Doorgaan naar hoofdcontent

Zelfcompassie en ik

Je kracht kan je valkuil worden!
Vorige week schreef ik een blog over (zelf)compassie en de noodzaak hiervan, je kunt deze lezen via de volgende klikbare link: Zelfcompassie.  Vandaag wil ik een vervolg maken en jullie verder meenemen in mijn ervaring. Vooral doordat ik zoveel reacties van (h)erkenning heb ontvangen. Zelfverloochening komt niet doordat je eens een keer boos tegen jezelf doet en het je niet lukt om geduldig te zijn naar jezelf. Het is een patroon, een automatisme geworden doordat je het al langere tijd gebruikt. Ik deel je hierbij mijn ervaring maar daar laat ik je niet mee achter.

Liefde laat je bloeien!

Mijn kracht als kind


Ik doe mee met een onlinetraining daar kwam de volgende vraag: Waarin was jij als kind heel sterk? Dit was voor mij een confronterende vraag. Vooral omdat ik heel negatief denk over mezelf in mijn kinderjaren. Had ik toen een kracht? Het is een grote vraag voor mij, door hoe ik mij vanbinnen heb gevoeld. In eerste instantie schrok ik van deze vraag. Ik kon het niet aan, omdat ik alleen maar negatieve dingen over mezelf ervaren heb toen ik jonger was. Zelfs zo erg dat ik vluchtte van de training en mijn vader ging helpen, bij de verbouwing in de winkel. Het hielp mij, om er even afstand van te nemen en bijzonder was dat ik er in mijn hoofd wel mee bezig bleef. Ik zag niks en was helemaal vast gelopen. Totdat ik het eerlijk bekende bij mijn collega en mijn vader dat ik in mijn training was vastgelopen en opeens kwam het bovenstromen:
  1. Ik was gevoelig
  2. Ik kon mij heel goed aanpassen 
  3. Ik was zorgzaam
  4. Ik was een streber/nauwkeurig/leergierig
  5. Ik had doorzettingsvermogen
  6. Ik was gehoorzaam
  7. Ik had verantwoordelijkheidsgevoel
  8. Ik had graag publiek/speelde graag kerk/school (wilde overbrengen wat ik had geleerd.

Mijn valkuilen

Ik ontdekte dat ik eigenlijk altijd al heel veel schuld op mij nam, terwijl mijn omgeving dat niet deed. Daarnaast dat ik heel gevoelig ben, als kind al en nu nog. Om het minste of geringste kon ik huilen. Soms zelfs om helemaal niets. Ik hoor nog mijn familie: Petrina stop nu maar, straks moet je huilen. Dat was niet negatief, of naar, het was vaak echt zo. Ik voel dingen aan, ervaar de dingen die gebeuren heel diep, had moeite met kriebelende mailloot en nu nog steeds met panty's en ook met sokken. Een kamer met visite vond ik vaak te druk. Ik had wel vriendinnen en vond dat gezellig, maar was dan ook graag 1 op 1. Juist op het punt  van gevoelig zijn heb ik veel strijd ervaren. Mijn moeder werd ziek, er waren momenten dat ik niet veilig thuis kon zijn, later vond ik een relatie die ook niet heel veilig was, ik ging trouwen en mijn partner ging vreemd en verliet mij. Daartussen nog zoveel meer situaties die voor mij heel moeilijk waren. Hier ligt voor mij de wortel van mezelf veroordelen. Als kind al verloor ik de bewogenheid voor mezelf. Voelde ik mezelf als teveel, te lastig, te emotioneel, te extreem. Eigenlijk begon ik toen al schuld bij mezelf in de schoenen te schuiven, die niemands schuld was.

