Afgelopen week ben ik op vakantie geweest met mijn nieuwe gezin. Heerlijk en weet je wat zo goed was? Er was geen wifi. Wat heeft dat ons goed gedaan. Opeens was er heel veel tijd extra! Tijd voor elkaar, maar ook voor mezelf. Deze vakantie hebben mijn man en ik veel besproken. Over onze kindjes uiteraard, maar ook over onze relatie en over ons zelf. De gesprekken gingen diep wat was het kostbaar. Heerlijk om op deze manier met elkaar verbonden te zijn. Alles te kunnen bespreken, er mogen zijn helemaal. We hadden het erover hoe lief we elkaar hebben! Totdat de vraag in mij opkwam: Hoe lief heb ik mezelf?
Al lange tijd gaat het door mijn hoofd, zomaar opeens: Heb je naaste lief als jezelf. Elke keer schudde ik het af. Dat deed ik toch?! Ik vind de mensen om mij heen belangrijk. Zal klaar staan met wat in mijn vermogen ligt. Alle mensen zijn voor mij waardevol. God geeft hen adem. Hij wilt dat de mensen leven. Daarom hebben ze waarde. Allemaal!? Ja echt. En dan leefde ik door. Ging verder met gesprekken met andere mensen. Met luisteren en ondersteunen waar ik kan. Ja mensen kunnen op mij vertrouwen en op mij steunen. Afgelopen tijd heb ik keuzes gemaakt, mijn focus bepaald. Zodat er wat meer ruimte kwam voor mezelf. Dat ruimte maken voor mezelf, staat in verband met wat er nu heel de tijd door mij heen gaat. Heb je naaste lief als jezelf. Want, wat voelde ik mij schuldig, wat voelde ik mij falen, wat voel ik mij naar om de dingen die ik losliet. Hoe erg vind ik het als andere mensen dat doen? Als andere mensen ervoor kiezen om ergens mee te stoppen? Of als ze aangeven niet meer verder te kunnen? Wat vind ik daarvan? Totaal niet erg. Dat zou ik begrijpen en ik accepteer dat omdat ze waardevol zijn. Behalve, als ik het ben die dit doe....
In de vakantie had ik tijd om dieper na te denken. Elke keer was ik gestopt bij het stukje, heb je naaste lief. Nu keek ik naar het andere gedeelte. Heel eerlijk vroeg ik dan ook aan mezelf. Heb ik mezelf lief? Het antwoord was duidelijk hoor, maar ik kon het niet verwoorden. Ik vroeg het aan mijn man, in één van onze waardevolle gesprekken. Zijn antwoord: Ik heb het nooit gezien. Ik denk het niet! Het was precies wat ik als antwoord door mij heen hoorde gaan. In gedachten stelde ik mezelf de vraag, door mij hoofd kwam het antwoord: Ik heb het nooit gezien. Niet van mijn man, maar van degene die ook heel veel van mij houdt! Samen met mijn man sprak ik hierover, dat was kwetsbaar, maar zo belangrijk. Na dit gesprek moest ik schrijven. Wat ik schreef?
Ik vind het eng om van mezelf te houden! Al jaren prikkel ik mezelf om tot het uiterste te gaan. Te doen wat in mijn vermogen ligt. Mezelf lief hebben dat kan ik wel! Maar alleen als ik aan hele hoge eisen voldoe. Eisen die ik mezelf op leg. Mezelf aangeleerd dat ik er vast wel mag zijn als ik goed presteer, als ik doe wat mensen verwachten, als ik het beste uit mezelf haal. Dat maakt dat ik hoor dat mensen mij zien als: Wijs, rustig, energiek, verdraagzaam en nog zoveel meer dingen. Toch zag ik nooit mezelf zo. Omdat ik zag en voelde, hoe hard ik werkte om dat te zijn. Anderen? Die doen daar niet zoveel voor. Ik moet keihard, elke dag werken, om te zijn zoals mensen mij nu zien. Op dit moment zit ik zelf in best een pittig persoonlijk proces. Want wie ben ik, als ik mezelf gewoon laat zijn. Wat blijft er over als ik mijn lat niet zo hoog leg, als ik mezelf niet meer zo prikkel? Ja wat gebeurd er als ik mezelf lief ga hebben om mijn basis? Of ook wanneer ik dingen fout doe? Houden de mensen om mij heen dan nog steeds van mij, en ik? Kan ik wel houden van wie ik, gewoon, ben?
Iedereen is waardevol
Al lange tijd gaat het door mijn hoofd, zomaar opeens: Heb je naaste lief als jezelf. Elke keer schudde ik het af. Dat deed ik toch?! Ik vind de mensen om mij heen belangrijk. Zal klaar staan met wat in mijn vermogen ligt. Alle mensen zijn voor mij waardevol. God geeft hen adem. Hij wilt dat de mensen leven. Daarom hebben ze waarde. Allemaal!? Ja echt. En dan leefde ik door. Ging verder met gesprekken met andere mensen. Met luisteren en ondersteunen waar ik kan. Ja mensen kunnen op mij vertrouwen en op mij steunen. Afgelopen tijd heb ik keuzes gemaakt, mijn focus bepaald. Zodat er wat meer ruimte kwam voor mezelf. Dat ruimte maken voor mezelf, staat in verband met wat er nu heel de tijd door mij heen gaat. Heb je naaste lief als jezelf. Want, wat voelde ik mij schuldig, wat voelde ik mij falen, wat voel ik mij naar om de dingen die ik losliet. Hoe erg vind ik het als andere mensen dat doen? Als andere mensen ervoor kiezen om ergens mee te stoppen? Of als ze aangeven niet meer verder te kunnen? Wat vind ik daarvan? Totaal niet erg. Dat zou ik begrijpen en ik accepteer dat omdat ze waardevol zijn. Behalve, als ik het ben die dit doe....
Kwetsbaar gesprek
In de vakantie had ik tijd om dieper na te denken. Elke keer was ik gestopt bij het stukje, heb je naaste lief. Nu keek ik naar het andere gedeelte. Heel eerlijk vroeg ik dan ook aan mezelf. Heb ik mezelf lief? Het antwoord was duidelijk hoor, maar ik kon het niet verwoorden. Ik vroeg het aan mijn man, in één van onze waardevolle gesprekken. Zijn antwoord: Ik heb het nooit gezien. Ik denk het niet! Het was precies wat ik als antwoord door mij heen hoorde gaan. In gedachten stelde ik mezelf de vraag, door mij hoofd kwam het antwoord: Ik heb het nooit gezien. Niet van mijn man, maar van degene die ook heel veel van mij houdt! Samen met mijn man sprak ik hierover, dat was kwetsbaar, maar zo belangrijk. Na dit gesprek moest ik schrijven. Wat ik schreef?
Angst voor mezelf
Ik vind het eng om van mezelf te houden! Al jaren prikkel ik mezelf om tot het uiterste te gaan. Te doen wat in mijn vermogen ligt. Mezelf lief hebben dat kan ik wel! Maar alleen als ik aan hele hoge eisen voldoe. Eisen die ik mezelf op leg. Mezelf aangeleerd dat ik er vast wel mag zijn als ik goed presteer, als ik doe wat mensen verwachten, als ik het beste uit mezelf haal. Dat maakt dat ik hoor dat mensen mij zien als: Wijs, rustig, energiek, verdraagzaam en nog zoveel meer dingen. Toch zag ik nooit mezelf zo. Omdat ik zag en voelde, hoe hard ik werkte om dat te zijn. Anderen? Die doen daar niet zoveel voor. Ik moet keihard, elke dag werken, om te zijn zoals mensen mij nu zien. Op dit moment zit ik zelf in best een pittig persoonlijk proces. Want wie ben ik, als ik mezelf gewoon laat zijn. Wat blijft er over als ik mijn lat niet zo hoog leg, als ik mezelf niet meer zo prikkel? Ja wat gebeurd er als ik mezelf lief ga hebben om mijn basis? Of ook wanneer ik dingen fout doe? Houden de mensen om mij heen dan nog steeds van mij, en ik? Kan ik wel houden van wie ik, gewoon, ben?
Bang
ben ik
mezelf gewoon liefhebben
eindig ik dan weer
alleen?
God zegt dat ik het mag, Hij spreekt voortdurend door mijn hoofd. Ook van mijn man mag het. Beide zien heel vaak hoe moeilijk ik het mezelf maak. Hoe hard ik ben voor mezelf. Maar ook hoeveel pijn sommige situaties mij doen, juist omdat ik al zo hard ben voor mezelf. Ik mag mezelf omarmen, en er helemaal zijn. Het zal een nieuw seizoen in mijn leven zijn. Zoals ik al heel vaak een nieuwe fase ben gestart. Maar dit is een eng proces, juist omdat dit zo over mijn persoon gaat. Zoveel verkeerde dingen heb ik, jarenlang, mezelf geleerd om te overleven. Nu mag ik de bladeren loslaten, zodat ik de winter in kan gaan, en straks opnieuw kan bloeien. Ik sta aan het begin, en ik weet niet waar dit heen gaat. Maar één hoop, en één toekomst weet ik zeker: Ik zal bloeien, als een klaproos.
De stormen doorstaan, gegroeid op vanuit een dode plek. Zoals alleen klaprozen dat kunnen. Maar nu mag ik die bloem gaan omarmen. Mezelf niet alle dagen uitputten om zo mooi mogelijk te bloeien. Maar gewoon te staan, zoals ik ben. Met mijn imperfecties, mijn beperkingen en fouten die ik maak.
Herken je hier iets van? Of wil je iets met mij delen? Jou reactie is waardevol voor mij! Je kan hieronder een reactie achterlaten, maar je mag mij ook altijd mailen: schrijfgelukjes@gmail.com
Herken je hier iets van? Of wil je iets met mij delen? Jou reactie is waardevol voor mij! Je kan hieronder een reactie achterlaten, maar je mag mij ook altijd mailen: schrijfgelukjes@gmail.com
Kijk eens naar jezelf op 1 van je trouwfoto's!
BeantwoordenVerwijderenJe straalde en wat was je mooi.
Als je van jezelf gaat houden ga je stralen net zoals
op je trouwfoto's maar dan gewoon vanzelf en zomaar uit het niets. Je man zal je er nog veeeeeeeel meer om waarderen en van je gaan houden, die gaat jou niet verlaten dus bang om alleen te eindigen hoef je echt niet te zijn.
Laat de buitenwereld maar zien dat jij er ook mag zijn en "dat ze met een vrouw te maken hebben die sterk in haar schoenen staat". Een vrouw die de hele wereld aan kan.
En weet je, je mag gewoon van jezelf houden als mens, als partner, als moeder, als dochter, als vriendin, als werknemer.
Dank je wel Ingeborg! Voor andere straal ik, ben ik mooi, ben ik van alles. Dat is, heerlijk om te horen. Dank je wel.
VerwijderenMaar hoe omarm je jezelf? Hoe ga ik van mezelf houden? Wat heb ik eigenlijk nodig? Het lastige waar ik tegen aan loop is: Ik oordeel niemand, alleen continu mezelf. Vermoeiend en zwaar. En altijd met twee keuzes. Het is goed of fout. Waarom kan ik een ander waardevol vinden, enkel omdat hij/zij van God zijn/haar adem ontvangt? En mezelf niet ook zo meten? Ik zal er over blijven schrijven. Dit proces deel ik, omdat ik weet dat ik niet de enige ben.
Ik waardeer het dat je tijd genomen hebt te lezen, dat als eerste, en ook voor je lieve reactie!
Gewoon doen, jezelf omarmen en zeggen ik hou van mezelf. Ik hou van mij! Ga maar voor de spiegel staan omarm jezelf en zeg hardop een paar x Ik hou van mij.
VerwijderenBegin er eens mee al je positieve eigenschappen op papier te zetten en dat zijn er vast al heel veel, maar ook je negatieve eigenschappen.
Want alles wat negatief is kun je omzetten naar iets positiefs. Niet alles wat jij negatief noemt vinden anderen negatief.
Je bent een schat van een moeder die voor haar kinderen door het vuur gaat. Een verantwoordelijke moeder.
Stop daarmee dat je continue over jezelf oordeelt aan de andere kant snap ik dat wel hoor. Na alles wat je hebt meegemaakt wil jij het heel anders doen, maar dat doe je prima. Niemand is helemaal perfect ook jij zult best wel je dingetjes hebben, maar dat zijn leermomenten om het de volgende keer anders aan te pakken of anders mee om te gaan.
Wauw dank je Ingeborg. Ik blijf over dit proces schrijven en zal dit zeker hierin meenemen!
VerwijderenDank je wel dat je dit deelt! Stemt me echt tot nadenken. Ook overezelf
BeantwoordenVerwijderenBijzonder Jedidja, ik wil tegen jou hetzelfde zeggen als wat mijn man tegen mij zei:
VerwijderenJe bent het waard om dit te onderzoeken, ik zal bidden dat, wat er gezaaid is hierdoor mag groeien. Wanneer het land gezaaid is, liggen er rotsen, is er onkruid, maar er is ook goed zaad en goede aarde, en een Vader die van je houdt. Volgens mijn man alles wat ik nodig had in dit proces......
Ik zal voor je bidden, en ik zal open en kwetsbaar blijven schrijven ook over dit onderwerp.