Je kracht kan je valkuil worden!Vorige week schreef ik een blog over (zelf)compassie en de noodzaak hiervan, je kunt deze lezen via de volgende klikbare link: Zelfcompassie. Vandaag wil ik een vervolg maken en jullie verder meenemen in mijn ervaring. Vooral doordat ik zoveel reacties van (h)erkenning heb ontvangen. Zelfverloochening komt niet doordat je eens een keer boos tegen jezelf doet en het je niet lukt om geduldig te zijn naar jezelf. Het is een patroon, een automatisme geworden doordat je het al langere tijd gebruikt. Ik deel je hierbij mijn ervaring maar daar laat ik je niet mee achter.
Liefde laat je bloeien!
Mijn kracht als kind
Ik doe mee met een onlinetraining daar kwam de volgende vraag: Waarin was jij als kind heel sterk? Dit was voor mij een confronterende vraag. Vooral omdat ik heel negatief denk over mezelf in mijn kinderjaren. Had ik toen een kracht? Het is een grote vraag voor mij, door hoe ik mij vanbinnen heb gevoeld. In eerste instantie schrok ik van deze vraag. Ik kon het niet aan, omdat ik alleen maar negatieve dingen over mezelf ervaren heb toen ik jonger was. Zelfs zo erg dat ik vluchtte van de training en mijn vader ging helpen, bij de verbouwing in de winkel. Het hielp mij, om er even afstand van te nemen en bijzonder was dat ik er in mijn hoofd wel mee bezig bleef. Ik zag niks en was helemaal vast gelopen. Totdat ik het eerlijk bekende bij mijn collega en mijn vader dat ik in mijn training was vastgelopen en opeens kwam het bovenstromen:
- Ik was gevoelig
- Ik kon mij heel goed aanpassen
- Ik was zorgzaam
- Ik was een streber/nauwkeurig/leergierig
- Ik had doorzettingsvermogen
- Ik was gehoorzaam
- Ik had verantwoordelijkheidsgevoel
- Ik had graag publiek/speelde graag kerk/school (wilde overbrengen wat ik had geleerd.
Mijn valkuilen
Ik ontdekte dat ik eigenlijk altijd al heel veel schuld op mij nam, terwijl mijn omgeving dat niet deed. Daarnaast dat ik heel gevoelig ben, als kind al en nu nog. Om het minste of geringste kon ik huilen. Soms zelfs om helemaal niets. Ik hoor nog mijn familie: Petrina stop nu maar, straks moet je huilen. Dat was niet negatief, of naar, het was vaak echt zo. Ik voel dingen aan, ervaar de dingen die gebeuren heel diep, had moeite met kriebelende mailloot en nu nog steeds met panty's en ook met sokken. Een kamer met visite vond ik vaak te druk. Ik had wel vriendinnen en vond dat gezellig, maar was dan ook graag 1 op 1. Juist op het punt van gevoelig zijn heb ik veel strijd ervaren. Mijn moeder werd ziek, er waren momenten dat ik niet veilig thuis kon zijn, later vond ik een relatie die ook niet heel veilig was, ik ging trouwen en mijn partner ging vreemd en verliet mij. Daartussen nog zoveel meer situaties die voor mij heel moeilijk waren. Hier ligt voor mij de wortel van mezelf veroordelen. Als kind al verloor ik de bewogenheid voor mezelf. Voelde ik mezelf als teveel, te lastig, te emotioneel, te extreem. Eigenlijk begon ik toen al schuld bij mezelf in de schoenen te schuiven, die niemands schuld was.Al die mooie dingen bezat ik maar had ik helemaal uitgeput. Ik werd daardoor:
- Overgevoelig
- Passief (door mijn aanpassingsvermogen had ik mezelf 'maar' uit gezet
- Was alleen nog met anderen bezig
- Perfectionistisch en ontwikkelde faalangst
- Totaal uitgeput en grenzeloos
- Slaafs
- Schuldgevoel en minderwaardigheidscomplex door falen
- Te bang om voor mijn publiek te durven staan
Mijn worsteling
Het was overleven. Om te overleven had ik een strategie aangeleerd: Zolang ik mezelf de schuld kon geven, voelde het alsof ik ergens nog invloed op had. Dat ik er op een bepaalde manier controle over kon houden, of in ieder geval kon ik 'iets' doen. Dat iets was voor mij: Iedere dag nog meer mijn best doen, nog liever zijn, nog beter luisteren, nog meer afstemmen op anderen en mezelf verder in mijn valkuil graven. Terwijl ik iedere dag mijn voelsprieten van gevoeligheid uitzette om te voldoen aan ieders verwachtingen, faalde ik nog steeds. Dit had grootte gevolgen.- Door het afstemmen op anderen verloor ik mezelf, wist ik totaal niet meer wie ik was.
