Wacht jij ook?

'k blijf den HEER verwachten;

Mijn ziel wacht ongestoord;

Ik hoop, in al mijn klachten,

Op Zijn onfeilbaar woord;

Mijn ziel, vol angst en zorgen,

Wacht sterker op den HEER,

Dan wachters op den morgen;

Den morgen, ach, wanneer?

(Psalm 130:3 berijmd)

Bovenstaande psalm raakt mij en omschrijft zo diep hoe het voor mij voelt. Nu het einde van het jaar er aan komt besef ik pas wat een jaar het is geweest. Het was zo bewogen en heeft veel met mij gedaan en van mij gevraagd!

Vorig jaar voor eeuwigheidszondag kreeg ik bericht dat ik voor het overlijden van mijn moeder een kaarsje mocht branden in onze gemeente. Haar naam herdenken en gedenken, omdat God geen naam vergeten zal. En ik kon het niet. Het voelde niet veilig. Ik durfde niet... Wie was er eigenlijk die vroeg: Hoe gaat het Petrina? Er was geen ruimte of aandacht voor gemaakt en daardoor voelde ik in de gemeente de rouw heel sterk.

Die zondag keek ik thuis de dienst mee. Er ging wel een kaarsje aan, in de kerk, voor ma, maar niet door mij. Het was een begin van een periode worstelen in mezelf. Gevoelens die naar boven kwamen maar niemand om mee te delen. Dan God alleen. Op welke manier laat je zien dat je pijn hebt of rouwt? Hoe leg je uit dat er een wond in je hart zit van ongezien zijn en niet gekend weten? Ik zat er midden in en vond de woorden niet en als ik al woorden had gevonden was er niemand die ze horen wilde. Ik zocht mijn weg met God en zocht Zijn licht. Hij was er zeker wel! En telkens opnieuw bracht ik mijn wonden, pijn en verdriet voor Zijn troon. Elke dag opnieuw begon ik mijn dag met Hem en Zijn waarheid. Wat ik daarmee bedoel? Dat ik elke ochtend Bijbel las, bad en hardop uitsprak:

De Heer is mijn herder,
Het ontbreekt mij aan niets!

Dit jaar gaf een diep proces in mijn geloofsleven. Doorleeft samen met God en mijn man. Dit heeft veel van ons gevraagd en het heeft ons veel opgeleverd.

Het is moeilijk uit te leggen want ik zocht geen medelijden. Ik zocht medeleven. Mensen die mee leven en bewogen zijn. Waarvoor mijn welzijn en leven belangrijk is en ertoe doet. Die zondag in november was de eerste thuis gekeken dienst . Vele volgden daarop. Waardoor telkens de drempel hoger werd. Wat ook diep raakte was dat toen wij niet in de kerk kwamen er niemand was die opmerkte: Waar is Petrina en haar gezin?!

Weet je wat het was, omdat ik mij niet gezien voelde, raakte dit soort dingen mijn wond. Werkte het bevestigend in oude pijnen. Waar ik onzichtbaar leefde om niemand tot last te zijn, mensen mij konden vergeten bijvoorbeeld op school. Nu maakte ik mezelf zichtbaar, was het niet zo dat je gemakkelijk om mij heen kon, en kwam de pijn van 'vergeten worden' weer terug. Op dit gebied was het ook daadwerkelijk een koud en donker jaar voor mij. Alsof de nacht was gevallen. En wat had ik verlangen naar het licht. Elke dag moest ik starten met zoeken en eindigen met zoeken...bij hem de bron. Zo kon ik erdoor heen komen.

Februari hervond ik met God de weg terug en ging ik weer naar de gemeente. Ik wilde de pijn niet langer vermijden. Het is er en ik kan het aan met Hem. Hij weet wat ik nodig heb en dat zal ik ontvangen. Ga met God en Hij zal met je zijn. Ja Hij was met mij. Al begreep ik er niks van.  En daar was alweer snel de mand april met opnieuw sterfgevallen... Eigenlijk zo snel achter elkaar. Geen ruimte voor rouw. Diepe sporen trekkend en dan waren het ook sterfgevallen die heftige gevolgen hadden op mijn leven. Wat een impact heeft het gehad. Wat ben ik anders nog weer gaan kijken naar het leven. Wat werd ik vaak gewezen op het volgende:

Wat staat jouw te wachten?

En dan in Augustus weer een sterfgeval. Weer dezelfde weg en weer door het proces. Het liet mij opnieuw beseffen: Wanneer dit mijn tijd zou zijn....wat is dan mijn toekomst? Wie wordt de volgende en wanneer? Met alles wat er gebeurde bleef Hij mij bevestigen dat ik Zijn kind en Zijn erfgenaam ben. Een erfenis die nooit meer afgenomen kan worden. Zonder had ik echt niet aangekund.

Nu nog geen 3 maanden na het laatste overlijden voelt het alsof de rust terug keert. Weer was er een periode dat ik niet naar onze gemeente kon. Te moe van alles wat we doormaakte, het vroeg teveel energie van mij om wel te gaan. Weer waren we niet in de gemeente. En weer was er niemand die mij zag. En weer ontdekte ik dat God er wel was. Dat Hij mij altijd ziet en vast houdt...

Wat was deze gebrokenheid een aanval op mij. Ik wist waar deze aanvallen vandaan kwamen. Er is er maar één die zijn pijlen richt op wonden uit het verleden om die te openen. Er kwamen op wonderlijke wijze nieuwe vriendinnen op mijn pad waar ik het mee deelde en die ook geloven, die mij bemoedigde. Mijn ogen ook richten op Zijn waarheid. Die het ook voor mij God leggen en meedragen. Waar we prachtige en rijke dingen delen. Wat een zegen was dat.

Pijn het zal een ieder van ons in het leven raken. Duw dit niet weg. Het mag er wel zijn. Maar worstel niet alleen door dit leven. Die last is te zwaar. Met God mocht ik taken los laten, door processen heen gaan en Hem nog beter leren kennen en opnieuw ontmoeten. Deel het met God en met mensen om je heen. We zijn gemaakt voor relatie.

Vest op prinsen geen vertrouwen.

Die tekst kreeg ik mee van een vriendin. Richt je eerst en zeker op God. Leg je verlangen op Hem en Zijn toekomst en daarna naar de mensen om je heen.

Wonderlijk hoe ik beide keren dat ik weer naar de gemeente ging zo duidelijk opmerkte: Ik ontvang genade en vergeving van God. Juist de beide diensten dat ik wel ging, voelde als zo voor mij. Daar ontdekte ik opnieuw Zijn genade waardoor ik het kon delen naar de prachtige mensen om mij heen.

Vorige week was het weer eeuwigheidszondag. Een bewogen jaar is voorbij gevlogen! Veel veranderd, veel gegroeid en veel los moeten laten. Vorige week...was ik wel in de gemeente. Stak ik wel de kaarsjes aan voor alle dierbare mensen die ik dit jaar verloren ben. Bracht ik hen in het licht bij God. Het was, juist door dit jaar, zo emotioneel en helend. Een ritueel en traditie kan helpen in de rouw. Dit hielp mij om het te plaatsen. De lichtjes die mijn/ons verdriet en rouw symboliseerde en daar in de gemeente tijd, aandacht en ruimte voor te maken. God gaf mij daar een plek, met een bedoeling. Die plek mag ik invullen, zoals ik ben, want juist door mezelf te zijn kan er verschil gemaakt worden. Ook nu was het antwoord weer:

Een oorverdovende en pijnlijke stilte...

Dit jaar hebben veel tranen mijn hart schoon gespoeld. Mocht ik nog meer en dieper ervaren wie God is en wat Hij wilt. Zijn verlangen om in liefde te leven, met Hem en onze naaste, het is zo'n grote uitdaging. En juist daar wordt de strijd gevoeld. Ik kwam erachter dat ook ik zelf hierin nog zoveel te leren heb. Als lid in Zijn lichaam. Dat ik nog weer mocht groeien in het leven uit Zijn genade. God heeft een plan en Hij beschermd Zijn plan... Maar juist Zijn plan zal worden aangevallen. Maar het Licht overwint. Dat is waar ik op wacht.

Wat mensen laten liggen, niet zien of geen aandacht aan besteden.... Juist daar kan God Zijn werk doen. Dat mocht ik juist zo vaak ervaren. Het is daardoor ook een wonderlijk jaar geworden. Met nog meer en meer bij mij een uitzien en verlangen naar de nieuwe morgen. Een verlangen naar Zijn terugkomst! Een uitzien naar de dag dat er geen pijn, verdriet en gebrokenheid meer aanwezig is. Juist dit jaar liet mij ontdekken waar ik op wacht! Alles waar ik op wacht, het kan niet op aarde vervult worden. En toch blijf ik het verwachten en leg ik mijn verwachting niet opzij. Het zal nog heel vaak pijn doen, maar met God kan ik dat hier op aarde dragen, mag ik ruilen met Hem. Hij zelf heeft hier dezelfde pijn van. Zijn hart breekt als Hij naar ons op aarde kijkt. Omdat Hij het zo anders had bedoeld. Hoe lang nog... Voor Zijn plan is vervuld en Hij terug komt?

Ik wacht op Hem waarvan is voorzegd:

Ik ben de wortel en het geslacht van David,
de blinkende morgenster.
En de Geest en de bruid zeggen: Kom

Wacht jij mee?

Zijn licht wees de wijze uit het oosten de weg. En het wijst mij nog steeds de weg naar Hem. Want juist in het duister dat de gebrokenheid kan geven, is het Zijn licht dat nog meer opvalt en nog meer verschil kan maken.

Wacht jij mee op Zijn komst? Voel jij ook, misschien wel juist door de gebrokenheid dat je Hem verwacht?

(PS: Dit was ook de reden dat ik op deze blog weinig geschreven heb)