Doorgaan naar hoofdcontent

Niet gemaakt om slachtoffer te zijn

In mijn leven is veel gebeurd,  is er veel ellende over mij heen gekomen. Vreemd genoeg merkte ik, wanneer dit speelde, er niet zo heel veel van. Eigenlijk automatisch ging ik in overlevingsstand. De dingen die ik meemaakte waren al zo heftig, dat bewust ervaren/voelen en verwerken helemaal niet kon. Dan had ik het niet gered. Nee doorgaan en er elke dag weer opnieuw het beste van maken. Dat was mijn manier, altijd maar zorgen dat ik mij aan de normen hield. Zodat er niet naar mij gewezen kon worden. Dat alleen al was zwaar. Dan te bedenken dat er alsnog naar mij gewezen werd en hoe.... Ja dat was heftig! Maar pas toen ik uit dat leven bevrijd was, pas toen merkte ik hoe erg het was. Ik voelde mij leeg, op, gebruikt.


Onder een dikke deken


Ik voelde mij slachtoffer, slachtoffer van mensen waar ik van hield, maar eigenlijk nog veel meer slachtoffer van het leven. Opeens drong het door hoe erg de voorgevallen situaties waren, wat er mij was aangedaan. Hoe alles mij overkwam, en wat ik ook had gedaan? Het had de situatie niet veranderd. Wat een onrecht! Het maakte mij verdrietig, boos en het sloeg mij lam. Zolang ik in deze fase zat, kon ik niks. Toen stortte alles in mijn wereld in, ik zat te huilen in de auto want ik wist niet meer hoe hij gestart moest worden. De dag erna deed mijn navigatie het niet en ik ging daar zo hard van huilen omdat ik er geen raad mee wist. Zelfs dat lukte mij niet, alles zat tegen. Alles was tegen mij en het was zo erg! Nu klinkt dit heel vreemd misschien in jullie oren. Maar dit was echt voor mij zo'n donkere en enge tijd. Dit had ik nog nooit ervaren, terwijl het toen juist allemaal voorbij was. Het was echt een deken die over mij heen kwam, waar ik mezelf een weg door moest vinden en mocht leren, aan de andere kant van de deken is het licht. Het is prima, die deken, maar eronder stik ik. Toen ik opbelde naar mijn werk werd er heel begripvol gereageerd. Dat was een steun voor mij, dat deed zo goed. Ik mocht hele dagen thuis blijven en ja de eerste week deed ik dat. Hele dagen sliep ik, mijn lichaam was zo moe van het overleven. Ik verstopte mij onder die deken van alle ellende van mijn leven. Dat leek toen nog veilig.


Belangrijke les


Na die week had ik een gesprek met de arbo arts, advies was heel duidelijk, langere tijd niks doen. Ik heb toen uitgelegd dat dit voor mij niet zou werken. Lange tijd onder de dekens liggen, ja het lokte echt wel. Maar, ik had iets geleerd die week. Ik wil niet voor altijd onder die deken blijven. Ik accepteer dat ik mij zo voel en dat mag, maar ik wil wel bezig blijven, mijn wereld groter houden als mijn bed en iets doen. Zodat ik mijn geest, dat zich slachtoffer voelde kon overtuigen: Nee dit is niet alles wat ik ben! Ik ben ook nog..... En dan wat waardevolle dingen daarachter kon zetten. In overleg heb ik lange tijd alleen de ochtenden gewerkt, zodat ik na mijn werk kon eten en mijn bed in kon duiken. De rust pakken die mijn lichaam nodig had, maar ook de contacten omarmen die mijn sociale welzijn nodig had.


Gevangen in mezelf



Ik heb hard gewerkt in de periode dat ik voelde dat die deken kwam. Later leerde ik dat het ook wel een rouwkleed was, om dat wat niet mocht zijn, dat wat ik gemist had. Maar waarom zou ik het mezelf blijven ontzeggen? Het hielp mij om dingen die ik nooit had gedaan, nooit mocht of altijd had gemist, mezelf te schenken. Heel vaak moest ik tegen mijn gevoel in kiezen. Want mijn gevoel wilde mij gevangen houden, maar ik ben gemaakt om te leven om met anderen verbonden te zijn. Dus deed ik moeilijke dingen, die eng en nieuw waren.Slachtoffer zijn het bracht eigenlijk een nieuwe gevangenis. Toen ik bewust werd dat het niet nodig was kon ik mezelf bevrijden! Juist dat wat ik allemaal al zolang niet had gedaan. Ik hoefde geen slachtoffer te blijven, het was niet mijn schuld wat er gebeurd was. Waarom zou ik het nare gevoel vasthouden? Dat deed ik in het begin. Ik koesterde de pijn, de ellende, want ik kon het gebruiken. Ja dat klinkt naar, maar dat deed ik toen onbewust. Dat had ik helemaal niet door. Maar voor alle moeilijke dingen kon ik zo mooi mijn verleden de schuld geven. Het was nodig om slachtoffer af te worden, om vrij te kunnen leven.


Butterflies..ho capito...forse la cosa migliore da dirti è ora sto al "buonsenso" d stare lontano da te quando scoppio arrivo...capisci stando lontano sempre più quello k provo x te:


Oude en nieuwe jas



Ik vergeet dan ook nooit meer het mooie gesprek met de ouderling en diaken, die in deze moeilijke tijd de ingewikkelde taak hadden  mij bij te staan, dat er gezegd (of gemaild) werd: Je draagt je oude jas nog steeds, terwijl God je allang een nieuwe jas gegeven heeft.

Zowel op geloofsvlak als op het aardse levensvlak was dit van toepassing. Lieve mensen ik gun jullie allemaal dat jullie op durven staan. En de jas die je gevangen houd en vast houd in het donker, uit durven trekken. De nieuwe jas van je Vader aan durven nemen en jezelf durft te zijn in het leven, met Hem!

Reacties

  1. Mooi blog over een moeilijke tijd. Ik moet ook denken aan een vogel in een kooi, die blijft soms zitten terwijl het deurtje toch echt open staat. Dat te zien en te voelen, te durven vliegen, kost tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja wat een super mooi beeld Anne! Het is een heel proces, de kooi was ook mijn plek geworden, en wat is vrij zijn eigenlijk? Dat was vooral eng, onveilig en ongrijpbaar. Het is met kleine stappen ontdekken en nu omkijken naar de kooi en zien. En weten dat die kooi juist niet veilig was. Het Licht kon er zo moeilijk binnen.

    Dank je wel voor deze reactie! Mooi.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Inderdaad, Petrina, jouw blogpost past echt heel goed bij die van mij.
    Bijzonder!
    Daarnaast opnieuw veel herkenning.

    En die vogelkooi, Anne, o ..., dat is ook mijn verhaal.
    Het was heel eng en moeilijk om eruit te stappen, maar naast mijn leven aan Hem geven het beste dat ik ooit heb gedaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bijzonder een wonder, van onze God die ons kent!

    Een proces hé Rita, er is veel moed en kracht bij nodig. Ik ben nog elke keer blij met mijn voorbeeld, de moed die Jezus had om de pijn voor al mijn zonde te dragen. Dat hielp mij destijds. Fijn dat het je zo goed gedaan heeft!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij