Gebed en geen reactie

Voor sommige dingen bid ik al heel lang.
En dan gebeurd het weleens dat ik er ongeduldig door word.
God weet toch dat ik bepaalde dingen niet zomaar aan Zijn voeten neerleg.
Waarom merk ik nou niets, waarom veranderd er nou niets, waarom voel ik nou niets?
Zo bid ik echt al heel wat jaren voor mijn moeder.
Toch is ze nog steeds ziek.
Ja ondanks dat ik geloof in een God die geneest, is mijn moeder d'r ziekte(s) er nog steeds.
Dat is soms lastig, en dan komen de waarom's bij mij omhoog.
Herkennen jullie dat?

Of zes maanden lang bad ik of God wilde zorgen voor recht in een onrechtvaardige situatie.
Ik behoorde te krijgen wat mij toekwam, maar dat kwam maar niet.
Inplaats van het zelf oplossen heb ik het los gelaten, in gebed bij Hem.
Maar wat duurde de zes maanden lang zeg!
En wat heb ik gemopperd, bang geweest, en wat voelde ik dat er mij onrecht aan gedaan werd.
Zonder dat ik zicht had op het einde.
Nu weet ik dat het zes maanden duurde, maar toen ik erin zat had ik geen idee.
Ik bleef bidden, maar voelde of zag niets veranderen.
Dat maakte mij soms tot een opstandig mens, diep vanbinnen.

Dat lijkt voor mezelf als ik het zo schrijf weer helemaal niet zo raar of erg.
Toch klopt deze houding niet.
Mag ik weten dat het anders is.
Op die momenten dat ik mij zo opstandig voelde durfde ik daarmee niet goed naar God.
Dat hield ik voor de mensen om mij heen.
Maar waarom?
Hielp dat?
Nou heel eerlijk, nee, het onbestemde gevoel van: waar is God als ik Hem nodig heb, dat bleef in mij.
Het knaagde aan mijn hart, het sprak door mijn gedachten en het beïnvloedde mij handelen.
Maar het lef om te zeggen:

Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?

Nee dat had ik niet.
Wie ben ik om dat tegen God te zeggen?
En dan al die mensen die telkens tegen mij zeggen: je bent niet alleen, God is altijd bij je!
Wat bracht dat mij telkens in conflict.
Ja ik weet verstandelijk wel dat Hij bij mij is.
En waarom spreek ik van een God die mij verlaten heeft?
Wie ben ik?
God heeft zoveel in mijn leven gedaan.
Maar echt, ik heb toch echt mijn momenten dat ik dit ervaar.
En zal ik dan eerlijk zijn?
Op dit moment zit ik weer in zo'n fase.
Mijn vriend en ik, we willen verder.
Maar er is nog iets uit het verleden, wat opgeruimd moet worden.
Letterlijk opgeruimd als in, verkocht.
Helemaal weg uit onze levens, want het hoort niet bij ons.
En, we kunnen niet verder zolang dit niet gedaan is.
Ik bid, hij bid, we bidden samen.
En ja we geloven allebei, God heeft een bedoeling met ons, en met deze weg.
Maar ik?
Ik word al weer opstandig, al zolang bidden, en er is nog geen resultaat.
God ziet u dit dan niet?
Dat waar ik heel lang al naar verlang, het ligt in het verschiet, maar het is nog net niet haalbaar.
Ik voel mij als het volk Israël in de woestijn, zo dicht bij het beloofde land.
Maar weer is er iets wat nog overwonnen moet worden voordat ze naar de Jordaan kunnen.
En ik doe hetzelfde als de Israëlieten, ik mopper en kan opstandig doen.
Ja ik weet dat er mensen zijn die zich dat bij mij niet kunnen voorstellen, maar geloof mij wees blij dat je het dan nog nooit gemerkt hebt.
Maar nu durfde ik te zeggen:

Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?

En ik kreeg geen antwoord, maar wel rust.
Vanochtend ging ik hardop bidden met mijn vriend.
Eigenlijk wilde ik niet, vroeg ik hem het te doen, maar van mij uit wat al lang geleden.
Samen bidden, en nu overviel het mij.
Geen tijd gehad om te bedenken wat ik God wilde zeggen, maar gelukkig wist de Geest de woorden wel.

Dank U Heere dat U aan het werk bent voor ons,
Ook al merken we het niet altijd.
Al voel ik het niet altijd, wil ik bedanken dat U voor ons bezig bent.
Wilt U mij vergeven dat ik koppig, opstandig en vooral ondankbaar doe.

Ja wat is de uitroep mooi uit Psalm 22!
Ik moedig je aan, als je dit gevoel ook heb, zeg het, spreek het uit naar God.
Vanuit je relatie, vanuit het weten, Hij is mijn God.
Ik verlang naar Hem terug.
Niet alleen om wat Hij doet, maar wel om wie Hij is.
Mijn Vader, die weet wat ik nodig heb!
Zolang wil ik Hem laten zien wat ik nodig heb, maar Hij weet het veel beter.
Het zijn voor mij lessen in geduld, lessen om mijn karakter te vormen.
Maar ook zijn deze momenten lessen in mijn relatie met God.
Juist in het donker mag ik namelijk herinneren, terughalen wat ik in het Licht heb ervaren.
Dankbaar en tevreden kan ik nu weer verder gaan.
Nu wil ik zeggen:

Ik zal volhouden en op U wachten. U zult mij uw vriendelijkheid en Uw liefde tonen, wat er ook gebeurt

Ken jij ook van die momenten, dat je opeens het niet meer voelt?
Dat je gaat twijfelen, of niet meer weet hoe verder?
Zeg dat maar eerlijk tegen God!
Ik weet niet waarom ik dat eerder niet durfde, misschien door hoe mijn beeld van God nog was.
Maar wat is het fijn om ook met dit deel van mij als persoon, van mijn leven, naar Hem toe te mogen.
Onze God kan het aan als we zo naar Hem komen.
Ik denk zelfs dat Hij ernaar verlangt.
Bespreek je gevoel niet alleen met mensen, maar veel meer nog met Hem!
Zullen we samen volhouden!?