Doorgaan naar hoofdcontent

Waarom zo bang?

Jezus vroeg het ook meerdere malen aan Zijn leerlingen, waarom zo bevreesd?
Waarom zijn jullie zo bang?
Ik denk dat wij mensen, allemaal, onze eigen angsten hebben.
Sommige hebben er zelf meerdere.
Heel lang heb ik rondgelopen met onrealistische angsten.
Een voorbeeld?
Tegen mij zegt Jezus ook zo vaak, waarom zo bevreesd?
Ja waarom eigenlijk.

Toen mijn zoontje een paar maanden oud was bleef ik hele dagen met hem binnen, want als ik ergens heen ging en hij zou gaan huilen....dan dachten ze vast dat ik een slechte mama was.
Ik sloot mezelf op, ging luisteren naar die angst.
Gelukkig helemaal goed gekomen, maar alleen doordat ik door die angst  heen ging.
Mijn hoofd wist best dat baby's huilen, en als bij iemand anders een baby huilt dan denk ik niet direct dat dit door de moeder komt.
Maar bij mezelf?
Ja dan komt het opeens door mij!

Of op opwekking vorig jaar, zomaar opeens was het er weer.
Mijn vriend ging op zondag al naar huis, voor zijn kindjes.
Ik bleef tot het einde, het is zo'n mooi iets.
Die maandag was ik al onrustig, en wat doe ik dan?
Dan ga ik dingen doen om mezelf er vanaf te leiden.
Al voordat de kinderen naar de kindertent konden had ik mijn hele tent opgeruimd en ingepakt.
Daar ging ik naar de ochtenddienst in de grote tent.
Wat was ik blij dat ik geweest was, een hele mooie uitleg gehoord over David en Goliath.
(wel toepasselijk ook als je denkt aan reuzen verslaan er stond er die dag één voor mij).
Ik kwam terug bij ons veldje en iedereen was druk aan het inpakken en doen, en nu zat ik daar.
Moest ik toezien hoe anderen aan het werk waren, maar ik niets deed.
Alles wat ik kon doen had ik al gedaan, en nu moest ik wachten.
En daar kwam de angst, het gevoel van alleen te zijn.
Wat nou als ik hier straks alleen zit, als ik de rest allemaal alleen moet doen.
Ik heb hun nodig, ik heb iemand nodig die mij helpt, het is zoveel...
Straks moet ik de auto halen (en bedenk dan dat 20.000 kampeerders dat willen) en de kindjes dan.
En dan alles in de auto krijgen.
Daar ging Petrina.
Met lood in mijn schoenen durfde ik mij daar kwetsbaar op te stellen naar een hele lieve zus.
Iedereen vertelde mij, we laten je echt niet alleen.
Maar waarom toch die angst?
Alles gaat mis als ik het alleen moet doen!?
Het is een gevoel wat niet gebaseerd is op realiteit, het zijn angsten om iets wat nergens op gebaseerd was.
Hoe kon ik alleen over blijven op een conferentie met zoveel mensen?
Onmogelijk!


Vandaag kom ik erachter dat veel van mijn angsten eigenlijk komen doordat.....

Ik zo hard ben voor mezelf!


Iedereen mag fouten maken, maar ik?
Nee.
Al eerder werd ik daarop gewezen, toen was het nog erger als nu.
Iedereen mocht van alles, kon van alles, maar ik, nee ik niet!
Ik kon niets, was niks en zou niks worden en dat idee, het hield mij gevangen.
Het maakte mij bang om ook maar iets te doen buiten mijn comfortzone, buiten de cirkel die ik als 'veilig' gemarkeerd had.
Dat ik dingen buiten die cirkel nodig had om gelukkig te kunnen zijn maakte mij niet uit, dacht ik.
De schijnveiligheid overheerste.
Maar goed nu heb ik het dus weer.
Angst komt weer omhoog...

Geen probleem


Mijn angsten zijn geen bestaande problemen, het is vooral in mijn hoofd.
Het is een gevoelsprobleem. 
De druk die ik op mezelf leg word zo groot, mijn lat naar mezelf toe ligt zo hoog, dat ik voel...

Ik kan dit niet halen.

Niemand die het verwacht,als alleen ik zelf!
Nu staat er een examen voor de deur en denk ik, waarom wilde ik verder leren.
Waarom dacht ik dat ik dit kon?
Het is eng, het is spannend.
Vooral is het buiten mijn comfortzone gaan.
Maar dat komt niet doordat het zo eng is wat ik moet doen op examen, het is stof waarvan ik aangetoond heb dat ik het beheers.
Het is mezelf neerzetten, laten zien wat ik kan en een ander die daar over gaat oordelen....
Duidelijker nog?
Het is mijn gevoel over mezelf.
Ik vind dat ik meer had moeten doen, beter nog moet leren.
Dat ik mijn best gedaan heb, daar ben ik niet tevreden mee.
Ja wel als anderen dat doen.
Maar echt...


Ik ben hard voor mezelf


Maar hoe bang ik ook ben, en wat angst mij laat voelen, ik weiger om mijn leven naar dat gevoel in te richten.
Ik kan aan het angst gevoel in mij gaan bewijzen, je bent voor niks aan het roepen!
Het is niet gevaarlijk, het is spannend, ja.
Ik mag het spannend vinden!
Maar Petrina kan dit!
Wie weet gaat het beter als ik minder hard ben voor mezelf.
Als ik mezelf toe sta om te leren, dus ook om af en toe te vallen.
Om er dan achter te komen dat telkens als ik val, ik weer iets nieuws geleerd heb.
Vallen is niet erg, zolang ik de kracht maar heb om op te staan.
Dat examen dat ga ik gewoon doen, en wat de uitkomst ook is, ik als mens verander er niet door.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij