Het voelt even alsof ik kilo's zwaarder ben en alsof alles moeilijker gaat.
Nou is dat niet echt zo hoor.
Maar in mijn gevoel.
Eigenlijk heb ik al 3 weken een soort onrust in mij.
Opnieuw trouwen, het zorgt dat er veel geregeld moet worden en eigenlijk gaat dat heel voorspoedig.
Maar er zijn wat dingen die erbij komen.
Die bij mij spanning opleveren.
Ik ben er achter waarom.
Mijn verlangen was daarop gaan rusten.
Het werd een doel op zichzelf , terwijl het geen doel is, maar een onderdeel van wat wij willen.
Al weken probeerde ik het los te laten.
Maar helaas lukte het maar niet.
Blijf ik er mee lopen.
Mede denk ik omdat het zo'n kwetsbaar iets is.
Het raakt mij als mens, en dat, dat mag ik gaan loslaten.
Want het zal niet gaan om mij als mens, maar om regels, regels gemaakt door mensen.
Even zie ik weer:
Ik ben mens.
Een heel normaal mens.
Met mijn zwaktes en God weet daarvan.
Ik mag vertrouwen dat God hierbij is.
Maar wat probeer ik het vast te houden en het te controleren.
Telkens loop ik er tegen aan dat ik het los mag laten.
Maar met mijn ervaringen en mijn geloof, ben ik mens.
En lukt het mij nog niet.
Wat mooi, ik mag dit zien als trainingsgebied.
Alles wat nu moeilijk is, dat hoeft niet zo te blijven.
Zeker omdat ik weet:
Voor wie in Hem geloofd, zal alles mee werken ten goede.
Ja dan is er wel lijden.
Onterecht lijden.
Afschuwelijk lijden.
Lijden wat we over ons zelf afroepen.
Maar dwars door het lijden, de angst en de pijn mag ik hoop houden.
Want mijn schat ligt in de Hemel, en welke angst ook op aarde, mag ik weten, ze kunnen mijn schat niet stelen.
Loslaten, het is een uitdaging.
Want zolang ik beet hou, kan God er dan wel echt Zijn werk mee doen?
Zolang ik controleer, mag Hij dan Zijn Goddelijke ruimte in nemen?
Hoe gaat loslaten bij jou?
Nou is dat niet echt zo hoor.
Maar in mijn gevoel.
Eigenlijk heb ik al 3 weken een soort onrust in mij.
Opnieuw trouwen, het zorgt dat er veel geregeld moet worden en eigenlijk gaat dat heel voorspoedig.
Maar er zijn wat dingen die erbij komen.
Die bij mij spanning opleveren.
Ik ben er achter waarom.
Mijn verlangen was daarop gaan rusten.
Het werd een doel op zichzelf , terwijl het geen doel is, maar een onderdeel van wat wij willen.
Al weken probeerde ik het los te laten.
Maar helaas lukte het maar niet.
Blijf ik er mee lopen.
Mede denk ik omdat het zo'n kwetsbaar iets is.
Het raakt mij als mens, en dat, dat mag ik gaan loslaten.
Want het zal niet gaan om mij als mens, maar om regels, regels gemaakt door mensen.
Even zie ik weer:
Ik ben mens.
Een heel normaal mens.
Met mijn zwaktes en God weet daarvan.
Ik mag vertrouwen dat God hierbij is.
Maar wat probeer ik het vast te houden en het te controleren.
Telkens loop ik er tegen aan dat ik het los mag laten.
Maar met mijn ervaringen en mijn geloof, ben ik mens.
En lukt het mij nog niet.
Wat mooi, ik mag dit zien als trainingsgebied.
Alles wat nu moeilijk is, dat hoeft niet zo te blijven.
Zeker omdat ik weet:
Voor wie in Hem geloofd, zal alles mee werken ten goede.
Ja dan is er wel lijden.
Onterecht lijden.
Afschuwelijk lijden.
Lijden wat we over ons zelf afroepen.
Maar dwars door het lijden, de angst en de pijn mag ik hoop houden.
Want mijn schat ligt in de Hemel, en welke angst ook op aarde, mag ik weten, ze kunnen mijn schat niet stelen.
Loslaten, het is een uitdaging.
Want zolang ik beet hou, kan God er dan wel echt Zijn werk mee doen?
Zolang ik controleer, mag Hij dan Zijn Goddelijke ruimte in nemen?
Hoe gaat loslaten bij jou?
Ik weet niet of je de film War Room hebt gezien. Maar daar is een stukje waar Mandy zegt, Je moet bukken zodat God kan raken wie Hij moet raken. Kun je daar iets mee?
BeantwoordenVerwijderenDie film trekt mij heel erg. Hoor er mooie verhalen over. Wat een mooi beeld. Bukken zodat God kan raken wie er geraakt moet worden. Hmm dank je wel voor het delen!
BeantwoordenVerwijderen