou zijn, voor mij of voor anderen.
Want dan zou Jezus de straf van ons allemaal op zich genomen hebben.
Dan zouden we dat grote geschenk voor ons, op waarde schatten.
Vanuit deze lessen, kon ik langzaam mensen gaan vergeven.
Wat was dat fijn!
Vrij te zijn, van al mijn nare dingen.
Ik mocht eerst alles overgeven aan God.
Daarna mocht ik mensen vergeven, vanuit de genade die God mij eerder al geschonken had.
Het zorgde ervoor dat situaties die veel kapot hadden gemaakt, afgesloten konden worden.
En plekken die eerder het gevoel gaven dat ze mij dood maakte, lieten nieuwe dingen opbloeien.
We zullen allemaal weleens tegen situaties aanlopen waarin we voor de drempel van vergeving komen te staan.
Want wat kan het een drempel zijn.
Loslaten wat jij vind, denkt, voelt en toch daarover heen bewegen naar de ander toe.
Hoe dieper de ander je geraakt heeft, hoe moeilijker kan de drempel zijn.
Ook onder de mensen die heel vaak het Onze Vader bidden, of die echt geloven in God kan dit moeilijk zijn.
Er kunnen dingen in je leven gebeuren waardoor je eerst dat wat gebeurd is, mag leren loslaten of stapje voor stapje mag gaan verwerken.
De Bijbel hielp mij telkens weer.
Ook al ben ik koppig en wil ik graag dingen die onrecht doen weer recht gemaakt zien.
Kon God het in mij bewerken dat het lukt.
Opeens besefte ik wat ik bad met het Onze Vader.
Heere, vergeef mij zoals ik andere vergeef.
Dat is nogal wat.
Als ik niet vergeven kan, wat ik een tijdje had, dan kon de Vader mij ook niet vergeven.
Dan blokkeerde ik de stroom van Genade.
Want waar ik van bewust werd was dat God de Vader mij zoveel heeft vergeven, door het bloed van Jezus.
Zoveel meer dan mensen mij ooit aan kunnen doen.
Telkens weer, nam Hij, door Zijn lieve Zoon Jezus, mijn schulden bij mij weg.
Wie was ik dan als ik de ander bleef herinneren aan zijn/haar schuld?
De tijd dat ik niet vergeven kon, bleef ik hangen in een stukje boosheid, pijn.
Wat was dat moeilijk om los te laten.
Zolang ik dat niet los kon laten, lukte het mij niet om te vergeven.
Maar waar kan je het loslaten?
Waar kon ik naartoe met die gevoelens, zodat ik het los kon laten.
Dat ik mocht gaan voelen, recht kan ik niet creeëren.
En koppig mijn gevoel vast houden?
Dat belemmerd alleen mij maar.
Niet degene die het deed.
Nee, alleen ik.
Ik zat gevangen in mijn eigen gevoelens.
Gelukkig kent God mij door en door.
Weet Hij ook precies wat ik nodig heb.
Ik mocht leren, mijn frustraties, het onrecht dat mij aangedaan is, ik mag het bij God brengen.
Wat mooi om te mogen weten dat God een God van gerechtigheid is.
Hij wil dat wij recht doen.
Ik leerde dat God mee had geleden met al het onrecht in mijn leven.
Daar bleef het niet bij.
God liet mij weten, Ik zal recht spreken.
Want Ik, en ook de enige die dat echt kan.
Hij is degene die harten kent en weet wat er in iemand omgaat.
Alleen Hij weet wie straf verdiend heeft.
En ja het kan zomaar zijn dat degene die mij onrecht aangedaan heeft, nooit straf ontvangen zal.
Want ik ben door God vergeven.
God kan ook degene die mij iets aangedaan heeft vrij spreken van schuld.
Door datzelfde bloed van Jezus.
Dat bloed, dat is er ook voor de mensen die mij pijn deden.
En ik ging hopen.
Hopen dat het bloed van Jezus die mensen ook mocht schoon maken.
Dat er geen straf meer nodig zou zijn, voor mij of voor anderen.
Want dan zou Jezus de straf van ons allemaal op zich genomen hebben.
Dan zouden we dat grote geschenk voor ons, op waarde schatten.
Vanuit deze lessen, kon ik langzaam mensen gaan vergeven.
Wat was dat fijn!
Vrij te zijn, van al mijn nare dingen.
Ik mocht eerst alles overgeven aan God.
Daarna mocht ik mensen vergeven, vanuit de genade die God mij eerder al geschonken had.
Het zorgde ervoor dat situaties die veel kapot hadden gemaakt, afgesloten konden worden.
En plekken die eerder het gevoel gaven dat ze mij dood maakte, lieten nieuwe dingen opbloeien.
Vergeving
Genade ontvangen
Veranderd mij helemaal
Zodat ik ook kan
Vergeven
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com