Schrijfgelukjes

Vandaag weer een gezinsmoment genomen. Deze keer hebben we met het dankdag boekje stil gestaan bij de goedheid van God in ons leven. Mooi om daar eens bij stil te staan. Al merkte ik dat de kindjes het wel lastig vonden om het specifiek te benoemen. We lazen het verhaal van Naomi, Ruth en Orpa. Eigenlijk toch een verdrietig verhaal! Overeenkomst bij deze vrouwen was, dat ze alle drie hun man verloren waren. Naomi hierdoor haar man en haar zonen. Toch merkte ze dat God door haar verdriet en ellende heen werkte. Na het overlijden van haar man en kinderen hoorde Naomi dat er eindelijk geen honger meer was in haar eigen land. God had medelijden met z'n volk. Hij zegende de oogst zodat er weer voldoende was. Naomi wilde weer terug naar haar eigen land. Haar schoondochter gingen mee op pad. Orpa en Ruth gingen op pad. En onderweg stopte Naomi en gaf hen de keuze. Ga maar terug naar je eigen land, je eigen gewoontes, je eigen (af)goden. Orpa koos en ging terug. Naar dat...

In contacten met anderen, kunnen we nog weleens iets doen om ons zelf te beschermen. Onze zwakke punten, de valkuilen en ook onze wonden, we kunnen veel doen om ze maar niet zichtbaar te hebben. We vertellen elkaar zo vaak dat iedereen fouten mag maken. Dat niemand perfect is. Maar durven we het ook te laten zien? Of aan een ander toe te geven waarin we niet perfect zijn? Dan is het anders, dan voelt het anders. Het zeggen dat gaat vaak echt wel, want we weten het, maar durven we het ook te omarmen. Omarmen dat we zijn zoals we zijn. Zonder schaamte, zonder angst? Heel lang had ik er last van, dat ik mezelf strafte als ik fouten maakte. In groep 3 al ging mijn moeder met de juf praten. Want ik had een 9 gekregen en had de hele dag gehuild. Ik had een 10 moeten halen, zie je wel dat ik het niet kan?! Van mezelf mocht ik geen fouten maken. Toch gebeurde het heel vaak. Maakte ik bijv. ruzie met mijn vriendin, zij wilde skeeleren en ik fietsen. Ik vond het vreselijk van ...

Vergeving is een kwetsbaar onderwerp. We zullen allemaal weleens tegen situaties aanlopen waarin we voor de drempel van vergeving komen te staan. Want wat kan het een drempel zijn. Loslaten wat jij vind, denkt, voelt en toch daarover heen bewegen naar de ander toe. Hoe dieper de ander je geraakt heeft, hoe moeilijker kan de drempel zijn. Ook onder de mensen die heel vaak het Onze Vader bidden, of die echt geloven in God kan dit moeilijk zijn. Er kunnen dingen in je leven gebeuren waardoor je eerst dat wat gebeurd is, mag leren loslaten of stapje voor stapje mag gaan verwerken. De Bijbel hielp mij telkens weer. Ook al ben ik koppig en wil ik graag dingen die onrecht doen weer recht gemaakt zien. Kon God het in mij bewerken dat het lukt. Opeens besefte ik wat ik bad met het Onze Vader. Heere, vergeef mij zoals ik andere vergeef. Dat is nogal wat. Als ik niet vergeven kan, wat ik een tijdje had, dan kon de Vader mij ook niet vergeven. Dan blokkeerde ik de stroom van Genade...

Zwarte piet wel of niet?! Het rommelt al jaren aan beide fronten. De één is voor en de ander tegen, en in plaats van met elkaar praten, vechten we voor onze belangen. Maar vooral vechten we tegen (elkaar). In deze kwestie spelen we ook nog eens mooi de ander de zwarte piet toe. Spreken we de andere partij aan op fouten, terwijl aan beide zijden, zowel de tegen als de voor groep, dingen gezegd worden die ver over grenzen gaan. Deze discussie, het laat zien hoe onze maatschappij veranderd is. Zeggen niet beide partijen enkel, ik wil, ik vind, ik voel?! Doen ze niet allebei precies dat waarvan ze de ander beschuldigen.... Het lijkt alsof we de ander niet durven te begrijpen. Zwarte piet, wel of niet?! Ik ga geen antwoord geven. Dat wil ik ook niet in deze blog, daar blijf ik vanaf. Als ik er zo, zonder er ooit mee bemoeit te hebben, naar kijk, dan denk ik alleen maar, is dit Nederland? Wat een rijkdom hebben we toch, wat een rust hebben we toch eigenlijk, als dit een punt is ...

Weet je dat er Iemand is die op jouw wacht? Heel lang had ik in mijn leven geen idee. Ik was gelovig opgegroeid, en wist er echt wel veel van af. Nee kennis was het probleem niet. Dacht ik! Ik merk nu pas hoe kennis mij geblokkeerd had. God wacht elke dag, op mij en op jouw! Hij kijkt naar ons vanuit de Hemel. Niet zoals ik leerde als een boeman, die elke dag bozer op mij werd. Maar als een vader die zijn kinderen die wijde wereld in stuurt en hoopt dat ze de dingen die ze daar meemaken met hem delen. Dat zij het ouderlijke huis, zien als een veilige haven. Een uitvalsbasis. Eerst delen met de mensen die in dat (t)huis leven en daarna gaan belangrijke dingen pas gebeuren. Wanneer je troost nodig heb dan ga je naar de veilige haven. En wanneer je fouten bega, dat je dan ondanks alles mag blijven voelen: er word van mij gehouden. Nee ik hoef niet te blijven hangen in die fout, ik mag die fout herstellen. Ik kan het goed maken. Een plek waar ik altijd terug mag komen! W...

Het is enorm belangrijk om in de opvoeding één lijn te hebben. Dan denk je weleens, als je gescheiden bent dan is dat makkelijk. Even was dat voor mij ook een valkuil, want dan dacht ik, zo ik doe het alleen. Maar dat is absoluut niet waar. eigenlijk kan ik wel zeggen, niets was minder waar. Als ouders blijf je altijd met de kindjes verbonden, en de kans op twee verschillende lijnen uit te komen is groter. 2 Jaar was ik de kindjes op aan het voeden zonder partner naast mij. Daar had ik een rol in gevonden, een manier van hoe dat goed en fijn was voor ons. Ondanks de gebrokenheid en het gemis. Want ik begrijp heel goed waarom God van ons vraagt eerst te trouwen, en daarna pas kinderen te krijgen. Dat kindjes Zijn zegen op het huwelijk (kunnen en mogen) zijn. Wij zijn niet gemaakt om alleen of los van elkaar kindjes op te voeden. Dat is een pittige taak. Een bemoediging wil ik dan ook brengen aan alle ouders die het alleen doen, of die allebei een eigen deel op zich nemen! H...

Vandaag las ik het op een website van een krant. En wat is het waarheid. Nederland kan een terreur aanslag niet aan! Eindelijk de waarheid. Want zeg eens eerlijk, zou jij een terreur aanslag aan willen kunnen? Ik vraag mij altijd af waar landen het lef vandaan halen om te zeggen dat ze het aan kunnen, dat ze er klaar voor zijn. Welk land kan het aan? Het leed dat het volk erdoor zal ervaren, de angst, het wantrouwen, welk land blijft er rustig? Wij zijn maar mensen, wij kunnen het niet aan. Het zou mooi zijn als we dat eens gaan erkennen. Dat we durven te zeggen, wij, wij zijn niet klaar voor terreur. Wij zijn niet klaar voor chaos, verwoesting, voor pijn en lijden. Wij kunnen het vanuit ons zelf, als mensen, als volk en als land niet aan. Overigens, kunnen wij geen dag aan, want wie kan zichzelf van zuurstof voorzien? Wie kan er zorgen dat hij uit zichzelf wakker word? Echt het word tijd dat we onze hoogmoed eens onder ogen zien. Want wij mensen, wij kunnen helem...

Was het ander half jaar erg uitstappen uit mijn veilige bootje. Nu is het al bijna zover, en gaan mijn vriend en ik trouwen. Deze tijd samen is zo'n mooi proces geworden. Waar het eerst eng was, spannend ook wel om weer van iemand te gaan houden. En zeker ook om liefde in mijn leven toe te kunnen laten. Iets wat ik niet goed aan kon in het begin. Afgelopen jaren samen van alles doorstaan. Wat voor mij een heel bijzonder moment was, van mijn vriend richting mij, is toch wel een gesprek. Ja een heel gewoon gesprek, samen op de bank. Maar wat er in gebeurde was zo bijzonder! Mijn vriend vertelde, dat hij zag hoe ik in mijn leven bergen had beklommen. Had overwonnen, maar dat de volgende er al weer aan kwam. Hij zag hoe sterk ik was geworden hierdoor. Dat ik het alleen kan! Maar vooral: dat ik het ondanks onze relatie, ook alleen bleef doen. Dat klopt. Want echt het is zo lastig geweest voor mij om dingen los te laten. Mensen die mij goed kennen weten hoe goed ik ande...

Muziek dat heeft mij zo enorm geholpen! Dat begon eigenlijk op momenten als ik verdrietig was en nog niet goed raad wist met mijn emoties. Ik sloot het in mezelf op, draai ermee in mijn binnenste in een cirkel. En durfde het niet te uitten. Juist omdat ik het in mezelf vast hield ging ik mij er naar door voelen. Het gaf allerlei aanklacht, allerlei aan nare gedachten gingen door mijn hoofd. Ik raakte erdoor uitgeput. Tot ik ging zingen, of ging luisteren naar muziek. Dat wisselde van Sela naar Opwekking en van Don Moen naar Kees Kraayenoord. Heerlijk. Nummers die echt iets met mij deden, die als ik luisterde iets in mij veranderde. Ja heel lang heb ik muziek gebruikt en had dit groot effect op mijn gevoel. Zelfs zo groot, dat wanneer ik mij weer aangevallen voelde of verdrietig en daardoor down werd, mijn Bidden en Vasten vriendin/zus mij weleens vroeg: Wanneer heb je voor het laatst gezongen? Muziek heeft mij gered! Dat kan ik echt zeggen. Al mijn zorgen, al mijn ged...

Vandaag werd ik enorm geïnspireerd bij de School of Worship. Voor de tweede keer heb ik een zaterdag daar Bijbelschool gevolgd. Wat is het mooi om meer te leren over zingen tot Zijn eer, Hem kunnen verstaan en Hem kunnen volgen. Zodat wat we doen, wanneer we Hem aanbidden, ook tot Zijn eer is. En ik geloof dat we allemaal aanbidders zijn. Daar is geen podium voor nodig, zo mooi de eerste les vertelde Kees Kraayenoord: Wil je God aanbidden? Doe het dan, want Hij is overal. Aanbid Hem wanneer je samen met Hem bent. Daar begint het. Bij jou en God, Want het begint bij relatie! Vandaag was de les vooral rondom Gods stem verstaan. Dat vind ik mooi passen bij relatie. Een relatie is ook communicatie. Ik heb gemerkt dat relaties waarin wederzijdse communicatie aanwezig is waardevol en sterk zijn. Ook met God kan je een relatie hebben waarin echt wederzijds contact is. Dat ervaren van Zijn stem, horen wat Hij zeggen wil is zo bijzonder. Heel lang hoorde ik va...

In Juli schreef ik een blog over diep verdriet, je kan het lezen via volgende klikbare link:  Omgaan met diep verdriet Daar wil ik even op verder. Afgelopen tijd spreek ik veel mensen, luister ik vooral veel naar mensen die te maken hebben met een groot lijden, pijn en verdriet en verwerken van nare ofwel traumatische gebeurtenissen. Stuk voor stuk mensen die ontzettend dapper zijn. Dapper door keer op keer over hun muur te laten kijken naar hun pijn. Ze durven mij mee te nemen naar een plekje in hun hart waar het nog donker is, of waar ze erg bang en eenzaam waren. Een plek, waar ze zichzelf niet veilig voelen, maar toch, toch nemen ze mij mee daar naar toe. Dat vind ik bijzonder, maar dat is vooral heel kwetsbaar. Het vertrouwen dat iemand daarmee geeft, daar moet heel voorzichtig mee omgegaan worden. Juist een hart dat verwond is, is zo kwetsbaar. Ik vind het mooi om op deze manier contact met mensen te hebben. Hen te mogen laten voelen, ja ik ben meegegaan naar die p...

Op 29 Augustus ben ik ten huwelijk gevraagd en heb ik ja gezegd. Vanaf die tijd zijn mijn vriend en ik vol in de bruiloft sferen. Wat een heerlijke tijd is dit. Samen toeleven naar een begin als gezin. Het is zo fijn om te kunnen zeggen dat na een maand stoeien de belangrijkste dingen rond zijn. De ringen liggen zelfs al klaar. En soms, heel soms, doen we ze even om. Wat een heerlijk idee, en wat is het mooi! Ook is onze kleding al in de maak. Spannend spannend! We zijn al in ondertrouw, en alles rondom de gemeente is ook gedaan. Lijstjes worden nu echt afgestreept. Afgelopen weken zijn we hard bezig geweest om eruit te komen met de feestlocatie. En ook dat kunnen we nu zeggen dat rond is. We gaan zo'n mooie dag krijgen! Niet alleen voor ons, maar ook voor de kindjes is deze periode zo speciaal. Het is spannend, want er gaat zoveel veranderen. Maar tegelijk zo leuk! Papa of mama gaat trouwen, er komt echt een heel nieuw gezin. Eén vaste plek waar we zijn. Wat z...