Durf jij het leven echt te leven?

Ik weet niet beter dan dat ik bang was...

Heel jong is dit bij mij al begonnen. Er gebeurde van alles wat mijn angsten versterkte, of wat bewees dat het ook niet veilig was. Door die angst ben ik mezelf gaan aanpassen. Als ik deed wat anderen verwachtte van mij? Dan zou ik veilig zijn. Het nare hiervan is..... Het klopt!

Kleine observator

Ik vermeed ruzies, conflicten en maakte mezelf klein. Daarnaast ging ik in een sociale omgeving observeren. Kijken hoe andere zich gedroegen. Want eigenlijk was ik kwijt hoe het hoorde. De hele onbevangenheid en puur mezelf durven neerzetten was ik in een sociale omgeving al kwijt in groep 1. Het hele schooljaar heb ik namelijk niets durven zeggen in de klas. Zelfs zo dat de juf niet wist welk probleem erachter zat, want ik deed wel gewoon mijn taakjes en werkjes. Ik had geobserveerd. De juf vond het fijn als je netjes werkte, als je luisterde, netjes je taakjes deed en haar hielp. Maar wanneer je iets zei? Dan kon je ook weleens het verkeerde zeggen.

Ik zeg maar niets, ik zeg het anders toch verkeerd.... 

Zover gingen mijn observaties en analyses. Ze hielden mij klein, drukte mij neer. En heel langzaam was ik een gat aan het graven voor mezelf, zodat niemand meer over mij heen zou vallen. Hierdoor drukte ik heel veel persoonlijke eigenschappen weg. Dat voor zo'n lange periode, dat het een heel proces is om dat weer terug kunnen vinden. Want het is zo eng en moeilijk om, vanuit de positie die ik mezelf gegeven had, begraven onder de grond, weer op te staan..

Angsten doorleven

Ik moest leren om dwars door mijn angsten te gaan. Wanneer ik terug denk aan de eerste keren waarop ik deed, dan voel ik de brok nog in mijn keel en kan ik bijna weer huilen. Dit proces begon ik in 2013 en het was zo nieuw, dat er een diepe radeloosheid in mij zat. Het lastige is dat het lijkt alsof de hele wereld om mij heen prima zichzelf kon zijn in situaties. De manier waarop ik keek, hoe ik vergeleek, was niet de waarheid. Want nu weet ik dat ik niet de enige ben. Dat er zoveel mensen om mij heen waren die, allemaal op een eigen niveau en manier, te kampen hebben met de grote vraag:

Wie ben ik?

Daaronder lagen vele kleinere deelvragen: 

• Hoe ziet God mij?
• Wat wil Hij dat ik doe?
• Wat past bij mij?
• Welke keuzes zijn er?
• Waar voel ik mij goed bij?
• Welke regels zijn er in welke situatie?
• Hoe zien andere mij?
• Welke mensen mogen mij (ten positieve) beïnvloeden?
• Welke keuzes zijn er?

Leren het leven echt te leven

Nu 5 jaar nadat ik aan dit proces begon, zie ik hoe ik gegroeid ben. Niet door mezelf. Want wat heb ik mezelf vaak moe gestreden op dit vlak. Uitgeput en radeloos was ik dan. Dat gebeurd telkens wanneer ik zelf wil doen. Hoe ver ben ik gekomen doordat God begon! Zijn Geest, die sterker is dan mijn controle over mezelf. Zo mocht ik leren dat ik mag spreken, dat ik de stem van de Geest in mij, mag verwoorden naar mensen om mij heen. Dat ik die stem, Zijn woorden mag vertrouwen. Ik heb nu veel meer inzicht in wat er bij mij past, waar mijn roeping ligt. 

Maar een belangrijke les van 2017 was voor mij dat ik mijn grenzen ook durf te verwoorden. Kan zeggen: Nee! Tegen de dingen die niet kunnen, niet passen en/of niet goed voelen. Het is maar 1 woord. Maar wat was het lastig, en wat had ik veel moed nodig om het te durven zeggen. En juist door dat ene woord, werd ik voor de buitenwereld veel duidelijker. Begrepen ze meer wie ik werkelijk was. Met mijn grenzen, met mijn behoefte. Want het is echt niet zo dat bij mij alles past. Dat ik alles kan of wil. Alleen, ik worstelde mij overal maar door. Die worsteling heb ik achter mij mogen laten. Met de moed en de kracht van God. 

Ik sla mijn vleugels uit

Al die moeilijke processen, ik moet zeggen: Waar ik nu ben dat is al mijn tranen zo waard! Nee ik ben er nog niet. Ik blijf leren en mag blijven groeien. Maar nu worstel ik niet meer alleen, heb ik overwinningen die ik kan vieren. Die overwinningen kunnen mij ook telkens weer de kracht geven. Als het toen, met God gelukt is, dan zal alles op Zijn tijd goed komen. En zelfs, als dat niet nu in de aardse wereld is, ik ken mijn toekomst. Ik weet nu hoe God mij ziet, wat Hij wil dat ik doe. Zo durf ik te vliegen, soms land ik nog even, voed ik mij. Maar telkens weer verder....

Hoe gaat het op jouw reis? Heb jij jouw stralende, eigen kleuren al durven ontdekken en durf jij? Durf jij het leven echt te leven? Is er iets bijzonders wat jouw daarbij geholpen hebt? Ik kijk uit naar jullie reacties.