Al die mooie dingen bezat ik maar had ik helemaal uitgeput. Ik werd daardoor:
  1. Overgevoelig
  2. Passief (door mijn aanpassingsvermogen had ik mezelf  'maar' uit gezet
  3. Was alleen nog met anderen bezig
  4. Perfectionistisch en ontwikkelde faalangst
  5. Totaal uitgeput en grenzeloos
  6. Slaafs
  7. Schuldgevoel en minderwaardigheidscomplex door falen
  8. Te bang om voor mijn publiek te durven staan

Mijn worsteling

Het was overleven. Om te overleven had ik een strategie aangeleerd: Zolang ik mezelf de schuld kon geven, voelde het alsof ik ergens nog invloed op had. Dat ik er op een bepaalde manier controle over kon houden, of in ieder geval kon ik 'iets' doen. Dat iets was voor mij: Iedere dag nog meer mijn best doen, nog liever zijn, nog beter luisteren, nog meer afstemmen op anderen en mezelf verder in mijn valkuil graven. Terwijl ik iedere dag mijn voelsprieten van gevoeligheid uitzette om te voldoen aan ieders verwachtingen, faalde ik nog steeds. Dit had grootte gevolgen.

  • Door het afstemmen op anderen verloor ik mezelf, wist ik totaal niet meer wie ik was.
  • Doordat het mij zelfs toen nog niet lukte om mijn omgeving positief te krijgen voelde ik mij een mislukkeling.
  • Ik ging mezelf veroordelen en beschouwde mezelf als te....

Totdat ik bij het Powervrouwen Event letterlijk en figuurlijk zoveel strijd ervaardde waar ik al die ongeveer 20 jaren mee geworsteld heb:
Is er wel ruimte voor mij om te leven?
Dat kwam heel erg diep binnen. Dit is waarom het voor mij nog steeds een kwetsbaar punt is om aardig te zijn voor mezelf. Het is daarom voor mij juist duidelijk dat ik vanaf dat prilste begin van zelfverloochening en zelfveroordeling mag gaan starten met zelfcompassie. Zoals mijn training al aangaf, onder dat wat ik nu als negatief zie zit mijn kracht. Mijn kracht is dat ik gevoelig ben. Waardoor ik mensen kan aanvoelen, waardoor ik mensen kan steunen, kan motiveren, durf door te vragen en kan bemoedigen. Maar al die dingen zijn mooi. Voor andere mensen. Ik kan letterlijk op anderen afstemmen. Dat is een talent. Mijn valkuil? Die heb ik al omschreven, dat is precies waardoor ik dit als negatief ben gaan ervaren. Nu is het mijn uitdaging om mezelf hierbij niet te verliezen.

Wat ik eraan doe

Ik deel hieronder tips die ik toepas om met meer zelfcompassie te reageren:

  • Stem verschillende keren op een dag af op wat ik voel, denk en nodig heb, zonder oordeel.
  • Geef mezelf letterlijk mijn levensruimte door vaste momenten (in de week) voor mezelf te kiezen.
  • Wanneer ik mezelf veroordeel en ik ben mij hiervan bewust geef ik mezelf een compliment.
  • Laad niet de schuld direct op mezelf, vraag eerst mezelf eens af: Is dit mijn verantwoordelijkheid?
  • Vertel mezelf iedere dag dat er ruimte voor mij is om te leven, om te zijn en te bestaan. Want God geeft mij leven, voor eeuwig Johannes 10:10 Jezus is gekomen, om mij het leven te geven in alle volheid.
  • Sta meerdere keren stil bij mijn ademhaling. Dit is het geschenk van God aan mij. Hij schenkt mij adem, want Hij wil dat ik leef.
  • God heeft mij iets moois meegegeven. Hij heeft mij speciaal gemaakt, en Hij heeft mij ook alles gegeven wat ik nodig heb om op de bestemming te komen die Hij voor mij voor ogen heeft.

Herken jij wat ik schrijf? Weet jij wanneer je begon te kijken naar jezelf met veroordeling? En wil je delen wat jou helpt, of heeft geholpen om zelfcompassie te tonen naar jezelf?

Reacties

  1. Het is een flinke klus he. Vind het fijn te lezen dat jij er ook mee bezig bent. Fijn ook dat je het deelt ik denk dat je een eyeopener bent voor vele.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een inzicht en wat kwetsbaar, dank je wel voor het delen, ik kan hier wat mee.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste