Ik heb nog zo vaak last van een gevoel dat ik faal.
Dat dingen die gebeuren, die anders gaan als dat ze horen mijn schuld zijn!
Het kan mij soms gevangen houden in de zin van dat het mijn gevoel beïnvloed.
Angst slaat mij dan om mijn hart.
Te makkelijk ga ik er in mee.
Zoek ik naar de bevestiging dat dit gevoel gelijk heeft.
Zonder te onderzoeken of het waarheid is.
Mijn lat ligt zo hoog, en mijn leven heeft zo'n diepte gekend.
Wel meerdere keren, helaas.
Dus het onvermijdelijke was dat ik vaak onder mijn lat eindigde.
Wat ik wenste, of erger nog mezelf verplichte, het was zo vaak niet haalbaar.
Op heel veel vlakken in mijn leven kan ik daar nu mee omgaan.
Kan ik de lat aanpassen, ben ik gegroeid en voel ik het minder als falen als iets mis gaat.
Maar soms komt daar weer die fluistering.
Het vult mijn hart, mijn gedachten en mijn gevoel.
Wie zegt er nou dat het niet je eigen schuld is?
Is het niet jouw probleem?
Wat heb ik hiermee kunnen overleven!
Zodra ik zag dat iets mijn probleem was, hield ik mezelf voor de gek met het idee, dan kan ik er ook iets aan doen.
Hoe teleurstellend was het helaas vaak ook.
Maar zolang ik 'iets' kon doen, was het niet zinloos, leek het minder pijn te doen, en kon ik door.
Afgelopen weken sta ik voor belangrijke keuzes, merk ik de fluistering weer.
Nou ja, noem het gerust schreeuw.....
Het komt gewoon door jou!
Heel lang hield het mij af van het zetten van stappen.
Afgelopen tijd heb ik veel over de situatie gesproken, met meerdere mensen, de zuchten van mijn hart bij mensen geuit.
Toch ondanks de reacties van mensen stopte het niet.
De angstgevoelens bleven.
Gisteren maakte ik tijd voor iets dat situaties kan veranderen.
De situatie die ik besproken had met mensen, ging ik voor Gods voeten neerleggen.
Eigenwijs als ik ben, had ik er zelf al weken naar gekeken.
Weken?
Misschien al wel een paar jaar.
Geen uitweg, oplossing, mogelijkheid meer te zien.
De erkenning, ik weet het niet meer.
Juist dat bracht de verandering!
De eerste stappen zijn gezet.
Gebed zal nodig blijven om de stappen die ik zet te zegenen.
Met die eerste stap, zakte de onrust.
Gleed de angst uit mijn hart.
Ik had geluisterd en de angst moest wijken!
Ja de stappen die God soms van ons vraagt zijn moeilijk, lijken onmogelijk, maar zodra ik ze telkens weer zet, merk ik verschil in mijn leven.
Lijkt het alsof ik het zelf niet hoef te doen, alsof ik gedragen word.
Het water dat normaal zo stroomt dat ik er niet door kan, word door de Wind als muren omhoog gezet.
De weg word gemaakt.
Daar ben ik toch zo dankbaar voor!
Daarnaast wil ik groeien, en mag ik gaan beseffen, op momenten dat ik zo aangevallen word:
Ja ik doe vast dingen fout, ik ben een mens, voor al mijn fouten, voor al mijn zonden, wilde Jezus sterven.
Het is niet God die mij aanklaagt.
In Zijn liefde zal Hij zwijgen.
Het zal een liefdevol zwijgen zijn.
Geen fluistering, geen veroordeling, geen pijniging en geen angst.
Want wie angst kent die kent de volmaakte liefde niet.
Het zal een liefdevolle stilte zijn!
Dat dingen die gebeuren, die anders gaan als dat ze horen mijn schuld zijn!
Het kan mij soms gevangen houden in de zin van dat het mijn gevoel beïnvloed.
Angst slaat mij dan om mijn hart.
Te makkelijk ga ik er in mee.
Zoek ik naar de bevestiging dat dit gevoel gelijk heeft.
Zonder te onderzoeken of het waarheid is.
Mijn lat ligt zo hoog, en mijn leven heeft zo'n diepte gekend.
Wel meerdere keren, helaas.
Dus het onvermijdelijke was dat ik vaak onder mijn lat eindigde.
Wat ik wenste, of erger nog mezelf verplichte, het was zo vaak niet haalbaar.
Op heel veel vlakken in mijn leven kan ik daar nu mee omgaan.
Kan ik de lat aanpassen, ben ik gegroeid en voel ik het minder als falen als iets mis gaat.
Maar soms komt daar weer die fluistering.
Het vult mijn hart, mijn gedachten en mijn gevoel.
Wie zegt er nou dat het niet je eigen schuld is?
Is het niet jouw probleem?
Wat heb ik hiermee kunnen overleven!
Zodra ik zag dat iets mijn probleem was, hield ik mezelf voor de gek met het idee, dan kan ik er ook iets aan doen.
Hoe teleurstellend was het helaas vaak ook.
Maar zolang ik 'iets' kon doen, was het niet zinloos, leek het minder pijn te doen, en kon ik door.
Afgelopen weken sta ik voor belangrijke keuzes, merk ik de fluistering weer.
Nou ja, noem het gerust schreeuw.....
Het komt gewoon door jou!
Heel lang hield het mij af van het zetten van stappen.
Afgelopen tijd heb ik veel over de situatie gesproken, met meerdere mensen, de zuchten van mijn hart bij mensen geuit.
Toch ondanks de reacties van mensen stopte het niet.
De angstgevoelens bleven.
Gisteren maakte ik tijd voor iets dat situaties kan veranderen.
De situatie die ik besproken had met mensen, ging ik voor Gods voeten neerleggen.
Eigenwijs als ik ben, had ik er zelf al weken naar gekeken.
Weken?
Misschien al wel een paar jaar.
Geen uitweg, oplossing, mogelijkheid meer te zien.
De erkenning, ik weet het niet meer.
Juist dat bracht de verandering!
De eerste stappen zijn gezet.
Gebed zal nodig blijven om de stappen die ik zet te zegenen.
Met die eerste stap, zakte de onrust.
Gleed de angst uit mijn hart.
Ik had geluisterd en de angst moest wijken!
Ja de stappen die God soms van ons vraagt zijn moeilijk, lijken onmogelijk, maar zodra ik ze telkens weer zet, merk ik verschil in mijn leven.
Lijkt het alsof ik het zelf niet hoef te doen, alsof ik gedragen word.
Het water dat normaal zo stroomt dat ik er niet door kan, word door de Wind als muren omhoog gezet.
De weg word gemaakt.
Daar ben ik toch zo dankbaar voor!
Daarnaast wil ik groeien, en mag ik gaan beseffen, op momenten dat ik zo aangevallen word:
Ja ik doe vast dingen fout, ik ben een mens, voor al mijn fouten, voor al mijn zonden, wilde Jezus sterven.
Het is niet God die mij aanklaagt.
In Zijn liefde zal Hij zwijgen.
Het zal een liefdevol zwijgen zijn.
Geen fluistering, geen veroordeling, geen pijniging en geen angst.
Want wie angst kent die kent de volmaakte liefde niet.
Het zal een liefdevolle stilte zijn!
Afgelopen weekend kreeg ik een Bijbeltekst waar het gebedsteam voor had gebeden. Maar het was een tekst die ik al zo vaak heb gehad.Vertrouw op de HERE met uw ganse hart
BeantwoordenVerwijderenen steun op uw eigen inzicht niet.
Ken Hem in al uw wegen,
dan zal Hij uw paden recht maken.
Spreuken 3:5-8
Zo waar, zo heerlijk om te weten.
BeantwoordenVerwijderenWe mogen achter Hem aangaan, dan zal Hij voor ons de 'klappen' vangen en zijn wij veilig. Dank je voor je reactie Lineke!