Ik heb afgelopen jaren veel geleerd, één van de dingen die ik geleerd heb is om te praten.
Aan andere mensen vertellen wat er allemaal afspeelt in mijn hoofd.
En dat kan veel zijn!
In het begin vond ik het erg moeilijk om te vertellen waar ik mee zat, wat er in mijn hoofd gebeurde.
Als je het vertel is het niet langer meer van jezelf.
Door het te delen komt er een gesprek over, maar waar ik het meest 'bang' voor was, dan werd het beoordeeld.
En het oordeel over mezelf was ronduit slecht, er zat heus niemand op mijn gedachten te wachten.
Dat gevoel moest ik doorbreken.
Juist toch mijn gedachten uitspreken, door die angst heen gaan, en daardoor bewijzen dat wat ik dacht totaal niet klopte!
Nu gaat dit eigenlijk heel goed.
Ik heb mensen gevonden waarmee ik hele persoonlijke dingen kan delen.
Met vallen en opstaan heb ik hierin geleerd.
Dankbaar mag ik vooral zijn dat ik mensen heb waarbij delen veilig is.
Die mij niet veroordelen, die mij niet anders zien en als dat wel een ander beeld gaf, dan alleen waardevoller!
Ook op mijn blog durf ik te delen over wat er in mijn hoofd zit op bepaalde gebieden.
Dat geeft ook echt mijn groei hierin aan!
Maar wat ik merk als ik dingen bespreek met anderen is dat mensen willen helpen.
En met ondersteunende dingen zoals praten over bepaalde zaken, of bij mij zijn als ik iets moeilijk vind, of mij ergens brengen, kan ik goed overweg.
Maar de echte praktische dingen?
Nee dat moet ik toch echt zelf doen.
Althans dat zit in mijn hoofd!
Hiermee belemmer ik uiteindelijk mezelf.
Heel snel heb ik het gevoel dat ik andere mensen tot last ben.
Wat ook niet echt mee helpt om hulp te accepteren.
Maar daarnaast ligt er nog iets kwetsbaars achter....
In mijn leven waren er op belangrijke momenten geen mensen die mij konden helpen.
Dat ik zelf moest zien te overleven!
En als ik mij liet helpen door mensen, waar ik bewust voor koos, dan lieten ze mij zitten.
Op de bergen van zooi die ze achterlieten.
Zelf moest ik het zien op te lossen.
Hun hulp had mij van de wal, niet eens in de sloot, maar in een oceaan gebracht.
In die oceaan durfde ik mij dus wel te laten ondersteunen doormiddel van gesprekken, of door mensen die bij mij waren op de enge momenten.
Als de golven te eng waren, als het water te diep leek.
Maar niemand mocht mij even mee nemen, zodat ik kon rusten van het zwemmen.
Nu ik niet meer in die oceaan ben.
Maar veilig op de kant.
Voel ik dat ik toch wel graag wel de hulp wil kunnen aannemen.
En zelfs een stapje verder daarin wil.
Ik wil er ook van kunnen genieten!
Nee ik zal niet iemand worden die dingen gemakkelijk, lekker lui, door anderen laat doen.
Maar het kan zo mooi zijn bij de dingen die ik moeilijk vind, waarvan iemand is die aanbied het te kunnen doen voor mij, ik dan dankbaar kan zijn en het kan aannemen, zonder schroom!
Zelf mensen helpen vind ik zo fijn!
Heerlijk als ik het voor een ander makkelijker kon maken, vooral ook omdat ik heel goed weet hoe zwaar het kan zijn.
Ik mag anderen ook dat fijne gevoel geven, als ze mij kunnen helpen.
Hoe is dit voor jou?
Kan jij hulp aannemen met dankbaarheid en zonder tegenwerpingen?
Aan andere mensen vertellen wat er allemaal afspeelt in mijn hoofd.
En dat kan veel zijn!
In het begin vond ik het erg moeilijk om te vertellen waar ik mee zat, wat er in mijn hoofd gebeurde.
Als je het vertel is het niet langer meer van jezelf.
Door het te delen komt er een gesprek over, maar waar ik het meest 'bang' voor was, dan werd het beoordeeld.
En het oordeel over mezelf was ronduit slecht, er zat heus niemand op mijn gedachten te wachten.
Dat gevoel moest ik doorbreken.
Juist toch mijn gedachten uitspreken, door die angst heen gaan, en daardoor bewijzen dat wat ik dacht totaal niet klopte!
Nu gaat dit eigenlijk heel goed.
Ik heb mensen gevonden waarmee ik hele persoonlijke dingen kan delen.
Met vallen en opstaan heb ik hierin geleerd.
Dankbaar mag ik vooral zijn dat ik mensen heb waarbij delen veilig is.
Die mij niet veroordelen, die mij niet anders zien en als dat wel een ander beeld gaf, dan alleen waardevoller!
Ook op mijn blog durf ik te delen over wat er in mijn hoofd zit op bepaalde gebieden.
Dat geeft ook echt mijn groei hierin aan!
Maar wat ik merk als ik dingen bespreek met anderen is dat mensen willen helpen.
Alleen overleven
En met ondersteunende dingen zoals praten over bepaalde zaken, of bij mij zijn als ik iets moeilijk vind, of mij ergens brengen, kan ik goed overweg.
Maar de echte praktische dingen?
Nee dat moet ik toch echt zelf doen.
Althans dat zit in mijn hoofd!
Hiermee belemmer ik uiteindelijk mezelf.
Heel snel heb ik het gevoel dat ik andere mensen tot last ben.
Wat ook niet echt mee helpt om hulp te accepteren.
Maar daarnaast ligt er nog iets kwetsbaars achter....
In mijn leven waren er op belangrijke momenten geen mensen die mij konden helpen.
Dat ik zelf moest zien te overleven!
En als ik mij liet helpen door mensen, waar ik bewust voor koos, dan lieten ze mij zitten.
Op de bergen van zooi die ze achterlieten.
Zelf moest ik het zien op te lossen.
Hun hulp had mij van de wal, niet eens in de sloot, maar in een oceaan gebracht.
In die oceaan durfde ik mij dus wel te laten ondersteunen doormiddel van gesprekken, of door mensen die bij mij waren op de enge momenten.
Als de golven te eng waren, als het water te diep leek.
Maar niemand mocht mij even mee nemen, zodat ik kon rusten van het zwemmen.
Aannemen
Nu ik niet meer in die oceaan ben.
Maar veilig op de kant.
Voel ik dat ik toch wel graag wel de hulp wil kunnen aannemen.
En zelfs een stapje verder daarin wil.
Ik wil er ook van kunnen genieten!
Nee ik zal niet iemand worden die dingen gemakkelijk, lekker lui, door anderen laat doen.
Maar het kan zo mooi zijn bij de dingen die ik moeilijk vind, waarvan iemand is die aanbied het te kunnen doen voor mij, ik dan dankbaar kan zijn en het kan aannemen, zonder schroom!
Zelf mensen helpen vind ik zo fijn!
Heerlijk als ik het voor een ander makkelijker kon maken, vooral ook omdat ik heel goed weet hoe zwaar het kan zijn.
Ik mag anderen ook dat fijne gevoel geven, als ze mij kunnen helpen.
Hoe is dit voor jou?
Kan jij hulp aannemen met dankbaarheid en zonder tegenwerpingen?
Reacties
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:
schrijfgelukjes@gmail.com