Doorgaan naar hoofdcontent

Gezinsmoment: de toren van Babel

Het is hier wat met zieken in huis.
De één na de ander word erdoor geraakt.
Vorige week kon het niet doorgaan door mijn dochter, en omdat mijn ogen ontstoken waren.
Afgelopen week werd ik er ook door getroffen, koorts, pijn in mijn hoofd en ruggewervel.
Ik herkende het nog van december vorig jaar.
Toch wilde ik vandaag niet overslaan.
Omdat het goed is, en zo belangrijk is om te delen, te praten over God, Zijn bedoelingen en onze ervaringen.
Vandaag ging het over de toren van Babel.
Wat bijzonder is, want juist afgelopen maandag mocht ik boeken ophalen om te lezen, die heel mooi aansluiten bij dit onderwerp.
De serie van Hemelteken, Hemeldragers en Hemeltoorn.
Ik heb ze in één stuk uitgelezen (wat ik nog meer allemaal gelezen heb kan je vinden via deze klikbare link: gelezen boeken ).

Ik maakte de hele kapla bak leeg op de tafel, pakte de Bijbel en vroeg aan de kinderen, oke als je dit ziet, wat gaan we dan doen?
Geniale antwoord was: bouwen?
Ja inderdaad.
Wij gaan bouwen en het verschil voelen.
Als we samenwerken, of het allemaal zelf moeten doen, wat doet dit met je, dat is een belangrijke vraag.
Het gaat over de toren van Babel!



De stad Babel, het was vooral een stad van trots.
En tegelijk, niet zoveel anders als onze steden.
Steden vol leed achter de voordeur, waar anderen zo min mogelijk van willen zien of weten.
Ieder doet wat hij/zij moet doen, zolang we ons best doen, dan overkomt je niks.
Gebeurd je wat?
Dan is het eigen schuld, dan heb je er vast om gevaagd.
Steden vol mensen die als makke lammen een leider volgen.
Vaak degene die het hardst blaat, of mensen het hardst kan raken.
Babel?
Doen wij daar ook niet aan mee?

Er waren ook mensen die niet in die stad wilde wonen, die de macht en trots van mensen afkeurde en zich afzonderde.
Zij gaven alleen God de macht over hun leven, en alleen Hem gaven ze eer.

Waar wonen wij?
Dat was een vraag die best lastig was.
Want hoe makkelijk gaan we mee, met de dingen die voor de wereld normaal zijn.
Het word als zo normaal neergezet dat het ook steeds minder zichtbaar is of het nu wel of niet goed is.

Wij hadden het verlangen om af te zonderen van deze stad en God de macht en eer in ons leven te geven.
Wel erkende wij dat we heel moeilijk vinden, dat we veel niet begrijpen en dat we dit ook echt niet kunnen of durven zonder God.

Volgende vraag was, wie geven wij de hoogste eer?
Wat is eigenlijk belangrijk voor de mensen in de stad Babel, daar moesten we even naar op zoek.

We kwamen er achter dat ze trots waren, en macht wilde, omdat ze met elkaar waren konden ze veel bereiken daarom voelde ze zich hetzelfde als God.
Ze wilde groot, veel, macht, en pracht en praal.
De keerzijde daarvan is toch dat er mensen verdriet word gedaan, onrecht ligt op de loer, mensen worden gebruikt, gekwetst....
Als we de wereld eer geven dan komt er altijd wel ergens ellende om de hoek.

We willen God de eer geven in ons leven, Hij is meer als welk mens ook, wij Zijn dankbaar dat Jezus wilde sterven voor al onze fouten en voor al onze misstappen en verkeerde keuzes.

Zo kwamen we er achter dat de stad Babel, de wereld, echt wel invloed op ons heeft.
Toch erkende we met z'n drieën dat God veel sterker is.
Dat is een belangrijke kern.

De mensen in Babel gingen namelijk zo samen werken, dat ze veel voor elkaar konden krijgen, niet dat iedereen daar blij van werd, maar waar krachten bundelen kom je verder en bereik je meer.
Het doel?
Die hadden ze heel hoog gelegd.
Helemaal tot aan de Hemel.
Ze wilde op gelijke hoogte komen met God.
Wij gingen samen werken en bouwen.
Allemaal evenveel blokken, omstebuurt neerzetten, en er één toren van maken.
Hoever kwam die toren?




De blokken waren nog niet op en toen zei ik, stop, vanaf nu moeten jullie verder bouwen volgens de volgende manier:

hatieka drie tika vier en hatieka zes.

Ze keken mij aan en snapte mij niet meer.
Ik zei het nog een keer, ze wisten niet meer hoe ze de toren verder moesten bouwen.
Nu kunnen we niet meer samen werken.
Vanaf nu moeten we ons dan maar verspreiden, allemaal onze eigen dorpen bouwen.
We kunnen niet meer met elkaar praten, we snappen elkaar niet meer, dus nu moeten we zelf gaan bouwen.
Dat deden ze goed.
Met de blokken die over waren gingen ze huizen bouwen.




Daarna gingen we even napraten, wat was nu makkelijker?
De toren met elkaar, want er was iemand die bepaalde hoe we verder gingen.
Overigens telkens om de beurt om allemaal te ervaren hoe het is om leiding te geven.
Wat voor gevoel je daardoor krijg.
Waarom was het daarna moeilijker?
Toen moest je het zelf gaan doen en we wisten niet wat handig was.
We hadden ook niet meer zoveel blokken, want we mochten alleen onze eigen blokken gebruiken.



Mijn laatste vraag was:
Wanneer heb je God meer nodig?

Als je elkaar niet zo goed meer kan begrijpen en verstaan.
Daardoor gingen mensen ook op verschillende plekken wonen, en niet meer allemaal bij elkaar.
Het was leuk om zo bezig te zijn!
Even heel wat anders als een geprint werkje.
Merk dat ze bij mij deze afwisseling erg leuk vinden.

Wil je meer gezinsmomenten bekijken?
Dat kan via deze klikbare link: Gezinsmomenten


Reacties

  1. prachtig blogje ik zag u via andere blogster,ik kijk naar om meer te lezen...blessings

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad een mooie blog. Wat waardevol om deze momenten met je gezin te hebben!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bedankt voor jullie reacties!

    Het is heerlijk, sowieso om in de drukte van gezin/werk etc toch echt even een rust moment met elkaar te hebben. Om ook hele mooie gesprekken te kunnen hebben over God en geloven.

    Blij dat ik hiermee begonnen ben. Leuk om jullie reactie te lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goed blogje! En wat zijn die boeken over de oude wereld mooi hè? Ik hoop altijd dat ze er nog meer gaat schrijven!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank je voor je reactie Jedidja! Ik zat even in de wereld van de boeken inderdaad, zo mooi hoe ze de mensen neer wist te zetten en Bijbelverhalen liet leven. Van mij mogen er ook meer komen!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat.
Wil je wel reageren maar niet dat jouw reactie openbaar staat?
Mail gerust naar:

schrijfgelukjes@gmail.com

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik