Niet opnieuw maar voor het eerst echt trouw(en)

Het is nu precies twee weken geleden dat mijn vriend mij ten huwelijk vroeg.
Daarna heb ik het erg druk gehad met van alles wat hierbij komt kijken.
Toch wil ik alsnog een blog schrijven over het onderwerp van gesprek, hertrouwen.

Toch ook wel een beladen onderwerp.
Het gaat over iets waardoor je heel kwetsbaar bent.
Een huwelijk is ten einde, eigen keus of niet.
En dat kan verschillende redenen hebben uiteraard.
Vaak zit er dan ook zoveel gevoel achter!
Verlaten worden, afscheid nemen, lang gevochten of onverwachts.
Het is een start van een onmens zwaar proces.
In 2013 ging mijn ex bij mij en de kindjes weg.
Wat een verschrikkelijke ervaring is dat!
Een paar maanden daarvoor had hij op een verjaardag van mijn vriendin (waar hij voor het eerst was) de bom gedropt.
Ik weet niet of ik nog met je verder wil.
Vol schaamte vluchtte ik naar de wc en heb daar zo hard gehuild.
Het was zo'n vreselijk gevoel, alsof ik naakt was gezet in de groep mensen.
Door wat hij gezegd had durfde ik er niet meer uit.
En ondertussen hoorde ik mijn vriendin met hem praten.
Na lange tijd durfde ik uit de wc te komen, maar wat leek die drempel hoog.
Ik gaf mezelf de schuld, ging kijken naar wat ik fout deed, wat ik anders moest doen.
Er waren gesprekken, met mijn vriendin erbij.
Maar hij bleef volhouden pas in januari ga ik een beslissing nemen en laat ik het je weten.
Ik zweefde tussen hoop en vrees, leefde op de rand zo voelde het.
Die maanden heb ik van alles geprobeerd, ging nog meer dan eerder mijn grenzen over.
En waarvoor?

Want daar kwam januari, na één van de vreselijkste decembermaanden waarin ik voor iedereen om mij heen nog de schijn ophield.

Wat een uitputtingsslag was dat laatste stuk.

En het duurde niet lang of daar kwam de boodschap:

Nee ik ga bij je weg.

Hij stapte op en ging weg en we zagen hem twee maanden niet meer.

Ja even voor de gesprekken met de advocaat, maar de kinderen hebben hem moeten missen.

Daar zat ik alleen.

Gevochten, mezelf gegeven maar aan wie?
Waarvoor?
Ik voelde mij zo vreselijk vies, gebruikt en niks waard!

Die tijd stond ik veel onder de douche, en op de dag dat we voor het eerst gesprek hadden met advocaat was ik ook aan het douchen, want mensen wat is dat eng.

En douchen bracht ontspanning.

Nog niet veel eerder had ik een afschuwelijke ontdekking gedaan.
Een telefoonrekening van €1100,=  ik had de specificatie opgevraagd en het nummer opgebeld, het enige nummer wat er op de rekening stond.

Daar werd opgenomen door een meisje, van 17 jaar, die ik ken.

Ja daar moest ik wel even van douchen, dat bracht wel enorm veel vragen.

Terwijl ik onder de douche stond kwam mijn ex binnen, zag dat ik erachter was gekomen en brak in de badkamer.

Wanneer ik dit nieuws tegen de advocaat zou vertellen zou hij mij verdrinken.

Uit stoerheid blufte ik nog wat.

Maar ik merkte ik moet stoppen, het liep uit de hand......

Ik zei hem namelijk dat ik niks voor mezelf hield, als hij niet wil dat ik dingen vertel, dan moet hij geen dingen doen die hij niet wilt horen.

Daar vluchtte ik de badkamer uit....

Doodsangst raakte mijn hart.

Na 2 maanden kwam hij voor het eerst weer terwijl de kindjes wakker waren.

Hij kwam binnen en zei: Ik wil de tv meenemen.

Het enige wat ik wilde was dat hij dit deed als de kindjes op bed lagen, 3 jaar en 6 jaar was veel te klein hiervoor.

Dit maakte hem razend.

Hij wilde mijn portemonnee want dan zou hij van mijn geld/met mijn pinpas zelf wel een andere kopen.

Weer liep het totaal uit de hand, nu waar de kindjes bij waren.
Die geschreeuwd en gegild hebben, wat waren ze bang dat papa naar de gevangenis zou moeten.

Uiteindelijk ging hij het huis uit, zonder mijn portemonee maar ik kon nergens meer heen.

En ik wist hij zou terug komen, s'avonds voor de tv.

Maar de kinderen wisten dit ook, wat waren ze bang.

Wat kostte het mij veel om hun gerust te stellen.

En wat ben ik trots dat ik het los kon laten en dat hij s'avonds die tv kon ophalen.

Wat kan mij dat materiaal schelen, onze levens zijn vele malen meer waard!

Het enige wat ik wilde was, als hij wilt scheiden, dan netjes.

Maar dit mislukte gigantisch.

Er brak één van de meest afschuwelijke tijden aan.

Getrouwd zijn was een gevecht met mezelf, maar gescheiden zijn was helemaal vreselijk.

Wat een marteling.

En ik zat het uit, hield mij rustig, dacht aan de kinderen en hield mij aan de afspraken.

Het enige wat telde was: als ik er maar ben voor de kinderen.

Gelukkig vond ik werk, kon ik in april de sleutel van mijn huisje ophalen.

Wat voelde dat een stuk veiliger al.

Totdat hij ook daar ging dreigen, rondjes reed rond mijn huis, want hij zou weleens zorgen dat ik nooit meer praten zou.

Omdat mijn familie iets gezegd had.

Dat was uiteraard mijn schuld.

Alles wat er gebeurde in zijn leven was mijn schuld.

Gelukkig werd ik enorm geholpen door mensen om mij heen, ook door zijn familie.

Dat heeft mij enorm gesteund en troostte mij enorm.

Want van binnen was ik helemaal verscheurd.

En dan nu, twee weken geleden ten huwelijk gevraagd.

Het gedoe rondom ex is nooit veranderd, maar ik heb er veel van geleerd!

Wat ben ik eigenlijk enorm trots op mezelf.

Dat ik het weer durfde om liefde toe te laten in mijn leven.

Maar wat was dat ook een gevecht, dat als iemand mij een knuffel wilde geven ik huilend instortte.

Ik haatte mezelf, want andere mensen haatte mij ook.

En kijk waar ik gekomen ben afgelopen jaren.

Naast liefde toelaten, durfde ik weer aan om echt van iemand te gaan houden.

Wat een lieverd ook, hoe hij in dit proces altijd naast mij liep.

Een relatie met mijn vriend beginnen voelde als een heel nieuw begin.

De manier waarop de relatie begon was ook zo anders, we zagen daar beide ook de besturing van God in.

Hoe wonderlijk kan dat lopen.

En nu, heb ik gewoon ja gezegd.

Ja dat was voor de tweede keer.

Maar heel eerlijk?!

Voor het eerst met heel mijn hart.

Omdat ik afgelopen jaren geleerd heb, dat ik naar mijn hart mag luisteren.

Want daarin woont God, en waar Hij is, daar is het Licht.

Ik wil leven in het Licht, van het Licht, door het Licht.

En Licht is er ook echt in mijn leven gekomen nu.

Afgelopen jaren heb ik geleerd om vrij te durven zijn in mijn geloof.

Te genieten van de nieuwe mantel die God mij gegeven heeft, inplaats van dat ik erin leefde alsof het een dwangbuis was.

Vol van angst.

Die angst is nu veranderd in liefde.

En ik vind het zo bijzonder, ik heb ja gezegd en ga trouwen.

Tot de dood ons scheid!

Dat is waar ik altijd voor ging.

Hoe moeilijk het ook was.

Ik weet dat ik dat kan, zelfs als ik daar zelf onderdoor door zou gaan.

Wel maakt alles wat er gebeurd is, het emotioneel zoveel meer beladen.
Bij alle dingen die ik doe, zit nu een zoveel diepere lading.

De dingen die we kiezen, willen of doen, ze zijn zoveel bewuster gekozen, gewild of gedaan.

Wat heerlijk dat God voor mij nog zo'n liefdevolle ervaring in mijn leven heeft gebracht!

Hoe nieuw is dat, hoe confronterend is dat, maar hoe genieten.

Ik geniet van deze tijd.

Merk dat mijn hart zachter geworden is.

Tegelijk kan ik zeggen, dit is geen tweede huwelijk, dit is mijn eerste huwelijk zoals God het bedoeld heeft.

Ik weet dat dit is wat Hem blij maakt.

Dat mensen in liefde met elkaar omgaan, met respect en vertrouwen, maar vooral niet te vergeten op reis gaan samen met Hem.

Hij heeft ons bij elkaar gebracht, Hij heeft ons in hele zware momenten die we beleefd hebben samen gedragen en nu weet ik zeker dat Hij met ons mee wilt lopen in ons huwelijksleven.

Ja dit is een kwetsbaar onderwerp voor mij, maar tegelijk met een hele sterke boodschap.

Ik tel mijn zegeningen juist omdat ik weet:

Het is niet vanzelfsprekend!