Doorgaan naar hoofdcontent

Jezelf pijn doen

Een onderwerp waarover niet zo gemakkelijk gesproken word.
Er komt zoveel schaamte bij kijken.
Continu was ik ook bang wat andere mensen wel niet van mij zouden vinden.
Stel ze weten dat van mij?
Kijk zonder dat ze dat weten vinden ze mij, sterk en een doorzetter, heel erg lief en wat ik al nog meer gehoord heb.
Maar zou dit hun beeld van mij niet veranderen?

Afreageren


In mijn leven heb ik veel meegemaakt.
Al heel jong had ik iets gevonden waarmee ik het kon afreageren.
Het begon met nagelbijten.
Iets wat veel mensen doen!
Dat was niet mooi, en deed vaak ook pijn.
Niet dat ik dat erg vond, maar ik merkte wel dat het niet zo goed was.
Na heel lang lukte het mij!
Ik stopte ermee.
Maar helaas, het was niet echt stoppen, iets wat ik wel wilde.
Het was meer een verplaatsen.
De drang was er namelijk nog steeds!
Ik moest iets doen om angst of pijn af te reageren.
Doordat ik mij voortdurend groot hield, zocht mijn gevoel toch naar een uitweg.



The special occasions when we let balloons go ...it seems to take forever before I can let the ribbon slip from my hand . Lucy Carver, beautiful daughter forever 17:



Daardoor ging ik bijten op de huid naast mijn nagel.
Heel vaak ging het ontsteken en wat was het vervelend.
Maar wat voelde het tegelijk fijn en wat ging het automatisch.
Dat was het lastige.
Het ging zo vaak onbewust!
Ook daar kon ik mee stoppen, en mijn vingers genazen, na lange tijd weer mooi.
Maar nog steeds was de drang niet weg.
Na mijn scheiding werd het bijten op mijn lip.
Continu zat ik aan de binnenkant van mijn lip te bijten.
Hierdoor deed het soms pijn met eten, maar ergens, vond ik zelfs dat nog fijn.
Dan had ik echt pijn, in plaats van een hart dat schreeuwt maar geen tranen huilen kon.
Daarnaast merkte ik dat ik het niet erg vond als ik mij verbrande bij het koken.
Prima toch.
En ook het water waarmee ik schoonmaakte, was zo warm dat niemand meer in een doekje in mijn emmer durfde te doen.
Ik voelde wel, dit kan niet.
En ik wilde zo graag ermee stoppen!
Helemaal....

Strijd


Het eerste om dat te bereiken was toch wel, dat ik er over ging praten.
Mijn vriendin, mijn ouders ze zagen allang dat ik veel beet op mijn lip.
Hele dagen haalde ze mij eruit door mij er bewust van te maken.
Dat was helpend.
Doordat ik het soms niet eens doorhad!
Maar nog lukte het mij niet.
Soms stopte dit alles voor een dag, of bij veel geluk twee dagen.
Maar dan viel ik weer terug.
Sowieso was 'lief' zijn voor mezelf en mijn lichaam iets wat ik niet gewend was.
Ik schaamde mij wel dat ik dit deed.
Maar ik doorbrak die schaamte continu, omdat ik niet wilde dat dit nog 'groter' ging worden.
Ja er is mij veel pijn aangedaan in het leven.
Maar ik was er duidelijk over voor mezelf.

Ik wilde mezelf niet nog meer pijn doen!



Dat is het begin geweest.
Maar wat was het zwaar.
Continu deed ik zo goed mijn best, maar viel ik toch weer in het automatisme.
Daardoor voelde ik mij telkens ook zwakker.
Waarom lukt het mij niet?
Ik doe toch zo goed mijn best.
Waarom kan ik niet 'gewoon' omgaan met mijn emoties?
En daardoor ook met mijn lichaam?
Het voelde zo oneerlijk, want ik had al zoveel overwonnen.
Zoveel moeten doorstaan.
En nu moest ik ook deze strijd nog aan.
Het leek wel alsof er telkens weer iets nieuws op mijn pad kwam waar ik mee moest afrekenen.
Of mee door moest leren leven op een goede manier.
Ja ik kan en kon heel goed vervallen in een zelfmedelijden, die mij niet verder ging brengen.
Uiteindelijk was ik in 2015 naar 10 dagen Bidden en Vasten.
Op een heel dapper moment besloot ik naar Jan van de Vis te gaan.
Met hem had ik al een band gekregen bij mijn eerdere bezoek aan deze conferentie.
Heel bewust zette ik mijn schaamte opzij.
Dat stemmetje wat fluistert, zou je dat nou wel vertellen?
Weet je, iedereen die heeft wel iets.
Jij, jij hebt nu eenmaal dit.
Daar moest ik overheen, ik moest er niet naar luisteren.
Want nu, ik heb dit, maar het hoort helemaal niet bij mij.
Dit wil ik niet, en ik wil dat dit stopt.
Daar ging ik, ken je dat?
Met knikkende knieën en een keel die dichtgeknepen zit.
Maar echt, toen ik begon met praten, was het alsof het vanzelf ging.
En werd ik met zoveel liefde opgevangen.
Geen oordeel, geen kritiek, maar wel een heel mooi en eerlijk gesprek.
Er werd voor mij gebeden en er zou op terug gekomen worden.


Overwinning alvast vieren


Heel de conferentie verder was ik benieuwd naar wat het zou worden.
Wat kon ik doen om dit te overwinnen?
Op de laatste dag, we stonden op het punt om weg te gaan.
Kwam Jan terug naar mij en ik vergeet nooit meer hoe.
Toen vertelde hij dat hij het ook niet wist.
Zoals eerder, bij een vraag die ik hem had gesteld.
Dat hij ermee geworsteld heeft en het bij God had gebracht.
Wat hij mij toen uiteindelijk als antwoord gaf was iets wat ik nooit gedacht had.

Ga elke dag avondmaal vieren.
En vier dat Jezus ook dit voor jou overwonnen heeft.
Vier zelf alvast je overwinnen.
Jezus droeg al die pijn en diepe wonden aan het kruis.

Zijn armen staan open voor jou, en Hij wil je mee laten genieten van Zijn overwinning.
Zolang je zelf strijd, verlies je.
Maar Hij, Hij heeft al overwonnen!
Met Hem kan jij ook overwinnen, want Hij woont in jouw hart.



Avondmaal


Daar ging ik naar huis.
Elke dag vierde ik avondmaal aan het begin van de dag.
Alleen, maar toch ook niet.
Samen met Hem, die overwonnen had.
Ik merkte dat het mij in ieder geval heel dicht bij Hem bracht.
Het gaf mij kracht voor de dag, het was mooi om zo te starten.
Al zou het niet werken, dan had ik dit er wel mee.
Dat was ook heel mooi.
Zo gingen een paar dagen voorbij.
Ik merkte dat mijn pijn, dat scheurende gevoel in mijn hart, minder werd!
Er was nog geen week voorbij of ik merkte een bijzondere dag.
Heel de dag had ik mezelf niet gebeten, niet gebrand en had ik geen neiging om ook maar iets te doen wat mij pijn kon doen.
De neiging was er niet.
Ik had er niet voor hoeven te vechten.
Geen innerlijke strijd geleverd.
Wat een gaaf gevoel was dat!
Een week ging ik nog door met avondmaal vieren.
De hele week bleef dit bestaan.
Mijn lip was heel, mijn huid van mijn handen deed geen pijn meer.
Wat een overwinning!

Hij zorgde ervoor, dat mijn hart herstelde.
Vanuit die heling, verdween de neiging om mezelf pijn te doen.
Mocht ik leren om lief te zijn voor mezelf.
Want ook met mijn gedachten kon ik mezelf flink pijnigen.
En wat merkte ik hierdoor dat ik mij fitter en gezonder voelde.
Mijn geest pijnigen had toch echt invloed voor mijn lichaam.
Ik heb geleerd, mezelf te voeden met Zijn waarheid.
En mezelf te genezen bij mijn Geneesheer.
Alleen daardoor kan ik nu lief zijn voor mijn lichaam.
Wat is het dan groot als ik bedenk:

Hij heeft ook mijn lichaam gekozen, om te zijn, als een tempel voor Zijn Geest!


------------------------------------------------------------------------------------------------------

Met deze blog wil ik meedoen aan de bloghop van Juni.
Het thema van deze maand: Lief voor je lijf, is gekozen door: Annderverhaal
Wil je ook meedoen?
Schrijf dan een blog over dit thema en deel het op de volgende pagina: Annderverhaal bloghop







Reacties

  1. Wat moedig van je om dit verhaal te delen. Heel bijzonder hoe je geheeld mocht worden. Dat je altijd Zijn nabijheid en Zijn overwinning mag ervaren, dag aan dag.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je wel voor je lieve reactie Coby!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wauw, wat een kwetsbare en eerlijke blog! Ik vind het zo moedig van je dat je dit deelt. Echt heel mooi beschreven. Dat jij zo door jouw schrijven ook ander tot zegen mag zijn en bij Hem mag brengen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wauw dank je wel voor deze lieve reactie Johanneke!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste