Doorgaan naar hoofdcontent

Durf jij het leven echt te leven?

Ik weet niet beter dan dat ik bang was...

Heel jong is dit bij mij al begonnen. Er gebeurde van alles wat mijn angsten versterkte, of wat bewees dat het ook niet veilig was. Door die angst ben ik mezelf gaan aanpassen. Als ik deed wat anderen verwachtte van mij? Dan zou ik veilig zijn. Het nare hiervan is..... Het klopt!



Kleine observator


Ik vermeed ruzies, conflicten en maakte mezelf klein. Daarnaast ging ik in een sociale omgeving observeren. Kijken hoe andere zich gedroegen. Want eigenlijk was ik kwijt hoe het hoorde. De hele onbevangenheid en puur mezelf durven neerzetten was ik in een sociale omgeving al kwijt in groep 1. Het hele schooljaar heb ik namelijk niets durven zeggen in de klas. Zelfs zo dat de juf niet wist welk probleem erachter zat, want ik deed wel gewoon mijn taakjes en werkjes. Ik had geobserveerd. De juf vond het fijn als je netjes werkte, als je luisterde, netjes je taakjes deed en haar hielp. Maar wanneer je iets zei? Dan kon je ook weleens het verkeerde zeggen.


Ik zeg maar niets, ik zeg het anders toch verkeerd.... 

Zover gingen mijn observaties en analyses. Ze hielden mij klein, drukte mij neer. En heel langzaam was ik een gat aan het graven voor mezelf, zodat niemand meer over mij heen zou vallen. Hierdoor drukte ik heel veel persoonlijke eigenschappen weg. Dat voor zo'n lange periode, dat het een heel proces is om dat weer terug kunnen vinden. Want het is zo eng en moeilijk om, vanuit de positie die ik mezelf gegeven had, begraven onder de grond, weer op te staan..


Angsten doorleven


Ik moest leren om dwars door mijn angsten te gaan. Wanneer ik terug denk aan de eerste keren waarop ik deed, dan voel ik de brok nog in mijn keel en kan ik bijna weer huilen. Dit proces begon ik in 2013 en het was zo nieuw, dat er een diepe radeloosheid in mij zat. Het lastige is dat het lijkt alsof de hele wereld om mij heen prima zichzelf kon zijn in situaties. De manier waarop ik keek, hoe ik vergeleek, was niet de waarheid. Want nu weet ik dat ik niet de enige ben. Dat er zoveel mensen om mij heen waren die, allemaal op een eigen niveau en manier, te kampen hebben met de grote vraag:

Wie ben ik?

Daaronder lagen vele kleinere deelvragen: 

  • Hoe ziet God mij?
  • Wat wil Hij dat ik doe?
  • Wat past bij mij?
  • Welke keuzes zijn er?
  • Waar voel ik mij goed bij?
  • Welke regels zijn er in welke situatie?
  • Hoe zien andere mij?
  • Welke mensen mogen mij (ten positieve) beïnvloeden?
  • Welke keuzes zijn er?

Leren het leven echt te leven



Nu 5 jaar nadat ik aan dit proces begon, zie ik hoe ik gegroeid ben. Niet door mezelf. Want wat heb ik mezelf vaak moe gestreden op dit vlak. Uitgeput en radeloos was ik dan. Dat gebeurd telkens wanneer ik zelf wil doen. Hoe ver ben ik gekomen doordat God begon! Zijn Geest, die sterker is dan mijn controle over mezelf. Zo mocht ik leren dat ik mag spreken, dat ik de stem van de Geest in mij, mag verwoorden naar mensen om mij heen. Dat ik die stem, Zijn woorden mag vertrouwen. Ik heb nu veel meer inzicht in wat er bij mij past, waar mijn roeping ligt. 

Maar een belangrijke les van 2017 was voor mij dat ik mijn grenzen ook durf te verwoorden. Kan zeggen: Nee! Tegen de dingen die niet kunnen, niet passen en/of niet goed voelen. Het is maar 1 woord. Maar wat was het lastig, en wat had ik veel moed nodig om het te durven zeggen. En juist door dat ene woord, werd ik voor de buitenwereld veel duidelijker. Begrepen ze meer wie ik werkelijk was. Met mijn grenzen, met mijn behoefte. Want het is echt niet zo dat bij mij alles past. Dat ik alles kan of wil. Alleen, ik worstelde mij overal maar door. Die worsteling heb ik achter mij mogen laten. Met de moed en de kracht van God. 

Ik sla mijn vleugels uit


Al die moeilijke processen, ik moet zeggen: Waar ik nu ben dat is al mijn tranen zo waard! Nee ik ben er nog niet. Ik blijf leren en mag blijven groeien. Maar nu worstel ik niet meer alleen, heb ik overwinningen die ik kan vieren. Die overwinningen kunnen mij ook telkens weer de kracht geven. Als het toen, met God gelukt is, dan zal alles op Zijn tijd goed komen. En zelfs, als dat niet nu in de aardse wereld is, ik ken mijn toekomst. Ik weet nu hoe God mij ziet, wat Hij wil dat ik doe. Zo durf ik te vliegen, soms land ik nog even, voed ik mij. Maar telkens weer verder....

Hoe gaat het op jouw reis? Heb jij jouw stralende, eigen kleuren al durven ontdekken en durf jij? Durf jij het leven echt te leven? Is er iets bijzonders wat jouw daarbij geholpen hebt? Ik kijk uit naar jullie reacties.

Reacties

  1. Wat een herkenbaren dingen schrijf je, weer leren durven leven, kwetsbaar zijn, ontdekken wie je bent.
    Vooral het ontdekken wie is was in Christus heeft enorm veel voor me veranderd, ik ben Gods geliefde dochter en niets of niemand kan mij van Hem scheiden en me tegenhouden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi lieve Daniëlle,

      Wat mooi je reactie te lezen. Nee niet dat je het herkent, maar wel dat je mocht ontdekken wie je was. Niet in jezelf, maar wie jij bent in Christus. Dat is het enige waardoor we alle leugens kunnen overstijgen he..

      Een schitterende getuigenis. Niets kan ons scheiden van Zijn liefde!

      Verwijderen
  2. We hebben zo allemaal ons eigen verhaal, en wat mij het meeste raakt, Petrina, als ik jouw verhaal naast het mijne leg, is dat als wij ons leven in Zijn hand leggen en aan Hem toevertrouwen om tot Zijn doel te komen met ons, Hij het ook doet en op de manier en in het tijdsbestek dat bij ons past.
    Wat hebben we toch een groot, liefdevol en genadig God!
    Prijs Hem!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wonderlijk is dat. Niet zoals ik het soms zelf in gedachten had. Het is echt door vorming en kneden wat ook weleens betekent loslaten. En toch is het telkens wat Hij brengt: groter, beter dan ik mezelf zou gunnen..

      Verwijderen
  3. Inderdaad: ik val Rita bij: ons leven in Zijn hand leggen. Ik vind het heel mooi, zoals je over je reis door het leven vertelt. Ik herken er veel van.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor je compliment!

      Ga met God en Hij zal met je zijn! Sterkte in jouw levensreis!

      Verwijderen
  4. Veel is wel herkenbaar in je blog. Mooie vragen ook, die iedereen zichzelf kan stellen.
    Ik maakte mezelf als kind onzichtbaar. Op mijn 35e in therapie veranderde dat en ging ik door een soort 'verlate pubertijd' en sloeg ik een beetje door naar de andere kant. Ik probeer nu de balans steeds meer te zoeken tussen die twee.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja het woord balans, dat is een kernwoord he.. Ik merk dat ik niet doorsla naar de andere kant. Maar dat ik telkens zoekend blijf. Wat past mij nu echt? Dat doe ik vooral door evalueren achteraf. Na een sociale gelegenheid/momenten. Voelde het passend bij wie ik ben? Ging ik mezelf voorbij? Durfde ik 'mezelf' te zijn?

      Dat is eigenlijk hoe ik hierin gegroeid ben. Met wel de moed om nieuwe dingen te durven, te proberen...

      Veel zegen Heleen!

      Verwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij