In April 2014 had ik weer een werkoverleg, een paar weken daarvoor ontvingen alle uitgenodigde een mail met daarin het thema voor de training die we dan doen. En het thema was: meldcode huiselijk geweld. Wat vond ik het eng om te gaan. In de auto heb ik de hele weg er naar toe gebeden. Alles in mij schreeuwde, GA NIET! Bel toch af. Wat moet je nog leren van huiselijk geweld? Jij weet het allang..... Blijf daar weg.
En toch vond ik de kracht om naar binnen te lopen, in de Nieuwe Westerkerk in Capelle was het, dus niet heel ver weg. Er waren al wat collega's, maar eigenlijk nog niemand die ik kon, ja de leidinggevende en 2 planners, maar die waren bezig. Nou ben ik best een sociaal iemand, dus liep ik naar een groepje meiden. Stelde mezelf voor, luisterde naar de gesprekken, over welke omgeving we werken, hilarische momenten of verdrietige momenten die we tegen komen in ons werk. En uiteindelijk wilde ze wat meer weten van mij, tja Petrina wat ga je vertellen en wat niet, ach laat los eerlijk zijn en komt goed. Dus ik vertelde dat ik gescheiden was en 2 kindjes heb. Ik zag echt 10 paar grote ogen op mij gericht. Jij gescheiden?? Wat erg zeg. Alles in mij schreeuwde: neeeeeeeeeee niet nu dit onderwerp, nog voor de training, maar goed we gingen gewoon verder. Ja zei ik, dat is erg lastig en soms zwaar. We praten er over, en daar kwam de vraag, waarom ben je eigenlijk gescheiden? Wil je dat vertellen, het hoeft niet hoor. Ik deed het en vertelde deeltjes van het verhaal, uit zelf bescherming, als ik alles ging vertellen dan kon ik de training helemaal afschrijven. Dus ik vertelde wat dingen. Uiteindelijk sloot ik luchtig af en vele van het groepje gingen heerlijk verder naar andere onderwerpen. Maar 1 vrouw niet, die nam mij even apart en gaf aan: je bent zo dapper! Ik moet je zeggen, geen idee waarom want ik ken je niet, jij bent echt een dappere en sterke vrouw.
En daar brak de sterke dappere vrouw die zich voorgenomen had, kom we gaan niet huilen daar, huilen doe je maar als je weer thuis bent.
We raakte in gesprek, herkende veel bij elkaar van onze jeugd. Bij de training zat zij op de achterste rij, en ik ook vrij achterin, met hetzelfde idee. Maar we hebben het doorstaan! Uiteindelijk kon ik het niet droog houden maar was het huilen geen probleem meer voor mij. Ik durfde ook dat deel van mezelf te laten zien en liet het er zijn. Het is verschrikkelijk, huiselijk geweld! En hoe mooi, met mijn ervaring kan ik mensen daar bij helpen. Ik voel het, ik merk het en weet ook hoe ik dingen kan doorbreken en nu leerde ik ook nog wat de organisatie kan betekenen als ik het signaleer. Als ik het tegenkom sta ik niet alleen.
Niet alleen meer Petrina!
Uiteindelijk spraken ik en de andere vrouw nog af, en nog vaker en vaker, we hadden zoveel gespreksstof. Nou zit ik daar ook niet echt om verlegen weet ik, maar er was een diepe band gelegd die avond. Een lieve vriendin en mooie collega rijker ging ik uiteindelijk weg bij deze moeilijke training. Wat een gebedsverhoring!
Wat doet de vriendschap ons beide goed, herkenning en erkenning. Respect voor elkaar en beide bijzonder mooie talenten.
Ik ben nog zo blij dat ik toen niet geluisterd heb naar mijn vlucht gedachten, dat ik inderdaad dapper en sterk was en de pijn niet uit de weg ging.
(mooie afsluiter in mijn week over het thema vriendschap)
En toch vond ik de kracht om naar binnen te lopen, in de Nieuwe Westerkerk in Capelle was het, dus niet heel ver weg. Er waren al wat collega's, maar eigenlijk nog niemand die ik kon, ja de leidinggevende en 2 planners, maar die waren bezig. Nou ben ik best een sociaal iemand, dus liep ik naar een groepje meiden. Stelde mezelf voor, luisterde naar de gesprekken, over welke omgeving we werken, hilarische momenten of verdrietige momenten die we tegen komen in ons werk. En uiteindelijk wilde ze wat meer weten van mij, tja Petrina wat ga je vertellen en wat niet, ach laat los eerlijk zijn en komt goed. Dus ik vertelde dat ik gescheiden was en 2 kindjes heb. Ik zag echt 10 paar grote ogen op mij gericht. Jij gescheiden?? Wat erg zeg. Alles in mij schreeuwde: neeeeeeeeeee niet nu dit onderwerp, nog voor de training, maar goed we gingen gewoon verder. Ja zei ik, dat is erg lastig en soms zwaar. We praten er over, en daar kwam de vraag, waarom ben je eigenlijk gescheiden? Wil je dat vertellen, het hoeft niet hoor. Ik deed het en vertelde deeltjes van het verhaal, uit zelf bescherming, als ik alles ging vertellen dan kon ik de training helemaal afschrijven. Dus ik vertelde wat dingen. Uiteindelijk sloot ik luchtig af en vele van het groepje gingen heerlijk verder naar andere onderwerpen. Maar 1 vrouw niet, die nam mij even apart en gaf aan: je bent zo dapper! Ik moet je zeggen, geen idee waarom want ik ken je niet, jij bent echt een dappere en sterke vrouw.
En daar brak de sterke dappere vrouw die zich voorgenomen had, kom we gaan niet huilen daar, huilen doe je maar als je weer thuis bent.
We raakte in gesprek, herkende veel bij elkaar van onze jeugd. Bij de training zat zij op de achterste rij, en ik ook vrij achterin, met hetzelfde idee. Maar we hebben het doorstaan! Uiteindelijk kon ik het niet droog houden maar was het huilen geen probleem meer voor mij. Ik durfde ook dat deel van mezelf te laten zien en liet het er zijn. Het is verschrikkelijk, huiselijk geweld! En hoe mooi, met mijn ervaring kan ik mensen daar bij helpen. Ik voel het, ik merk het en weet ook hoe ik dingen kan doorbreken en nu leerde ik ook nog wat de organisatie kan betekenen als ik het signaleer. Als ik het tegenkom sta ik niet alleen.
Niet alleen meer Petrina!
Uiteindelijk spraken ik en de andere vrouw nog af, en nog vaker en vaker, we hadden zoveel gespreksstof. Nou zit ik daar ook niet echt om verlegen weet ik, maar er was een diepe band gelegd die avond. Een lieve vriendin en mooie collega rijker ging ik uiteindelijk weg bij deze moeilijke training. Wat een gebedsverhoring!
Wat doet de vriendschap ons beide goed, herkenning en erkenning. Respect voor elkaar en beide bijzonder mooie talenten.
Ik ben nog zo blij dat ik toen niet geluisterd heb naar mijn vlucht gedachten, dat ik inderdaad dapper en sterk was en de pijn niet uit de weg ging.
(mooie afsluiter in mijn week over het thema vriendschap)
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com