Doorgaan naar hoofdcontent

Een liefdevolle schuilplaats

Kunnen degene die zich voor altijd ongeliefd voelen het verdragen om liefde te ontvangen? 

Dat is een vraag die mij diep raakt. Het doet mij terug denken, het maakt voor mij duidelijk hoe mijn leven veranderd is. Want wat voelde ik mij ongeliefd vier jaar geleden. Wat streed ik een eenzame strijd, waarbij liefdeloosheid het uitputtend maakte. Want het is echt waar, geliefd voelen, dat geeft je kracht. Ik weet nu dat het een innerlijke bron is waardoor je meer kan dan je werkelijk dacht. Maar wat was mijn bron leeg.

(Bron: desenio.nl)

Mijn bodemloze hart


Het was niet zo dat vier jaar geleden mijn omgeving mij niet lief had. Mensen gaven mij een knuffel, spraken vriendelijke woorden. Maar dat alles viel niet in aarde, het groeide niet. In mijn hart was het koud, donker en eenzaam. De liefde die gegeven werd? Het liet mij in elkaar krimpen, zorgde dat ik ging huilen, letterlijk door mijn benen zakte en mij geen raad wist. Mijn hart was kapot en alle liefde viel er dwars door heen. Het deed zelfs zeer dat ik de liefde erdoor voelde gaan. Want ergens....wist ik dat ik het juist zo nodig had.

Geliefd kind


Totdat God in mijn leven kwam. Met veel geduld liet Hij mij weten hoe geliefd ik ben. Nu ik dit typ lopen er weer tranen over mijn wangen. Want wat bijzonder was en is dat. Met alles wie ik ben, wat ik heb gedaan houdt een God die mijn hele leven kan doorgronden, toch van mij. Noemde Hij mij Zijn geliefde dochter en vertelde Hij telkens weer: Wat doe je het goed lieverd. Ja op de puinhoop van mijn leven, midden in mijn chaos, ellende en donkere liefdeloosheid. Ik was geliefd en God wist daarmee door te dringen.  Hiermee werd mijn hart stukje voor stukje geheeld. Niet meer zo gaaf als wat het was, met de littekens en de barsten en scheuren. Want daardoor kon juist Zijn liefde binnenkomen.

Een schuilplaats 


In 2015 kwam daar mijn man in mijn leven. Ook hij had zoveel geduld. Hij hielp mij de muren die ik had opgebouwd, om mijn hart te beschermen tegen verwondingen, af te breken. Met hem kwam ik erachter dat die muren mij niet hielpen. Want liefde, het is geen risico. Dat was een nieuw inzicht! Wat wel een risico is: Liefde missen. Hij, en eigenlijk wij samen, hebben een bijzonder proces doorstaan. Dat maakt dat ik nu een eerlijk antwoord kan geven op de vraag die ik citeerde:

Ja! Iemand die zich voor altijd ongeliefd voelde, kan het verdragen om liefde te ontvangen. Want echte liefde? Die verdraagt alle dingen. De liefde van mij en mijn man maakte een veilige schuilplaats. Ik dacht destijds, dat die schuilplaats alleen voor mij was. Omdat ik die zo nodig had. Maar het was veel mooier. De liefde van mijn man en mij, het werd een schuilplaats voor ons allebei. Een veilige haven! Onze liefde zorgde dat mijn muren braken, maar tegelijk dat mijn man en ik iets nieuws konden opbouwen. Onze liefde is een schuilplaats en God Zelf is een muur om ons heen. Zodat onze liefde een dak kan zijn voor ons, onze kinderen en de mensen waar wij om geven.

Kan jij liefde nog verdragen?

Reacties

  1. Wat een ontroerend verhaal. En een mooi einde. Zijn liefde is zo groot!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben elke keer als ik jouw verhalen lees geraakt. Ik besef ook mijn gemis. Niet alleen letterlijk door de breuk met Ad. Maar ook dat ik eigenlijk zelden zo echt heb mogen voelen dat God van mij houdt. Ik heb een diep geloof maar het gevoel loopt er kilometers achteraan te sjokken...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ah Anne, wat begrijp ik dit goed. Ons gevoel heeft zoveel te lijden gehad. Lastig soms he dat gevoel(sleven).

      Verwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste