Schrijfgelukjes

Effen de weg waarover je gaat, dan loop je met vaste tred. Wijk niet af naar rechts, wijk niet af naar links, Wijk alleen uit voor het kwaad Blijf lopen op de juiste weg. Hoe lastig kan dat zijn in deze wereld. Er zijn twee wegen, met een wereld van verschil als bestemming. Deze tekst roept op, blijf op je weg. Maar mijn vraag is: Weet je op welke weg jij loopt? Beide wegen lopen is onmogelijk. Maar zie jij de grens? Juist op de smalle weg is het lastig lopen. Hoe snel doe je niet een stap van dit pad. Soms onbewust of voor ons oog onzichtbaar. Een andere keer door een verleiding die je toch niet kon weerstaan. Bij deze tekst uit de Bijbel moet ik ook denken aan het boek van John Buyan: Christenreis. Wat is voor jouw een valkuil onderweg? Een effen weg Mijn valkuil is dat ik mensen wil pleasen. Dan kreeg ik complimenten en vonden mensen mij een fijne vrouw.  Maar dit zorgde ervoor dat ik heel slecht mijn grenzen aangaf. Eerst moest een ander het fijn hebben. Helem...

Charme is bedriegelijk en schoonheid vergaat maar een vrouw met ontzag voor de Heer moet worden geprezen. (Spreuken 31:30) Wat vind ik eigenlijk dat ik nodig heb om mooi te zijn? Niet zomaar antwoord geven zoals het hoort, maar echt! Dit is voor mij een kwetsbare vraag. Een afkeer van mezelf Vele jaren ging ik door het leven met een diepe basis van afkeer van mezelf. Ik haatte mijn uiterlijk. En ik zag er niet veel anders uit dan nu. Wanneer ik in de spiegel keek zag ik alles in het negatief. Ik had puistjes en sproeten. Iedereen vond mijn sproetjes zo leuk. Maar ik vond ze zo erg! Dat ik tijdens mijn werk in de winkel van mijn vader eens tegen mijn collega vertelde hoe ik mij daarbij voelde. Terwijl ik omkeek kon ik wel door de grond zakken. Daar was een mevrouw binnen gekomen, helemaal onder de sproeten. Ik dacht dat ze zich vast beledigd zou voelen als ze dit had gehoord. Maar haar reactie was zo liefdevol en bijzonder. Ik moest ervan huilen, ze vertelde mij: Ik wens je t...

Niet te lang stilstaan bij die gevoelens hoor, leef maar in geloof, dan.....komt alles echt wel goed. Het leek wel iets als toveren. Wanneer je gelooft dan: Is alles voorbij. En als het niet voorbij is dan? Welk oordeel hangt daar aan? Die eerste zin van deze blog is mij vaak gezegd. Vast met de allerbeste bedoelingen. Toch deed dit heel veel met mij, en het accepteren van mijn gevoelens en mijn mogen uitten hiervan. Heel lang vroeg ik mezelf af: Hoe kan het toch!  Als God van mij houdt, en ik geloof in Hem,  hoe kan ik mij dan toch zo blijven voelen? Geen plaats voor mij? Het gaf mij zo vaak het gevoel dat er in het geloof geen ruimte meer is voor alle gevoelens. Ja blijdschap, diepe vreugde, dankbaarheid en verrassing daar werd ruim de tijd voor vrij gemaakt. Daar kunnen we ook 'makkelijker' mee omgaan. Zijn de andere emoties dan alleen maar lastig? Moeten we die maar negeren want daar is geen ruimte voor? Waar eigenlijk? Want gelukkig gingen mijn ogen we...

Durf ik er eigenlijk op te vertrouwen dat God in mijn behoefte zal voorzien? Een vraag die ik mezelf vaak gesteld heb. Daaraan vast hangt voor mij nog een belangrijke vraag: Worstel ik met God omdat God niet in mijn behoefte voorziet, of omdat ik uit het oog verloor wie God werkelijk is? Eigenlijk draait het vooral om mijn beeld van God. Want dat bepaald hoe ik bid, hoe ik leef en hoe ik denk. Hij is de spil waar alles in mijn leven omdraait. Ook als ik twijfel aan Hem, of wanneer ik Hem beperkt (als mens) voorstel. Gesloten deuren Ik heb gezien dat wanneer God deuren sloot voor mij, deuren die ik vanzelfsprekend en normaal vond, Hij altijd een venster open deed. Maar koppig als dat ik was (stiekem nog ben) bleef ik toch door die deur willen. Zo ging ik de strijd aan met de deuren, naar wegen die voor mij afgesloten waren. Telkens koos ik mijn eigen verkozen wegen, boven dat smalle weggetje dat uit het venster liep. Dit zorgde dat ik blauwe plekken op liep, verwond r...