- Doordat het mij zelfs toen nog niet lukte om mijn omgeving positief te krijgen voelde ik mij een mislukkeling.
- Ik ging mezelf veroordelen en beschouwde mezelf als te....
Totdat ik bij het Powervrouwen Event letterlijk en figuurlijk zoveel strijd ervaardde waar ik al die ongeveer 20 jaren mee geworsteld heb:
Is er wel ruimte voor mij om te leven?Dat kwam heel erg diep binnen. Dit is waarom het voor mij nog steeds een kwetsbaar punt is om aardig te zijn voor mezelf. Het is daarom voor mij juist duidelijk dat ik vanaf dat prilste begin van zelfverloochening en zelfveroordeling mag gaan starten met zelfcompassie. Zoals mijn training al aangaf, onder dat wat ik nu als negatief zie zit mijn kracht. Mijn kracht is dat ik gevoelig ben. Waardoor ik mensen kan aanvoelen, waardoor ik mensen kan steunen, kan motiveren, durf door te vragen en kan bemoedigen. Maar al die dingen zijn mooi. Voor andere mensen. Ik kan letterlijk op anderen afstemmen. Dat is een talent. Mijn valkuil? Die heb ik al omschreven, dat is precies waardoor ik dit als negatief ben gaan ervaren. Nu is het mijn uitdaging om mezelf hierbij niet te verliezen.
Wat ik eraan doe
Ik deel hieronder tips die ik toepas om met meer zelfcompassie te reageren:- Stem verschillende keren op een dag af op wat ik voel, denk en nodig heb, zonder oordeel.
- Geef mezelf letterlijk mijn levensruimte door vaste momenten (in de week) voor mezelf te kiezen.
- Wanneer ik mezelf veroordeel en ik ben mij hiervan bewust geef ik mezelf een compliment.
- Laad niet de schuld direct op mezelf, vraag eerst mezelf eens af: Is dit mijn verantwoordelijkheid?
- Vertel mezelf iedere dag dat er ruimte voor mij is om te leven, om te zijn en te bestaan. Want God geeft mij leven, voor eeuwig Johannes 10:10 Jezus is gekomen, om mij het leven te geven in alle volheid.
- Sta meerdere keren stil bij mijn ademhaling. Dit is het geschenk van God aan mij. Hij schenkt mij adem, want Hij wil dat ik leef.
- God heeft mij iets moois meegegeven. Hij heeft mij speciaal gemaakt, en Hij heeft mij ook alles gegeven wat ik nodig heb om op de bestemming te komen die Hij voor mij voor ogen heeft.
Herken jij wat ik schrijf? Weet jij wanneer je begon te kijken naar jezelf met veroordeling? En wil je delen wat jou helpt, of heeft geholpen om zelfcompassie te tonen naar jezelf?
Het is een flinke klus he. Vind het fijn te lezen dat jij er ook mee bezig bent. Fijn ook dat je het deelt ik denk dat je een eyeopener bent voor vele.
BeantwoordenVerwijderenWat een inzicht en wat kwetsbaar, dank je wel voor het delen, ik kan hier wat mee.
BeantwoordenVerwijderen