Doorgaan naar hoofdcontent

Geliefd kind van God (4)

Getrouwd zijn is een heel ander leven. Maar wat wist ik  ervan op mijn 18de? Ik had niet echt een beeld wat het inhield, wat erbij kwam kijken. Ik dacht, we leren elkaar verstaan en begrijpen, straks hebben we aan een half woord genoeg. Het zal vanzelf makkelijker worden. Maar hoe naïef was dat van mij. In September 2005 trouwde ik, we hadden het leuk samen. Maakten tijd voor elkaar, hadden rust. Waren lekker samen en hadden beiden ons werk. Al snel was ik zwanger van ons eerste kindje. Op de verjaardag van mijn vader, 24 september 2006 ben ik uitgerekend. Dat vergeet ik zo makkelijk niet meer.

Voorbereiden op ouderschap


Dan waren we niet meer alleen getrouwd maar ook op weg om papa en mama te worden. Het leven was niet meer vrijheid en blijheid en wie zien wel waar we uitkomen. We lazen in een dagboek wat er allemaal in mij gebeurde, elke week de ontwikkeling van onze baby bijhoudend. Een bijzondere maar ook spannende tijd. Dat er veel veranderde merkte we al gelijk. Door de hormonen werd ik toen erg misselijk. Elke dag was ik aan het overgeven, tot soms wel 30 x op een dag. Ik kreeg medicatie maar vaak kwam de misselijkheid er gewoon doorheen. Dat maakte ons leven al zo anders. De dag verliep anders en het zo fijne systeem moest aangepast worden. Daar is communicatie bij nodig, samen werken en samen overleggen. Uiteindelijk ging de datum 24 september voorbij, al 4 weken daarvoor waren we naar het ziekenhuis gegaan, ik had voorweeën en ontsluiting, maar ons kindje bleef uiteindelijk toch zitten, en nog lang ook. Uiteindelijk werd onze zoon, ons lieve ventje, geboren op 3 Oktober 2006. Daar zaten we met een kindje. Met een verantwoordelijkheid, maar ook met zoveel liefde voor hem. 

Zoals het hoort


We leven eigenlijk helemaal zoals het hoort. Gingen keurig naar de kerk, en onze zoon werd ook gedoopt. Maar echt verbonden gevoel? Nee dat had ik niet. Als ik nu heel eerlijk ben was het vooral omdat iedereen het deed, of omdat ik het zo geleerd had. Ik wist helemaal nog niet veel af van God zelf. Had Hem nog niet echt leren kennen. Daardoor miste ik zoveel. Maar dit was voor niemand zichtbaar. Zelfs niet voor mezelf. Ik voelde mij weleens een soort van leeg of doelloos, maar kon er nooit de vinger op leggen. Ik leefde verder en maakte mij druk om de uiterlijke dingen van ons leven. We gingen naar de kerk, en we hoorden er bij in die gemeente, maar eigenlijk leefden wij zoals de wereld deed. Alleen op zondag was ons leven anders, verder was er eigenlijk geen verschil met andere mensen. Toen gingen we verhuizen naar een huis waar meer ruimte was. Zodat we konden genieten met onze zoon, en hij ook de ruimte zou hebben. In 2008 werd ik weer zwanger, al meer voorbereid op wat er komen zou, door onze zoon was die periode voor mij eigenlijk veel rustiger. We leven door en kijken uit naar ons volgende kindje. We weten wat ons te wachten staat, aan luiers verschonen, gebroken nachten en kwaaltjes en huilen. Overdag kwam de zorg voor ons kindje, en later kindjes, vooral bij mij terecht, ook voor het huis. Dit was zo afgesproken omdat mijn toenmalige man veel werkte, en uiteindelijk voor zichzelf begonnen was. Er was dus in ons leven veel veranderd. Hiermee gingen we zo goed mogelijk om. Uiteindelijk word op 11 februari 2009 onze dochter geboren in het ziekenhuis, gelukkig maar dat is ook mijn redding geweest. Hierna ging het met mij lange tijd niet goed. Bleef erg moe en tot weinig in staat. Het was voor mij een hele overwinning om goed voor de kindjes te kunnen blijven zorgen. Keer op keer ging ik in deze periode over mijn eigen grenzen heen. Enkel om maar te leven zoals het hoort. Maar volgens wie? Dat wist ik niet. Het beeld wat we moesten hoog houden was vooral door ons samen zo gemaakt. Voor buitenstaanders onzichtbaar, voor mij wel voelbaar maar nog niet in woorden te vatten, en voor mijn toenmalige man weet ik niet hoe het voelde. We spraken er eigenlijk niet over, we hielden het groot en omhoog, het was goed. Voor de wereld, maar voor God? Daar wist ik eigenlijk nog niets van.




In deel 1 van deze serie lees je hoe God zelf ingreep in mijn leven, ( Geliefd kind van God). En in deel 2 vind je hoe ik mijn middelbare schooltijd heb ervaren en hoe ik hierna door leef (Geliefd kind van God 2). In de vorige blog in deze serie schreef ik over hoe ik tot het huwelijk kwam ( Geliefd kind van God 3). In deze serie wil ik jou meenemen door mijn leven heen. Laten zien hoe Hij uiteindelijk door alles heen gewerkt heeft. Wil ik delen van de grote en de wonderlijke dingen die Hij in mijn leven gedaan heeft. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik